"Όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια, στην τρίτη γυμνασίου. Ήμουν από τα πιο δημοφιλή κορίτσια της τάξης. Ήμασταν μια παρέα που αποτελούνταν από πολλά άτομα. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν μας μέτρησα... Τότε λοιπόν, στην αρχή της χρονιάς, ήρθε ένας καινούριος μαθητής ο Ζακ Μάρτιν. Με τον Ζακ γνωριστήκαμε στα δοκιμαστικά για την ομάδα ποδοσφαίρου. Από τότε ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος θα μου άλλαζε την ζωή. Απ' ότι φαίνεται το έκανε αλλά όχι με τον καλύτερο τρόπο. Τα φτιάξαμε 1 μήνα μετά. Πίστευα πως θα ήταν από εκείνες της σύντομες σχέσεις, που η έλξη εξασθενεί και μετά τελειώνει. Όμως αυτό δεν έγινε. Ήμασταν μαζί για περίπου ένα χρόνο και θα ήμασταν για ακόμα περισσότερο. Ένα βράδυ λοιπόν, ήμασταν στο αγαπημένο μας στέκι. Μια εγκαταλελειμμένη ταράτσα μιας παλιάς πολυκατοικίας. Από εκεί βλέπαμε όλη την πόλη. Τα μικρά φώτα που αποτελούσαν τον δικό μας μικρόκοσμο. Ήμασταν μόνοι καθώς αυτό το σπίτι όλοι μας οι φίλοι το θεωρούσαν 'στοιχειωμένο'. Ήταν το βράδυ της επετείου μας και θα με πήγαινε για δείπνο... Κατεβήκαμε κάτω και βγήκαμε από την πολυκατοικία. Τότε ακούσαμε έναν ήχο από ένα σκοτεινό σοκάκι στην γωνία. Όταν όμως στρίψαμε για να δούμε από που προέρχεται ο ήχος ένας καλυμμένος άνδρας έβγαλε ένα πιστόλι με σημάδεψε, όμως ο Ζακ μπήκε μπροστά μου..." η φωνή μου έσπασε.

Πήρα μια ακόμα βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου, στην προσπάθειά μου να διώξω τα δάκρυα.

"Η σφαίρα τον πέτυχε. Και ξεψύχησε στα χέρια μου, λέγοντάς μου πως με αγαπάει. Όμως εγώ δεν πρόλαβα να του πω πως για εμένα ήταν ότι πιο σημαντικό μου είχε απομείνει..." τώρα πλέον έκλαιγα.

"Το ξέρω τιγράκι..." τον ξανάκουσα από την άκρη του δωματίου, μα δεν τόλμησα να κοιτάξω.

"Εκείνο το βράδυ η αστυνομία με πήρε στο τμήμα για να καταθέσω. Δεν μπορούσα να μιλήσω όμως, και έτσι με έβαλαν στην λίστα των υπόπτων διότι 'δεν είχα άλλοθι'. Κανείς όμως δεν μπορούσε να καταλάβει ότι δεν είχα ούτε κίνητρο. Οι φίλοι μου δεν μου ξαναμίλησαν. Στην αρχή ήταν απλά απόμακροι, μετά όμως άρχισαν να αφήνουν απειλητικά μηνύματα, να με βρίζουν και να με κατηγορούν για τον θάνατο του Ζακ. Με έχουν χτυπήσει αρκετές φορές μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια, όμως μόνο μία φορά, εκτός από αυτήν, αρκετά σοβαρά ώστε να λιποθυμήσω και να ξυπνήσω σε νοσοκομείο. Τότε, ήμουν στο μπάνιο και πέταξαν μια πέτρα στον καθρέφτη ώστε εκείνος έσπασε και μερικά κομμάτια προσγειώθηκαν στα χέρια μου. Αυτό μόνο...".

Κοίταξα τα χέρια μου και τότε συνειδητοποίησα πως το ρούχο του νοσοκομείου δεν κάλυπτε τα χέρια μου. Ο Λουκ κοίταξε τότε εκεί και αμέσως τα μάτια του γούρλωσαν.

"Δεν πιστεύω να..." είπε αφήνοντας την πρότασή του να αιωρείται.

"Να χαρακώνεσαι;" συμπλήρωσε σοκαρισμένος, κοιτώντας τις πολλαπλές γραμμές στα χέρια μου.

