"Άιζακ ειλικρινά δεν θέλω να το κάνω αυτό..." του είπα φοβισμένη, ενώ είχα ανέβει με το ζόρι πάνω στην μηχανή του.

"Έλα τώρα τιγράκι! Μια μηχανή είναι!" μου είπε γελώντας.

Δάγκωσα τα χείλη μου και προσπάθησα να μην ουρλιάξω. Πάλι αυτό το καταραμένο παρατσούκλι.

"Θα το κάνω αν μου απαντήσεις σε 3 ερωτήσεις." απαίτησα κοιτώντας τον προειδοποιητικά.

"Θα δούμε..." απάντησε και με κοίταξε σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά από το στήθος του.

"Ακούς σκέψεις;" ρώτησα απότομα.

Ο Άιζακ ξαφνιασμένος σήκωσε τι κεφάλι του κοιτώντας με έντονα. Κούνησε το κεφάλι του αργά καταφατικά.

"Γιατί;" έθεσα την επόμενη ερώτηση.

"Ήταν ένα χάρισμα που μου δόθηκε κατά την αλλαγή." απάντησε σοβαρός.

"Γιατί με κυνηγάνε αυτοί οι άνθρωποι; Τι ξέρετε που δεν ξέρω; Δεν γίνεται ξαφνικά να με εμπιστευτήκατε και να θελήσατε να με βοηθήσατε, διακινδυνεύοντας το μυστικό σας.".

Πήγε να ανοίξει το στόμα του για να απαντήσει αλλά αμέσως το έκλεισε. Τι μου κρύβεις Άιζακ;

"Τίποτα." απάντησε κάπως ένοχα.

"Είπες θα απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις!" παραπονέθηκα.

"Είπα 'θα δούμε'!" μου θύμισε.

Ξεφύσησα κοιτώντας τον εκνευρισμένη. Χαμογέλασε ευχαριστημένος και ανέβηκε μπροστά μου στην μηχανή. Κρατήθηκα από το κάθισμα, έτοιμη να ξεκινήσουμε.

Έπιασε το κράνος από τον δεξί καθρέφτη και το πέρασε πάνω από το κεφάλι, κουμπώνοντας το λουρί.

"Ζακ δεν ξέρω για εσένα αλλά εμένα δεν μου αρέσουν οι μηχανές!" του φώναξα.

"Συν το ότι φοράω φόρεμα!" συμπλήρωσα και εκείνος γέλασε.

"Εγώ δεν έχω πρόβλημα με αυτό..." απάντησε ανεβοκατεβάζοντας τα φρύδια του.

Τον κοίταξα δήθεν αηδιασμένη. Με πλησίασε και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη, κλείνοντας τα μάτια του.

"Έλα ρε μωρό μου..." μουρμούρισε πάνω στα χείλη μου πιάνοντας την μέση μου.

"Ας περάσουμε ένα ωραίο ραντεβού..." ξαναείπε.

Τον απομάκρυνα ελάχιστα.

"Τι εννοείς ωραίο ραντεβού; Όλα τα ραντεβού μας ήταν υπέροχα!".

"Αγάπη μου, με εσένα και σε χωματερή να πήγαινα θα ήταν υπέροχα, αλλά με την μάνα μου να σου κάνει ανάκριση, την καμαριέρα σου να με απειλεί πως αν σε πειράξω θα βγάλει την καραμπίνα και τα αδέρφια μου να μας ρωτάνε αν το κάναμε, δεν είναι και ότι καλύτερο..." μου υπενθύμισε.

Η μόνη μου οικογένεια είναι η Μαρία... σκέφτηκα από μέσα μου.

Τον κοίταξα θλιμμένα, αλλά μέσα σε 5 δευτερόλεπτα με έπιασαν τα γέλια.

"Θεέ μου, είμαι τόσο ερωτευμένος μαζί σου..." μουρμούρισε χαϊδεύοντας το μάγουλό μου και δαγκώνοντας τα χείλη του.

'Εγώ περισσότερο!" απάντησα παιχνιδιάρικα και ανέβηκα στην μηχανή, ήρθε μπροστά μου και μου φόρεσε το κράνος του κλείνοντας το μάτι.

"Τζάνετ!" φώναζε ο Άιζακ μπροστά στο πρόσωπό μου.

"Συγγνώμη αφαιρέθηκα..." μουρμούρισα.

"Ξέρω." απάντησε.

Τον κοίταξα θλιμμένα και εκείνος συμπονετικά. Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου.

"Έχουμε χάσει την μισή πρώτη ώρα..." ξεφύσησα.

"Σε πειράζει να χάσουμε το πρώτο δίωρο. Έχουμε αρκετό χρόνο για να χρησιμοποιήσεις τα 200€ που έχεις στην τσάντα σου." είπε κάνοντας νεύμα δείχνοντας την τσάντα μου.

"Σε πειράζει να μείνεις έξω από το κεφάλι μου;" ρώτησα ενοχλημένη.

"Καθόλου. Αλλά δεν θα το κάνω." απάντησε αλαζονικά.

Καθίσαμε και οι δύο καλύτερα στην μηχανή και πλησίασα το αυτί του.

"Πρώτη στάση κομμωτήριο;" ρώτησα και έγνεψε καταφατικά.

[...]

"Πως σου φαίνονται;" ρώτησα ενθουσιασμένη μέσα από τον καθρέφτη.

"Πολύ... γαλάζιο." είπε αποσβολωμένος.

