19. Περπατάμε τυφλά.

«Καλό μήνα.» είπε η Liv όταν έκλεισε το ντουλαπάκι της. «Πρώτη μέρα του Απρίλη. Έχεις καμιά φάρσα στο τσεπάκι σου;»

Σταύρωσα τα χέρια μου και προσπάθησα να χαμογελάσω, όμως δεν μου έβγαινε τίποτα. «Όχι φέτος.»

Η Liv ήξερε πως κάτι είχε γίνει πριν ακόμη δει το πρόσωπό μου. «Απλά πες μου.»

Ανασήκωσα τους ώμους. «Τίποτα.»

Περπατήσαμε μαζί σιωπηλά μέχρι την αίθουσά της. Τα παιδιά γύρω μας είχαν απομακρυνθεί προσπαθώντας να μη μπουν μπροστά στο πεδίο μου. Τέλεια γιατί δεν είχα όρεξη σήμερα.

Μερικά παιδιά ήταν ήδη μέσα στην αίθουσα περιμένοντας για το κουδούνι. Ο Ethan Keys χαμογέλασε στη Liv και εκείνη σήκωσε το χέρι της για να χαιρετήσει. «Κάποιες φορές ξεχνάω ότι έγινε με τη Kat.»

«Πρόσεχε.» ψιθύρισα. «Η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί.»

Η Liv κοιτούσε ακόμη τον Ethan. «Ήταν ένα λάθος, Janie.»

«Πολλά ήταν λάθη.»

Αυτή τη φορά η Liv δεν κρατήθηκε. Με κοίταξε με κουρασμένα σχεδόν εξοργισμένα. Κάτι της έκρυβα το ήξερε, μα δεν μπορούσε να καταλάβει τι. «Τι έκανες;»

«Μπορείς να με εμπιστευτείς;»

«Όταν σταματήσεις να ρωτάς την ίδια ερώτηση, ίσως ναι.»

Σήκωσα το φρύδι μου. «Θέλω να ξέρω αν είσαι ακόμη δίπλα μου.»

Η Liv έκλεισε τα μάτια της για μερικά δεύτερα. Πήρε μια αναπνοή και όταν τα άνοιξε, κούνησε απλώς το κεφάλι της. «Σήμερα στο παιχνίδι-»

«Θα είμαι εκεί.» επιβεβαίωσα. «Γίνεται στα δικά μας χωράφια θυμάσαι;»

«Ακριβώς.» μουρμούρισε. «Ο Jack Owens είναι άξιος αντίπαλος. Αν ο Adrian χάσει, όλοι χάνουμε.»

«Δεν θα χάσει.» απάντησα. «Ο Adrian ποτέ δεν χάνει.»

«Ναι όμως-» σταμάτησε τον εαυτό της όταν έπιασε το βλέμμα της κάτι πίσω μου. «Άλλο ένα από αυτά.»

«Ποια;»

Μου έκανε νόημα να γυρίσω και αμέσως κατάλαβα. Τα νέα είχαν μεταδοθεί με γρήγορους ρυθμούς, όπως γίνεται πάντα σε αυτή τη πόλη. Το εργαστήριο της βιολογίας είχε ανοιχτή τη πόρτα του και μαθητές και καθηγητές έμπαιναν και έβγαιναν αφήνοντας κεράκια και φωτογραφίες. 

Για εκείνον.

«Κρίμα που αυτοκτόνησε πάντως.» άκουσα τη Liv να λέει. «Τον πήγαινα πολύ.»

«Τι κάνουν;»

«Πενθούν, υποθέτω. Μόνο για σήμερα είπε ο διευθυντής.» σιωπή για λίγο. «Σε χάσαμε χθες. Janie-»

Τα λόγια της μετά βίας έφτασαν στα αυτιά μου όταν έφυγα από εκεί. Με γρήγορα βήματα έφτασα στην αίθουσα, με τη Liv να φωνάζει το όνομά μου. Η αίθουσα που κάποτε ήταν το κρησφύγετό μου, που κάποτε ήταν κλειδωμένη με μένα και τον James μέσα, τώρα ήταν γεμάτη με πράγματα δικά του, φωτογραφίες και μερικά κεριά αναμμένα. Δύο παιδιά της πρώτης έμειναν παγωμένα όταν είδαν το απότομο βλέμμα μου. Πενθούσαν. Δεν τον ήξεραν καν, και πενθούσαν.

