Ο Έλιοτ, ο ένας από τους δύο, κλώτσησε την μπάλα. Με το που ο Λουκ την ακούμπησε έτρεξα κατά πάνω του κλωτσώντας την μπάλα κάτω από τα πόδια του.

Πέρασα γρήγορα από πίσω του και πήρα την μπάλα, γελώντας με την έκπληκτη έκφρασή του.

Τότε ο φίλος του με πλησίασε και πήγε να με κόψει, όμως πέρασα την μπάλα από πάνω του και τον προσπέρασα.

Ξαφνικά ένιωσα κάποιον να με σπρώχνει με δύναμη. Έπεσα κάτω χάνοντας την μπάλα. Ο Μάικ ήρθε δίπλα μου γελώντας με κακία και πήρε την μπάλα στα πόδια του.

Σηκώθηκα όρθια τρίβοντας το γόνατό μου και ανακουφισμένη συνειδητοποιώ ότι μπορώ να το πατήσω. Αυτό σίγουρα θα αφήσει μελανιά. Ας το προσθέσουμε και αυτό στις όμορφες αναμνήσεις μου.

Πλέον η Μπέλα -νομίζω πως την λένε έτσι- είχε την μπάλα. Έστειλε πάσα στην Άντζελα, η οποία έβαλε γκολ.

Όλη η ομάδα έτρεξε πάνω της και αγκαλιάζοντάς την. Εκείνη απλά τους ευχαριστούσε σοβαρή.

Η Μπέλα ήρθε κοντά μου κοιτώντας με διστακτικά.

"Είσαι καλά; Νόμιζα ότι οι συμπαίκτες δεν σπρώχνουν τους συμπαίκτες τους!" σχολίασε γελώντας και εγώ τη κοίταξα χαμογελώντας σφιγμένα.

Άπλωσε το χέρι της προς την μεριά μου.

"Μπέλα Ρίβερς!" είπε εύθυμα και εγώ έσφιξα το χέρι της.

"Τζάνετ Γουίλσον"απάντησα σφιγμένα.

"Ξέρεις τον Λουκ;" ρώτησε έκπληκτη.

"Χτες γνωριστήκαμε αλλά υποθέτω σας ενημέρωσε για το όλο φιάσκο..." απάντησα κατεβάζοντας το κεφάλι μου.

"Οι άνθρωποι είναι τέρατα γλυκιά μου... Δεν αξίζουν ούτε στο ελάχιστο την θέση τους στον κόσμο." είπε χαϊδεύοντας το μπράτσο μου.

Έγνεψα και πήγαμε πίσω στην θέση μας. Το παιχνίδι ξαναάρχισε και σε λίγο βρέθηκα με την μπάλα στα πόδια μου για ακόμα μια φορά. Εκεί που ήμουν έτοιμη να σουτάρω ένιωσα μια δυνατή αγκωνιά στην κοιλιά μου.

Έπιασα κατευθείαν το σημείο και με τα δύο χέρια μου μην μπορώντας να αναπνεύσω και σταμάτησα απότομα χάνοντας την μπάλα.

Η Άντζελα φώναξε στον προπονητή πως είναι φάουλ, αλλά εκείνος σχεδόν την αγνόησε.

Ο Λουκ και ο φίλος του τον πλησίασαν επίσης για να του πουν το ίδιο πράγμα, αλλά εκείνος απάντησε με ένα: "Καλά είναι".

Ευχαριστώ που είστε για ακόμα μια φορά δίκαιος μαζί μου.

Η Κέιτ, η κοπέλα από την άλλη ομάδα που μου έδωσε την αγκωνιά, με πλησίασε και έσκυψε για να με κοιτάει στα μάτια.

"Συγγνώμη ήταν κατά λάθος." είπε δήθεν λυπημένα, όμως το χαμόγελο που απλώθηκε στο πρόσωπό της μετά έδειξε πως δεν ήταν ακριβώς κατά λάθος.

Έκλεισα τα μάτια μου και αφού ξαναβρήκα την ανάσα μου, επέστρεψα στο γήπεδο.

Αυτήν την φορά αποφάσισα να μείνω στην άμυνα. Την μπάλα είχε ο φίλος του Λουκ, και το πλησίασα με γρήγορα βήματα προσπαθώντας να την κλέψω όμως ήταν αρκετά καλός.

Τότε η Τζούλιετ μου τράβηξε τα μαλλιά με τόση δύναμη που έπεσα κάτω. Το κεφάλι μου συγκρούστηκε δυνατά με το έδαφος. Όλα ξεκίνησαν να βουΐζουν. Το πόδι μου πονούσε αφόρητα.

Και τότε όλα σκοτείνιασαν...

[...]

Ένας οξύς πόνος στο κεφάλι με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ένα άσπρο δωμάτιο. Η όρασή μου ήταν ακόμα αρκετά θολή για να καταλάβω περισσότερα.

Ξαφνικά άκουσα κάτι φωνές. Κούνησα λίγο το κεφάλι μου και πλέον έβλεπα καθαρά.

Ήμουν σε νοσοκομείο; Τι έγινε;

Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ο προπονητής είπε πως θα παίζαμε ανάμεικτο.

