Ο Κάμερον ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και εγώ βγαίνω έξω. Κοιτάω το σπίτι των Μάρτιν στραβοκατπίνοντας.

"Καμ..." ξεκίνησα κρατώντας το βλέμμα μου εστιασμένο στο φαινομαινικά ζεστό και φωτεινό σπίτι.

"Ναι;" ρώτησε κρατώντας καλύτερα στα χέρια του την σακούλα με το κρασί που σταματήσουμε να πάρουμε στο δρόμο.

"Ο Νέιθαν τι κάνει;" συνέχισα διστακτικά.

Νέιθαν.

Ο δεύτερος αδερφός του Ζακ. Ο Νέιθαν ήταν πάντα εκείνος που είτε θα λάτρευες, είτε θα αντιπαθούσες. Εκείνος με τις αποτυχημένες ατάκες για καμάκια, το στραβό χαμόγελο, τα ειρωνικά σχόλια.

Νομίζω με συμπαθούσε. Κύριώς γιατί "εξασκούσε" σε εμένα κάθε καινούρια ατάκα.

FlashBack

"Είναι και ο Νέιθαν;" ρώτησα δήθεν αγχωμένα τον Ζακ.

Έπιασε το χέρι μου και σταθήκαμε μπροστά στην πόρτα.

"Ναιπ." απάντησε και χτύπησε το κουδούνι.

Η κυρία Μάρτιν άνοιξε χαμογελαστή, φορώντας ένα εντυπωσιακό πράσινο πουά φόρεμα.

"Περάστε μέσα!" είπε εύθυμα και έκανε στο πλάι κουνώντας το χέρι της.

Μπήκα μέσα στρώνοντας αγχωμένα το φόρεμά μου.

"Αγάπη μου, με αγχώνεις." ψιθύρισε ο Ζακ κοντά στο αυτό μου σφίγγοντας το χέρι μου.

"Αν είσαι εσύ αγχωμένος φαντάσου εμένα!" απάντησα στον ίδιο τόνο.

Έβγαλα την τσάντα μου και την κρέμασα στην καρέκλα. Την τράβηξα πίσω και έκατσα ξεροβήχοντας. Οι γονείς του Ζακ και τα αδέρφια του μπήκαν στην τραπεζαρία.

"Γεια Τζάνετ!" είπε ο Κάμερον και έκατσε απέναντι από τον Ζακ, ο οποίος έκατσε δίπλα μου.

Η μαμά του Ζακ έκατσε στην δεξιά κεφαλή του τραπεζιού ενώ ο μπαμπάς του στην αριστερή. Χαμογέλασα στον Κάμερον και κοίταξα το αγόρι που κάθισε δίπλα του.

"Ποιό είναι το γκομενάκι;" ρώτησε χαλαρά τρώγοντας μια μπουκιά ψωμί.

Πνίγηκα με το σάλιο μου.

"Νέιθαν!" τον επέπληξε η κυρία Μάρτιν και εκείνος την κοίταξε απορημενός.

"Τι έκανα;" ρώτησε μπουκωμένος.

"Κατάπιε πρώτα... Μοιάζεις με λάμα που πνίγεται." είπε ο Ζακ κοιτώντας τον διστακτικά, ελαφρώς αηδιασμένος.

Ο Νέιθαν κατάπιε με αργές κινήσεις και γύρισε το βλέμμα του σε εμένα. Στήριξε τον αγκώνα του στο τραπέζι και σκύβοντας το κεφάλι του προς το μέρος μου χαμογέλασε στραβά.

"Ωχ Θεέ μου ξεκινάει..." είπε αγανακτισμένα και έτριψε το κεφάλι του με το χέρι του.

"Έχεις ασφαλιστική εταιρεία;" ρώτησε με πονηρό ύφος.

"Ναι γιατί;" απάντησα διστακτικά.

"Γιατί μου έχεις κάνει ζημιά." κατέληξε ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια του.

Παίρνοντας μια έκφραση 'Αλήθεια τώρα;' γύρισα το κεφάλι μου προς τον Ζακ. Εκείνος με κοίταξε απολογητικά.