Δεν είχαν αυτό το δικαίωμα.

Με μια αθόρυβη κραυγή, η πρώτη κορνίζα έπεσε κάτω και έσπασε, ακολουθούμενη από τις υπόλοιπες. Σύντομα τα ποτηράκια που ήταν μέσα τα κεράκια ακολούθησαν, δημιουργώντας φωτιά στις πρησμένες φωτογραφίες. Και ενώ φώναζαν το όνομά μου να σταματήσω, ενώ προσπαθούσαν να με πάρουν από εκεί, εγώ κλωτσούσα και κλωτσούσα και κλωτσούσα τα ηλίθια αρκουδάκια που είχαν αφήσει προς τιμή του, για όλα τα πραγματα που έχασα και όλα τα πράγματα που έκανα.

Πενθούσαν είπε η Liv. Δεν είχαν ποτέ αυτό το δικαίωμα.

Ο James πέθανε εξαιτίας μου.

Βάρα, βάρα, βάρα.

«Janie!»

Σκίσε τα πάντα. Βάλε φωτιά στα πάντα.

Κλώτσησα ένα από τα αναμμένα κεριά πάνω στο μικρό αρκουδάκι και αυτό πήρε αμέσως φωτιά.

Μισούσε τα λούτρινα.

Δεν ήταν μικρό παιδί που να πάρει.

«Δεσποινίς Avery!»

Κάποιος με τράβηξε από τους ώμους προς τα πίσω και άρχισα να φωνάζω και να φωνάζω, όμως δεν με άφησαν. Δύο δυνατά χέρια με τραβούσαν μακριά από τη φωτιά πριν ο διευθυντής μπει μέσα και αρχίσει να σβήνει τη φωτιά με τον πυροσβεστήρα. Μόνο τότε πρόσεξα τα δάκρυα στα μάτια μου και συνέχισα να φωνάζω όσο με κρατούσαν μακριά. Είδα το λούτρινο να εμφανίζεται μαύρο σαν το κάρβουνο, να στέκεται και να με κοιτάει με γουρλωμένα γλυκά ματάκια. Οι φωτογραφίες είχαν καεί. Τα κεριά είχαν σβηστεί.

Ήθελα να κάνω εμετό.

«Αφήστε με!» φώναξα ξανά. Κάπου μέσα μου ήθελα να τα δω όλα να καίγονται, όλα να καταστρέφονται. Σαν να μην άξιζαν να υπάρχουν.

Όμως συνέχισαν να με κρατάνε κάτω, όσο και αν προσπαθούσα να φύγω. Οι φωνές μου κουκουλώθηκαν από τους μαθητές που είχαν μαζευτεί και συζητούσαν την εικόνα μπροστά τους, συζητούσαν εμένα. Είδα τη Sarah να μπαίνει βιαστικά, ο Alex από πίσω της και η Liv να προσπαθεί να τους διώξει όλους.

«Janie;» ρώτησε η Sarah γονατίζοντας μπροστά μου. «Janie μωρό μου;»

Από εκεί και μετά σταμάτησα να ακούω. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο πρόσωπο της Sarah, αλλά οι λέξεις δεν έφταναν στα αυτιά μου. Μόνο ένα βαρύ τικ τοκ, που σύντομα ανακάλυψα πως ήταν η καρδιά μου.

«Δεν νιώθω καλά.» ψιθύρισα.

Και ήταν αλήθεια. Η Sarah ξεκίνησε πάλι τις ερωτήσεις μα έκλεισα τα μάτια μου βγάζοντάς τη έξω από το μυαλό μου. James, James, James. Όταν τα άνοιξα όμως υπήρχε ακόμη η Sarah εκεί να μου μιλάει, να με ρωτάει πώς είμαι, τι έκανα. Όμως δεν απάντησα.

Και εκεί, ανάμεσα στους μαθητές στεκόταν εκείνος. Ο Adrian κοιτούσε μόνο εμένα, όχι τη σκηνή γύρω μου, τους καθηγητές να φωνάζουν, τον Alex να του μιλάει. Κοιτούσε μόνο εμένα και για λίγο τα μάτια του σκοτείνιασαν. 

