15. Αφήστε με.

«Έχει πολλά νεύρα Janie.» ψιθύρισε στο αυτί μου ο Alex. «Μην τον αφήσεις να πιει.»

Κοίταξα προς τη μεριά του Adrian. «Γι' αυτό κάθεται με τις μαζορέτες;»

Τον είδα να ξεφυσάει. «Πήγαινέ τον σπίτι του.»

Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Προσπάθησα να απομακρυνθώ από τη δυνατή μουσική του κλαμπ και των φωνών των τόσην εφήβων και επικεντρώθηκα στις σκέψεις μου. Ήταν γύρω στη μία το βράδυ, ο Alex και η Sarah κάθονταν γύρω μου σε έναν από τους απομακρυσμένους καναπέδες του κλαμπ, έχοντας τελειώσει τα ποτά εδώ και ώρα. Οι άλλοι. Σήμερα δεν άγγιξα τίποτα.

Αν ήταν να δω αύριο τα αποτελέσματα των εξετάσεων, ας είχα νηφάλιο μυαλό τουλάχιστον.

Άνοιξα τα μάτια μου στο σκοτάδι. Εντόπισα τον Nathan στη παρέα με τους υπόλοιπους της ομάδας του μπάσκετ και των μαζορετών, να με κοιτάει επίμονα. Πάντα το έκανε αυτό. Σαν να προσέχει κάθε μου κίνηση σε περίπτωση που το χάσω. 

«Πάω.» είπα στα παιδιά.

Την ίδια στιγμή που σηκώθηκα από τον δερμάτινο καναπέ, είδα το γνωστό βλέμμα να ακολουθεί τη κάθε κίνησή μου. Ο James σήκωσε το ποτήρι του χαιρετώντας με και του έκλεισα το μάτι. Όσο προχωρούσα προς τον Adrian τον ένιωθα πάνω μου.

Και ο Adrian το πρόσεξε.

Σηκώθηκε από τη θέση του ανάμεσα στη Blair McAdams και τη Savannah Dronte, οι οποίες έμειναν δυσαρεστημένες από τη ξαφνική αποχώρησή του. Στάθηκα στη θέση μου και τον είδα να έρχεται με βαρύ βήμα. Μόλις έφτασε κοντά μου, με άρπαξε από τη μέση φιλώντας με δυνατά. Αμέσως γεύτηκα το ποτό στο στόμα του,πράγμα ποτ για λόγο άγνωστο με αηδίασε. 

Όταν με άφησε, το βλέμμα του χάθηκε πίσω από το κεφάλι μου, ένας σκούρος πράσινος ανεμοστρόβιλος να είναι έτοιμος να καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμά του. Γύρισα πάνω από τον ώμο μου, και έπιασα την σιωπηλή μάχη που διεξαγόταν εκείνη τη στιγμή.

James εναντίον Adrian.

Άδικη μάχη.

«Adrian πάμε.» είπα πάνω από τη δυνατή μουσική στο αυτί του Adrian όταν κουνήθηκε προς το μέρος του James. Έβαλα το χέρι μου πάνω στο στήθος του για να τον σταματήσω. «Πάμε σπίτι σου.»

«Τι κάνει αυτός εδώ;» ρώτησε χωρίς να παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου.

«Είναι άνθρωπος πέρα από καθηγητής. Ήρθε να χάσει τον χρόνο του εδώ πέρα.» απάντησα. «Μη δίνεις σημασία.»

«Δεν τον θέλω εδώ Janie.»

«Πάμε να φύγουμε.»

Με άλλο ένα βλέμμα προς τη μεριά του,ο Adrian τελικά γύρισε προς την έξοδο κρατώντας με δυνατά από τη μέση. Κοίταξα πίσω γρήγορα στον James. Το πρόσωπό του ήταν σκληρό και θα μπορούσε να κάψει άνετα τον Adrian.

Σταματήστε επιτέλους.

Τρία ταξί ήταν ήδη σταματημένα στην είσοδο, οι οδηγοί των οποίων συζητούσαν καπνίζοντας σε ήρεμους τόνους. Μόλις μας είδαν να προχωράμε προς ένα από εκείνα, ο πιο ψηλός και γέρος μετακινήθηκε προς την είσοδό του, μπαίνοντας στη μπροστινή θέση την στιγμή που ο Adrian άνοιγε τη πόρτα για μένα. Μπήκαμε μέσα και ο Adrian είπε την οδό πριν προλάβει να ρωτήσει ο οδηγός.