"Δεν θα σταματήσει αν δεν πει τουλάχιστον 3. Δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουμε. Κουράγιο μωρό μου." ψιθύρισε στο αυτί μου και ξεφύσισα κοιτώντας πάλι τον Νέιθαν που με κοιτούσε με ένα πονηρά ικανοποιημένο χαμόγελο.

"Είσαι τόσο καυτή που όταν σε κοιτάω μαυρίζω." συνέχισε ο Νέιθαν.

"Είσαι τόσο καθυστερημένο που όταν σε κοιτάω εκνευρίζομαι." απάντησα με ένα βεβιασμένο ειρωνικό χαμόγελο.

Όλοι τους γέλασαν ελαφρά.

Εκείνος σταύρωσε τα χέρια του στο τραπέζι πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο.

"Πρέπει να κάνουμε οικονομία. Θες να κάνουμε μαζί μπάνιο;" ρώτησε αισθησιακά.

"Αν είναι μπορώ να βοηθήσω. Θα εξοικονομίσουμε λίγο οξυγόνο σκοτώνοντάς σε!" απάντησα δήθεν ενθουσιασμένα και χαμογέλασε.

"Εσένα μια μέρα θα σε ρίξω." είπε ακουμπώντας πίσω στην καρέκλα του.

"Αν είναι από γκρεμό σε ρίχνω κι εγώ." απαντάω χαμογελαστά.

Γύρισε το βλέμμα του στον Ζακ.

"Εγκρίνω." του είπε και ο Ζακ γέλασε πιάνοντας το χέρι μου.

"Ναι την έγκρισή σου περιμέναμε, πάλι καλά που μας την έδωσες!" του λέει εκείνοςκαι φιλάει τον κρόταφο μου.

"Πέρα από την πλάκα, οι δικιές μου δεν άντεχαν τόσο. Μετά την δεύτερη έφευγαν. Γι' αυτό υπάρχει ένας κανόνας: Δεν φέρνεις κοπέλα για δείπνο στους Μάρτιν."

"Ή την φέρνεις όταν λείπει ο Νέιθαν." τον συμπλήρωσε.

Ο Νέιθαν σήκωσε το κεφάλι του.

"Ει!" αναφώνησε προσβεβλημένος.

Όλοι γελάσαμε.

EndOfFlashback

Χαμένη στις σκέψεις μου δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε στην είσοδο της πόρτας. Ο Κάμερον σήκωσε το χέρι του και χτύπησε το κουδούνι.

"Χτυπάς κουδούνι για το σπίτι σου;" ρώτησα ψιθυριστά.

"Ξέχασα τα κλειδιά μου! Μην με κρίνεις!" απάντησε κωμικά στον ίδιο τόνο.

Χαμογέλασα αχνά. Το χαμόγελό μου όμως κόπηκε όταν άκουσα ήχο από τακούνια να πλησιάζουν. Έσφιξα απότομα τις κλειδώσεις του δεξιού μου χεριού όταν η πόρτα άνοιξε.

Η κυριά Μάρτιν στεκόταν στην πόρτα με ένα αχνό χαμόγελο. Χωρίς να πει κάτι τράβηξε πιο πίσω την πόρτα πιέζοντας προς τα πίσω το γκρι φόρεμά της.

"Περάστε..." είπε με σιγανή φωνή.

Χωρίς τον κάποτε ενθουσιασμό της. Χωρίς το μεγάλο χαμόγελο, τις αέρινες κινήσεις. Μόνο με ένα σκυφτό κεφάλι και μάτια που απέφευγαν την επαφή μαζί μου με οποιονδήποτε τρόπο.

Με αργές κινήσεις ο Κάμ μπήκε στο σπίτι και εγώ τον ακολούθησα αργά και σιωπηλά. Δεν ήθελα να τραβήξω περισσότερη προσοχή. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη αρκετά ηλεκτρισμένη.