Γύρισα το βλέμμα μου αλλού σταυρώνοντας τα χέρια μου πάνω στο σώμα μου.

Ο Λουκ με πλησίασε, τα έπιασε απαλά και τα έσφιξε στις μεγάλες ζεστές χούφτες του.

Ξαφνικά ο πονοκέφαλος εξαφανίστηκε, όπως και ο πόνος στα πόδια μου.

Τον κοίταξα συνοφρυωμένη. Άφησε απότομα τα χέρια μου και κοίταξα γύρω μου.

Ο Έντουαρντ έσφιγγε το κάγκελο του κρεβατιού με κλειστά τα μάτια. Το βλέμμα της Άντζελα είχε κολλήσει στην μάλλινη κουβέρτα του νοσοκομείου, σαν να σκεφτόταν κάτι, ενώ τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. Η Μπέλλα είχε ελαφρά ανοιγμένο το στόμα της και κοιτούσε πλάγια το πάτωμα. Ενώ ο Άιζακ με κοιτούσε με ένα λυπημένο ύφος, σταυρώνοντας τα χέρια του κάτω από το στήθος του.

"Αλλά είμαι εντάξει. Εννοώ έχω συνηθίσει..." είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω έστω και ψεύτικα.

Έπιασα την άκρη της κουβέρτας στα χέρια μου διπλώνοντας και ξεδιπλώνοντας την.

Άβολη σιωπή είχε απλωθεί στο δωμάτιο και δεν το άντεχα.

"Σε πόσο καιρό μπορώ να βγω;" ρώτησα χωρίς να κοιτάξω πουθενά αλλού.

"Ο γιατρός είπε πως μπορείς κι από σήμερα." μου απάντησε η Άντζελα.

"Απλά πρέπει να κυκλοφορείς με το καροτσάκι..." συμπλήρωσε διστακτικά ο Έντουαρντ.

"Παιδιά περάστε έξω να την βοηθήσω να ντυθεί." φώναξε η Άντζι και όλοι κατένευσαν.

Και οι τέσσερις βγήκαν έξω κλείνοντας την πόρτα.

Η οικονόμος σου μου έδωσε αυτό το φόρεμα. είπε βγάζοντας από μια τσάντα ένα μαύρο φλοράλ φόρεμα και μια ζακέτα στο χρώμα των μπλε λουλουδιών. Πόσο δεν ήθελα να βάλω αυτό το φόρεμα αυτήν την στιγμή...

Με βοήθησε να βγάλω την πιτζάμα. Μου έβαλε το φόρεμα και με έβαλε πάνω στο καροτσάκι.

Είναι τόσο περίεργη η αίσθηση του να μην περπατάς.

Άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω. Πέρασα τα παιδιά και προχώρησα προς την έξοδο, χωρίς να μιλήσω σε κανέναν.

Ήθελα να μείνω λίγο μόνη. Και νομίζω πως το κατάλαβαν. Κανείς δεν με ακολούθησε. Είμαι ευγνώμων που ήρθαν να με επισκεφτούν. Δεν έχω πλέον κανέναν δικό μου, δεν περίμενα να έρθει κανείς. Αλλά εκείνοι μου στάθηκαν, παρόλο που με ξέρουν μόλις δύο μέρες.

Κύλησα το καροτσάκι έξω στο πεζοδρόμιο. Άφησα τον απογευματινό αέρα να χτυπήσει το πρόσωπό μου. Όσο προχωρούσα, άκουγα το ελαφρύ τρίξιμο των ροδών.

Τα χέρια μου πονούσαν από την δύναμη που έβαζα για να κουνηθούν οι ρόδες πάνω στο ανώμαλο πεζοδρόμιο.

Όμως, ξαφνικά οι ρόδες άρχισαν να κινούνται μόνες τους, πιο γρήγορα.

Κάποιος κουνούσε το καροτσάκι.

Ένιωσα μια ζεστή ανάσα στο αυτί μου.

"Μην τολμήσεις να φωνάξεις γιατί θα χρειαστείς κάτι πολύ περισσότερο από ένα καροτσάκι για να κουνηθείς." ψιθύρισε απειλητικά.

Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω την φωνή, μιας και μιλούσε πολύ σιγανά. Έκλεισα τα μάτια μου και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Δεν ήμουν σε θέση να φέρω αντίρρηση.