Ρόλαρα τα μάτια μου και αφού πλήρωσα την κομμώτρια, που με κοιτούσε περίεργα όλη την ώρα, κατευθυνθήκαμε προς το μαγαζί με τα τατουάζ. Μπήκαμε μέσα και είδα μια γυναίκα με το σώμα της καλυμμένο με τατουάζ.

Σύννεφα, τριαντάφυλλα, πουλιά. Υποθέτω πως αυτή είναι ο κατάλογος.

"Πως να σε βοηθήσω κούκλα;" ρώτησε συμπαθητικά μασώντας την τσίχλα της.

"Μπορείτε να μου δείξετε τι τατουάζ μπορείτε να μου κάνετε; Το θέλω στην κοιλιά." της ζητάω.

Σηκώθηκε από την καρέκλα της, κατέβασε ένα μεγάλο βιβλίο από ένα ράφι και το άνοιξε μπροστά μου.

"Αυτό!" αναφώνησα αφού είχα γυρίσει μερικές σελίδες.

Έδειξα με το δάχτυλο μου την εικόνα με τα πουλιά που πετούσαν.

"Έγινε... Φίλε πρέπει να βγεις έξω. Εκτός αν η κοπέλα δεν έχει θέμα να την δεις σχεδόν γυμνή..." είπε χαλαρά και εγώ πέθανα.

Ο Άιζακ έφυγε βιαστικά από τον χώρο ξεροβήχοντας.

Έβγαλα την μπλούζα μου και ξάπλωσα πίσω στο κρεβάτι του δωματίου.

Η κοπέλα έπιασε το εργαλείο στα χέρια της και ξεκίνησε να ζωγραφίζει το σώμα μου.

Όταν τέλειωσε, άπλωσε μια κρέμα πάνω στην κοιλιά μου.
Την ευχαρίστησα και αφού έβαλα ένα διαμαντακι στην μύτη, πλήρωσα και φύγαμε.

"Τι ώρα είναι;" με ρώτησε ο Άιζακ και έριξα μια ματιά στο ρολόι μου.

"Σε ένα τέταρτο τελειώνει η δεύτερη ώρα." απάντησα.

"Θες να πάμε τώρα ή μόλις τελειώσει το διάλειμμα;" με ρώτησε και επέλεξα την δεύτερη επιλογή.

Μπήκαμε σε ένα καφέ και καθίσαμε στο τραπέζι στην γωνία, δίπλα στο παράθυρο.

Δεν μιλούσαμε ιδιαίτερα, απλά παραγγείλαμε και ήπιαμε εγώ την σοκολάτα μου και εκείνος τον σκέτο καφέ του.

Ξαφνικά απ' έξω πέρασε η Τζούλιετ, η Κέιτ και μερικά αγόρια της τάξης μας.

Έσκυψα κάτω κρύβοντας το πρόσωπό μου.

"Αγάπη μου είσαι πανέμορφη! Μην κρύβεις το πρόσωπό σου!" άκουσα τον Ζακ και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Ξέρεις τι θα γίνει αν με δουν; Ίσως να χύσουν την σοκολάτα πάνω μου, να σπάσουν την τζαμαρία στο κεφάλι μου και να μου βγάλουν το piercing  με το χέρι! Και όλα αυτά αν είμαι τυχερή!" απάντησα από μέσα μου.

Τον έβλεπα να με κοιτάει με συμπόνια και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Το κουδουνάκι ακούστηκε και οι παλμοί μου άρχισαν να ανεβαίνουν.

Με την άκρη του ματιού μου τους έβλεπα να πηγαίνουν σε ένα τραπέζι πολύ μακριά από το δικό μας και άφησα μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα.

Όμως το κεφάλι τους γύρισε προς το μέρος μας, και ο Έλιοτ άρχισε να πλησιάζει. Ξανακατέβασα το κεφάλι μου, δήθεν κοιτώντας έξω.

Παρακολουθούσα τις κινήσεις του μέσα από την αντανάκλαση στην τζαμαρία. Στηρίχτηκε στο τραπέζι χαμογελώντας.

"Τι λέει φίλε;" ρώτησε ο Έλιοτ φιλικά τον Άιζακ και εκείνος τον αγριοκοίταξε.

"Σε παρακαλώ, την ημέρα που θα σε θεωρήσω φίλο μου, δώσε μου μια δυνατή στο κεφάλι να ξυπνήσω!" είπε ειρωνικά και ο Έλιοτ τον κοίταξε με θυμό.

"Δεν μου λες... Ποια είναι η όμορφη εδώ;" απευθύνθηκε ξανά στο Άιζακ και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά και από πριν.

"Κάποια που σε έχει προφανώς χεσμένο;" ρώτησε σαν να ήταν κάτι το προφανές.

"Νομίζω ότι έχει στόμα να το πει και μόνη της αυτό!" απάντησε θυμωμένα και με πλησίασε.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και γύρισα ακόμα περισσότερο το κεφάλι.

"Έλα μην με ντρέπεσαι!" είπε και με τον δείκτη του με γύρισε προς το μέρος του.

Ο Άιζακ γρύλισε και εκείνος γούρλωσε τα μάτια του.

"Γουΐλσον;" φώναξε σχεδόν και όλη η παρέα του γύρισε και με κοίταξε με απαξίωση, και μια στάλα έκπληξης.

Ναι. Τίποτα δεν άλλαξε. Εκτός από εμένα.