Προχωρώντας όλο και πιο μέσα, αναμνήσεις που είχα σχεδόν ξεχάσει ζωντάνευαν μπροστά μου. Τα Χριστούγεννα μπροστά στο τζάκι, τα φιλιά μπροστά στον καθρέφτη του χολ, όταν ο Νέιθαν είχε χύσει τσάι στο φόρεμά μου στην κουζίνα, τα γέλια γύρω από την τραπεζαρία.

Έτριψα το χέρι μου, νιώθοντας ένα ρίγος να γλιστράει στην σπονδυλική μου στύλη. Ο μπαμπάς του Ζακ βγήκε από το σαλόνι σφίγγοντας βιαστικά την γραβάτα του. Σταμάτησε απότομα μόλις με κοίταξε.

Σήκωσε αργά το βλέμμα του προς το μέρος μου και κράτησα την ανάσα μου. Νομίζω ότι κι εκείνος το έκανε. Σταθήκαμε μερικά δευτερόλεπτα έτσι. Την στιγμή που ο Καμ πήγε να κάνει κάποια κίνηση, για να σπάσει την άβολη σιωπή, ο κύριος Μάρτιν αγκάλιασε τα κοκκαλιάρικα μπράτσα μου με τα στιβαρά δικά του.

"Η αγκαλιά που σου χρωστούσαμε..." ψιθύρισε στο αυτί μου και μην μπορώντας να κρατηθώ, σήκωσα αδύναμα τα δικά μου και τα τύλιξα γύρω από την μεγάλη μέση του.

Άφησα τρέμοντας την ανάσα που κράτουσα όλη αυτήν την ώρα και μαζί της ξέφυγαν και μερικά δάκρυα. Τον έσφιξα λίγο παραπάνω.

Η οικογένεια του Ζακ είχε γίνει δική μου. Όλοι τους ήταν πάντα εκεί, ακόμα κι αν ήταν ένας μόνο χρόνος, ακόμα και αν θεωρητικά δεν ισοσταθμίζει τα προηγούμενα 16 χρόνια μοναξιάς, ήταν τόσο σημαντκός. Ήταν γεμάτος. Μα πέρασε γρήγορα...

Ξαφνικά ένιωσα ένα απαλό κοκκαλιάρικο χέρι να αγγίζει τον ώμο μου. Απομακρύνθηκα αργά από τον κύριο Μάρτιν και γύρισα το σώμα μου προς την μαμά του Ζακ, που με κοιτούσε δακρυσμένη.

Παίρνοντας μια πρωτοβουλία -καλώς ή κακώς- έσκυψα ελάχιστα και την αγκάλιασα.

"Συγνώμη! Χίλια και άλλα τόσα συγνώμη! Όταν επιστρέψαμε στην πόλη ρωτήσαμε για εσένα! Και όλοι μιλούσαν τόσο άσχημα, τόσο χυδαία... Ξέραμε ότι δεν ήσουν εσύ όλα αυτά. Και μόνο στην σκέψη ότι εμείς φταίγαμε έστω και λίγο για όλα- Ω κορίτσι μου, λυπάμαι τόσο πολύ για όσα είπα!" άρχισε να λέει κλαίγοντας, και μουσκεύοντας με δάκρυα το φόρεμά μου.

Ο Καμ πλησίασε και έτριψε απαλά το χέρι της μαμάς του.

"Ξέρεις τι μου αρέσει γύρω από σένα; Τα χέρια μου!" άκουσα κάποιον να λέει πίσω μου και χαμογέλασα.

Βγήκα από την αγκαλιά της κυρίας Μάρτιν και κοίταξα τον Νέιθαν κλαίγοντας και γελώντας ταυτόχρονα.

"Γεια σου πέφτουλα της δεκάρας." είπα συγκινημένη.

Γέλασε και εκείνος κλαίγοντας και πλησιάζοντας με αγκάλιασε, τρίβοντας την πλάτη μου.

Και τελικά... Έτσι νιώθετε ε; Κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα, όταν μαζεύεστε όλη η οικογένεια και μιλάτε και γελάτε και λέτε τι έγινε όσο καιρό δεν μιλήσατε. Σε κάθε οικογενειακό reunion.