Και ένα δάκρυ κύλησε.

[...]

«Πόσο ακόμη θα περιμένω;»

«Δεν έχεις το δικαίωμα να ρωτάς πράγματα, δεσποινίς Avery.»

«Ζω σε μια ελεύθερη χώρα. Έχω κάθε δικαίωμα.»

«Έχεις το δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλή μέχρι να έρθουν οι γονείς σου.»

«Η Katherene θα αργήσει για τουλάχιστον μία ώρα!»

«Τότε έχεις την απάντησή σου.»

Στριφογύρισα τα μάτια μου και βούλιαξα στη καρέκλα. Πάει μισή ώρα μετά το τέλος του σχολείου και περιμένω στο γραφείο του διευθυντή για να έρθει κάποιος να του μιλήσει για το "συμβάν". Υποθέτω πως δεν θα φύγω ποτέ από εδώ αν περιμένουμε όλοι τη Katherene να έρθει.

Το μόνο που ακουγόταν ήταν το στυλό του διευθυντή όπως έγραφε και υπέγραφε τα χαρτιά και ο ήχος των δεικτών του ρολογιού. Άλλα δέκα, είκοσι, τριάντα και βάλε λεπτά και μετά ελεύθερη. Δεν θα με κρατούσε εδώ για πάντα έτσι;

Το βλέμμα του με έκανε να νιώσω πως θα το έκανε.

Ξεφύσησα και έσκυψα μπροστά. «Δεν μπορούσε να κάνουμε κάτι για να...ξεχαστεί όλο αυτό;»

«Μπορείς να διορθώσεις τις ζημιές;»

«Εγώ όχι-»

«Τότε μη μιλάς δεσποινίς Avery.» είπε απότομα. «Έχω συνηθίσει τη παρουσία σου αλλά η υπομονή μου εξαντλείται. Τα νεύρα μου!»

Δάγκωσα το κάτω χείλος μου. «Ίσως πρέπει να το κοιτάξετε αυτό. Είστε και σε μια ιδιαίτερη ηλικία.»

«Έχω δουλειά.»

«Και εγώ. Και πρέπει να τη κάνω. Εξάλλου θα με δείτε σήμερα στον αγώνα, μιλήστε τότε στη μαμά μου.»

«Αν ξανανοίξεις το στόμα σου θα σε πετάξω έξω από το σχολείο για πάντα!» σχεδόν φώναξε δείχνοντας τη πόρτα.

Βολεύτηκα πάλι στη θέση μου. «Με βάση τον νόμο δεν μπορείτε να ασκήσετε βία πάνω μου. Είναι παράνομο.»

«Θεέ μου. Δεν σταματάει.»

«Κύριε Welsh, ίσως πρέπει να πάρετε αναρρωτική άδεια-»

«Σου είπα-» κόπηκε από το χτύπημα της πόρτας. «Τι;!»

Το τρομαγμένο πρόσωπο της γραμματείας εμφανίστηκε στη πόρτα. Της χαμογέλασα κουνώντας το χέρι μου και φάνηκε να γουρλώνει τα μάτια. Οι φωνές του διευθυντή μάλλον ακούγονταν δυνατά στο διπλανό δωμάτιο. «Ένας κύριος είναι εδώ να σας δει. Λέει πως έχετε τη κόρη του.»

Ο διευθυντής έτριψε το κεφάλι του από τον πονοκέφαλο. «Άστον να περάσει.»

Ο Marc Avery μπήκε μέσα με ένα βλέμμα τόσο ήρεμο και χαλαρό, ταιριάζοντας τη γραβάτα από το κουστούμι του. Σήκωσα το φρύδι όταν τον είδα. Ποιος του είπε πως είμαι εδώ; Αν το έκανε η Katherene  θα τη σκοτώσω.

Ο κύριος Κάνω-Ό,τι-Μου-Καπνίσει έγνεψε προς τον διευθυντή. «Κύριε Walsh.» και μετά γύρισε σε μένα, σχεδόν χαμογελώντας. «Janette.»

«Marc.» απάντησα σιγανά. 