Πήγα να σηκωθώ όμως τότε παρατήρησα πως το πόδι μου ήταν σε γύψο, ενώ το άλλο είχε γάζες στον αστράγαλο και το γόνατο.

Ξαφνικά μέσα μπήκαν ο Λουκ και οι 4 φίλοι του.

Ο Λουκ ήρθε από τα δεξιά μου και η Άντζελα από τα αριστερά.

"Είμαι ο Έντουαρντ." μου συστήθηκε ο φίλος του Λουκ, που στάθηκε απέναντι μου.

Ο Άιζακ και η Άντζελα μιλούσαν σιγανά κοντά στο παράθυρο.

"Τι έγινε Λουκ; Γιατί είμαι εδώ;" ρώτησα φοβισμένη.

"Λοιπόν... Στο ματς κατάλαβα, δηλαδή όλοι καταλάβαμε τις σχέσεις που έχεις με τα παιδιά της τάξης σου. Συνοπτικά έπαθες μια μικρή διάσειση, έσπασες το αριστερό σου πόδι και στραμπούλιξες τον δεξί αστράγαλο." είπε κατεβάζοντας το κεφάλι του.

"Και πως θα περπατάω σε αυτά τα χάλια;" απόρησα σοκαρισμένη.

Ο Λουκ δεν απάντησε αλλά έριξε μια φευγαλέα ματιά στην γωνία του δωματίου. Ακολούθησα το βλέμμα του. Και σε εκείνη την σκοτεινή γωνία ακουμπούσε ένα αναπηρικό καροτσάκι.

"Όχι... Όχι όχι όχι όχι!" ούρλιαξα χτυπώντας τα χέρια μου στο κρεβάτι.

Κανένας πια δεν υπήρχε για να με στηρίζει.

Δεν θα μπορούσα να το αποδεχτώ. Όχι, όχι αναπηρικό. Όχι κι άλλη αδυναμία, όχι κι άλλο ελάττωμα.

"Ηρέμησε, ο γιατρός είπε πως σε ένα μήνα θα ξεκινήσεις να περπατάς. Βέβαια θα περάσει λίγος καιρός μέχρι να ξανατρέξεις, αλλά θα γίνει κι αυτό." είπε ενθαρρυντικά.

Που να ξερε ότι μόνο κουράγιο δεν μου έδιναν τα λόγια της.

Το ποδόσφαιρο είναι ο μόνος τρόπος να εκφράζομαι και οι μαλάκες συμμαθητές μου μου το στέρησαν.

Τέρμα οι γλύκες.
Τέρμα τα χρωματιστά ρούχα και οι ευγένιες.
Πλέον θα είμαι απέξω ότι είμαι κι από μέσα.

Και διάολε δεν υπήρξα ποτέ πιο νεκρή, πιο μαύρη, πιο κατεστραμμένη.

"Πες κάτι..." μουρμούρισε σχεδόν παρακλητικά.

"Βαρέθηκα." απάντησα.

Για κάποιο λόγο τώρα και τα 5 ζευγάρια μάτια ήταν καρφωμένα πάνω μου.

Έσφιξα τα μάτια μου. Και δάκρυα βγήκαν από μέσα τους. Και για ακόμα μια φορά η ψυχή μου μάτωσε.

"Τζάνετ... Νομίζω πως είναι η ώρα να μου απαντήσεις. Γιατί σε μισούν όλοι τόσο πολύ; Γιατί ήσουν στην κλινική εκείνη την ημέρα;" ρώτησε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια.

"Έχει σημασία;" αποκρίθηκα αδιάφορα.

"Ναι!" φώναξε σαν να ήταν κάτι το προφανές.

Κοίταξα γύρω μου και είδα τον Άιζακ να με κοιτάει προσπαθώντας να κρύψει την περιέργειά του.

"Και πως ξέρω πως μπορώ να σας εμπιστευτώ; Λουκ σε ξέρω μόλις 2 μέρες!" ανταπάντησα αποφεύγοντας τα βλέμματά τους.

"Το μόνο που θέλουμε Τζάνετ είναι να σε βοηθήσουμε! Και το μόνο που ζητάμε είναι να μας εμπιστευτείς." απαντάει ήρεμα ο Λουκ.

"Άκουσε τους τιγράκι..." άκουσα μια φωνή.

Και στην γωνία του δωματίου στέκεσαι εσύ αγάπη μου. Δίπλα στο καροτσάκι στηρίζοντας το σώμα σου στον τοίχο, κοιτώντας με συμπονετικά.

Πως μπορώ να χωρέσω σε μερικές ανούσιες λέξεις όλα όσα ζήσαμε μάτια μου; Πως να τους πω πως ένιωθα κοντά σου, πως έλιωνα με τα βλέμματα και τα χαμόγελα σου; Πως γίνεται κάποιος να περιγράψει τόσο εύκολα τόσο πολλά συναισθήματα;

Απάντησε μου και μην με κοιτάς μόνο! απαιτώ ασφυκτιώντας, μα δεν θα έπαιρνα απάντηση και το ήξερα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου.

'"Όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια..."