Προχωρούσαμε μερικά λεπτά. Είχε πλέον βραδιάσει. Το μόνο φως προερχόταν από τις παλιές κολόνες. Μερικές τρεμόπαιζαν.

Τότε μια έσβησε και μια σκιά πέρασε γρήγορα από μπροστά μας. Ο άνδρας δεν φαίνεται να το πρόσεξε. Όταν μια δεύτερη πέρασε από δίπλα μου, άφησα μια κραυγή να βγει από το στόμα μου.

Το καροτσάκι σταμάτησε απότομα και άκουσα τον ήχο που κάνει ένα πιστόλι, όταν οπλίζεται.

"Τι γίνεται;" ρώτησα αγχωμένα.

Ήθελα να μιλήσω. Έπρεπε να μιλήσω. Να πάρω μια καθησυχαστική απάντηση, και να ηρεμήσω τους δαίμονες μου, που στάθηκαν σε σειρά περιμένοντας τον φόβο να με κυριεύσει.

"Σσσσστ!" έκανε έντονα κι εγώ κράτησα την ανάσα μου.

Ξαφνικά, άκουσα κάποιον να μουγκρίζει και κάτι να πέφτει στο πάτωμα.

Μια μαύρη φιγούρα κρατούσε τον άνδρα από τον λαιμό κρατώντας τον κολλημένο στον τοίχο, με τα πόδια του να κρέμονται λίγο πιο πάνω από το έδαφος.

Μια δεύτερη φιγούρα στάθηκε πίσω μου. Φορούσε κουκούλα. Είχε πολύ σκοτάδι για να καταλάβω ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια.

"Πάρε την σπίτι!" φώναξε η φιγούρα που κρατούσε τον άνδρα, με φωνή τραχιά βαθιά, σχεδόν μη ανθρώπινη.

Η δεύτερη, με σήκωσε από το καροτσάκι και με κράτησε στην αγκαλιά του, ενώ άρχισε να τρέχει.

"Ποιός είσαι;" ρώτησα αλλά άρχισε να τρέχει.

Βασικά να τρέχει πολύ γρήγορα. Τούφες από τα μαλλιά μου έμπαιναν στο πρόσωπό μου, το φόρεμά μου σηκωνόταν ελαφρά.

Ξαφνικά τρεις άνδρες βγήκαν από ένα σοκάκι, και μας πλησίασαν επιθετικά.

"Το μόνο που θέλουμε είναι η κοπέλα! Άφησε την και κανείς δεν θα πάθεις κακό!" του λέει ο ένας κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μας.

"Ή δεν την αφήνω και παθαίνεται εσείς οι τρεις!" γρύλισε η σκιά.

"Σκέψου την κοπέλα! Δεν θες να την βγάλουμε μια και καλή από την μιζέρια της; Ένα τίποτα είναι εξάλλου! Πίστεψε μας!" απάντησε ο ίδιος από τους τρεις, σαν να ήταν κάτι λογικό και έβγαλαν πιστόλια μέσα από τα σακάκια τους.

Όλοι γύρω μου, φορούσαν μάσκες και κουκούλες. Ένιωθα απροστάτευτη. Ένιωθα αδύναμη.Και το απεχθανόμουν.

Οι άνθρωποι μπροστά μου με μισούσαν. Άνθρωποι που δεν ήξερα καν. Για φαντάσου...

"Πάνω από το δικό μου πτώμα..." μουρμούρισε αποφασισμένη η σκιά και την κοίταξα έκπληκτη.

Η φωνή ήταν ανδρική, όμως όπως και την προηγούμενη, δεν την αναγνώριζα.

Κρατώντας με ακόμα στα χέρια του, κλώτσησε με μία κίνηση, τα πιστόλια τους και εκείνοι τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι. Έτρεξαν κατά πάνω μας. Ο άγνωστος που με έσωσε, απέφευγε με ευκολία τα χτυπήματά τους, με κινήσεις αέρινες, γρήγορες σαν να υποτιμούσε τις δυνάμεις των αντιπάλων και να υπερτιμούσε τις δικές του. Και είχε καλό λόγο.

Σε 5 λεπτά, οι άνδρες είχαν λαχανιάσει.

"Τι είσαι;" ρώτησε τρομαγμένος ο ένας από αυτός που κρατούσε την κοιλιά του.

"Δεν θες να μάθεις!" γρύλισε και πλησίασε την συμμορία.