Ο διευθυντής μου έριξε το Βλέμμα και στράφηκε προς τον κουστουμάτο. «Και εσείς είστε...»

«Φυσικά, δεν συστηθήκαμε.» έτεινε το χέρι του. «Marc Avery. Πατέρας της Janette.»

«Janie.» τον διόρθωσα.

«Ότι πεις.» απάντησε. 

Ο διευθυντής συνέχισε πριν τολμήσω να ξεστομίσω το οτιδήποτε. «Πατέρας ε; Στα αρχεία μας έχουμε ως κηδεμόνα μόνο τη Katherene Williams, ακόμη και όταν άλλαξε το όνομα της μαθήτριας δύο χρόνια πριν-»

«Βιολογικός πατέρας.» τον διέκοψε. «Μεγάλη ιστορία. Αλλά δεν είμαστε εδώ για αυτό.»

Ο διευθυντής κάθισε καλύτερα στη καρέκλα του και με κοίταξε σκεπτόμενος την όλη κατάσταση. Το βλέμμα του ρωτούσε "Λέει αλήθεια;" και η απάντησή μου μια δυστυχισμένη γκριμάτσα που μεταφραζόταν ως "δυστυχώς".

«Η κόρη σας,κύριε Avery έχει προβεί αρκετές φορές αυτή τη σχολική χρονιά, όπως και τη προηγούμενη, σε ανάρμοστες συμπεριφορές και καταστάσεις.» είπε ο διευθυντής. «Γνωρίζετε για αυτά σωστά;»

Ο Marc με κοίταξε πλάγια, και του χαμογέλασα. «Ναι.»

«Τότε δεν πρέπει να σας εκπλήσει η σημερινή μέρα. Το γραφείο μου το έκανε δεύτερο σπίτι.»

Ύπουλο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. «Έχουμε μια ξεχωριστή σχέση.»

Με αγνόησαν και οι δύο.

«Τι έγινε αυτή τη φορά;» ρώτησε ο πατέρας.

«Κατέστρεψε σχολική περιουσία, βάζοντας φωτιά.» απάντησε με ένα ίδιο χαμογέλο με το δικό μου. «Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που έκανε κάτι παρόμοιο.»

Το πήρα αμέσως το μήνυμα. «Δεν καταστράφηκε κανένα βιβλίο.»

«Οι κουρτίνες της βιβλιοθήκης δεν είναι για να παίζει κανείς.»

«Τις πλήρωσα!»

«Για αυτό είσαι εδώ ακόμα.» σχεδόν γρύλισε. «Αλλά όχι για πολύ.»

Ο Marc προσπαθούσε με δυσκολία να παρακολουθήσει τη συζήτηση και ήμουν σίγουρη πως το τελευταίο ήταν κάτι που άκουγε πρώτη φορά. Παρ'όλα αυτά δεν το σχολίασε -πιθανότατα να πει δυο λόγια στη Katherene το απόγευμα- και με έναν τόνο τόσο σκληρό που με έκανε να μαζευτώ στη καρέκλα μου, κοίταξε τον διευθυντή και ρώτησε: «Τι εννοείτε όχι για πολύ; Θα την αποβάλλετε;»

Ιδού η απορία του αιώνα.

Ήμουν έτοιμη να του πω πως αν ήθελαν να με αποβάλλουν θα το είχαν κάνει από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο σχολείο, αλλά ο διευθυντής με πρόλαβε. «Λυπάμαι πολύ.»

Παραλίγο να πεταχτώ από τη θέση μου, αλλά και εγώ και ο πατέρας φωνάξαμε μαζί «Όχι!»

Ο διευθυντής κούνησε το κεφάλι του. «Ο Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και το συμβούλιο του σχολείου συμφώνησαν-»

«Αυτή η τσούλ-τσούπρα Shay Yung το αποφάσισε ε; Δεν φταίω εγώ που η κολλητή της το έκανε με τον έναν και με τον άλλον και έφαγε τα μούτρα της!»

«-συμφώνησαν λέω,» συνέχισε ο διευθυντής αγνοώντας με τελείως, «πως η δεσποινίς Avery δεν θα αποτελέσει μέρος του σχολείου από τη Δευτερα.»

Μπάσταρδε!

«Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό.» είπε με ξαφνική και απόλυτη ηρεμία ο Marc.

Ηρεμία. Γιατί ηρεμία;!

«Ως διευθυντής του σχολείου-»

Ο ένας διακόπτει τον άλλον...

«Σε λιγότερο από δύο εβδομάδες -μία αν είναι δυνατόν- έρχεται το τέλος της χρονιάς. Δεν μπορείτε να την αποβάλλετε.» επέμεινε ο Marc. Δώσε!

Ο διευθυντής κοκκίνησε. Από νεύρα μάλλον. Το μήλο δεν έπεσε και πολύ μακριά από τη μηλιά. «Ως εδώ και με τους δυο σας!»

«Είναι ο νόμος κύριε!» φώναξε ο άλλος. Χαμογέλασα προς τον διευθυντή. «Μέχρι μια ορισμένη ημερομηνία μπορ-»

«Θεέ μου είναι δύο.» ο διευθυντής μουρμούρισε.

Ο Marc με κοίταξε με περιέργεια και εγώ απλά κράτησα το λαμπερό χαμόγελό μου. «Φεύγουμε.» μου είπε.

«Συγνώμη;!» φώναξε ο διευθυντής την ώρα που ήμασταν στη πόρτα.

Ο Marc το μόνο που έκανε ήταν να τον κοιτάξει και με απόλυτη ηρεμία, να του πει: «Συγχωρεμένος.»

Ο διευθυντής δεν είχε την ευκαιρία να μιλήσει.

Ούτε εγώ, από ότι κατάλαβα, λίγα λεπτά αργότερα.

«Τι στο διάολο μικρή; Έβαλες φωτιά;»

Ευτυχώς που οι διάδρομοι ήταν άδικο και δεν υπήρχε κάποιος να δει αυτό το ξέσπασμα.

«Τεχνικά δεν ήταν η πρώτη φορά.» ήταν η μόνη απάντησή μου.

Τον άκουσα να περπατάει από πίσω μου και μετά με σταμάτησε απότομα με το χέρι του. Τον κοίταξα περίεργα μέχρι να ρωτήσει αυτό που ήθελε να ρωτήσει, αλλά έβλεπα τις λέξεις στα μάτια του.

Γιατί το έκανες;

Ναι γιατί το έκανα;

Δεν άφησα τον εαυτό μου να το σκεφτεί πολύ πριν απαντήσει. «Γιατί το ήθελα. Μη ρωτάς άλλο.»

«Θα μιλήσω με τον Σύλλογο των γονέων και κηδεμόνων.» είπε μετά από λίγο, το ίδιο ήρεμα με πριν. «Δεν πρόκειται να σε αποβάλλουν.»

«Ευχαριστώ.»

Και ήταν το μόνο που χρειαζόταν όπως έφευγα μακριά του. Έξω από το σχολείο περίμενε ο Nathan με σταυρωμένα τα χέρια. Ήμουν σίγουρη πως θα φώναζε κάτι του τύπου "Τραβάς πολύ τη προσοχή" και όταν θα ρωτούσα "ποια προσοχή" δεν θα απαντούσε. Αντίθετα, όταν έφτασα κοντά του, μπήκε κατευθείαν στο ψητό.

«Υποτίθεται πως πρέπει να ξεκουράζομαι για το αποψινό παιχνίδι.» είπε. Σωστά. Ο Jack Owens. Τον είχα ξεχάσει.

Έτριψα λίγο το κεφάλι μου. «Βρήκες τίποτα;»

Κούνησε αρνητικά το δικό του. «Πέρα από το γεγονός ότι δεν τον έχουν αποβάλλει ακόμη από το σχολείο του επειδή και μόνο είναι ο καλύτερος παίκτης που είχαν, όχι δεν έχω τίποτα.»

Ξεφύσησα αναστατωμένη. «Και τώρα;»

«Δεν ξέρω για ποιον λόγο τα έχει πάρει ο Adrian μαζί του, αλλά ξέρω ένα πράγμα.» είπε. «Ο Chase Reynolds σίγουρα ξέρει.»

Ο φάκελος.

«Δεν μπορώ να τον πάρω πριν το παιχνίδι.» ψιθύρισα.

Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. «Τότε περπατάμε τυφλά.»