Και...αυτό ήταν. 

Για τα υπόλοιπα είκοσι λεπτά, τίποτα. Σιωπή. Ο Adrian είχε το χέρι του πάνω στο δικό μου και κοιτούσε ευθεία μπροστά, σαν να μετράει τα λεπτά για τον προορισμό μας. Εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο, βλέποντας τον ουρανό έτοιμο να βρέξει. Δεν ήταν αφύσικο για τη πολλή μας. Ίσα ίσα, ήταν το μόνο φυσιολογικό σε αυτή τη πόλη.

Αλλά είχε κρύο εδώ μέσα.

Πολύ ψύχρα.

Μπορούσα μόνο να φανταστώ τα σενάρια που έκανε ο Adrian στο μυαλό του αυτή τη στιγμή. Και μπορούσα μόνο να φανταστώ τι θα γινόταν μετά.

Ένα από αυτά τα σενάρια βγήκαν αληθινά λίγο αργότερα.

«Τι τρέχει μεταξύ σας;»

Μόλις είχαμε φτάσει στο δωμάτιό του όταν ακούστηκε η ερώτηση. «Δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας Adrian.»

«Είσαι σίγουρη; Σε είδα πώς τον κοιτούσες Janie.»

Δεν μπήκα καν στον κόπο να βγάλω το μπουφάν μου, ήξερα πως θα έφευγα σύντομα. «Η ζήλια σου-»

«Ζήλια; Με βγάζεις εκτός ορίων!» φώναξε. «Τόσο καιρό λες ψέματα;»

«Adrian δεν ξέρεις τι λες!»

Πέταξε το μπουφάν του κάτω και έπιασε το χέρι μου δυνατά. «Μια φορά να απαντήσεις σωστά δεν γίνεται;»

«Δεν έχω κάτι να πω.» απάντησα ήρεμα. «Βγάλ' το από το μυαλό σου.»

«Πόσο καιρό;»

«Σταμάτα.»

«Λέγε!»

«Μη με ακουμπάς.»

Ο Adrian άφησε το χέρι μου αμέσως. Όπως πάντα, το ποτό δεν τον άφηνε να ακούσει το δικό του μυαλό. Περπάτησε προς το κρεβάτι του, όπου έβγαλε τα παπούτσια του και ξάπλωσε κλείνοντας τα μάτια.

Τρία, δύο, ένα-

«Συγνώμη.» Μπορεί να μη τον έβλεπα, αλλά άκουσα το δάκρυ του. Πάντα, το ίδιο. «Συγνώμη μωρό μου.»

Πλησίασα κοντά του και τον φίλησα στο μέτωπο. «Κοιμήσου.»

Δεν χρειάστηκε να πω τίποτε άλλο. Ο Adrian είχε ξεραθεί πριν προλάβω να κλείσω τη πόρτα του δωματίου του. Στο σπίτι επικρατούσε μια ενοχλητική ησυχία σε συνεργασία με το σκοτάδι. Όταν κατέβηκα κάτω όμως, είδα ένα φως αναμένο που δεν είχα παρατηρήσει πριν.

Περπατώντας προς το μέρος του, βρήκα τον Chase Reynolds μέσα στα χαρτιά του, να κάθεται στο γραφείο του απορροφημένος. Δεν χτύπησα πριν μπω, μα με κατάλαβε αμέσως.

«Πες μου Janette.»

Ακουγόταν κουρασμένος και εξουθενωμένος. «Έχω ένα άσχημο προαίσθημα.»

«Για ποιον;» ρώτησε βγάζοντας τα γυαλιά του. «Για τον Adrian;»

«Για όλους μας.» 

Ο κύριος Reynolds σηκώθηκε από το γραφείο του, κλείνοντας ένα από τα μεγάλα ντοσιέ που διάβαζε δευτερόλεπτα πριν. Πριν προλάβει να χαθεί από το πεδίο της όρασής μου, προσπάθησα να δω τι έγραφε στο πλάι. JO Iowa. Αναρωτιέμαι τι ήταν. Καμιά υπόθεση πάλι; Όλες τον κρατούσαν ξύπνιο τέτοιες ώρες.

«Τι προαίσθημα Janette;» συνέχισε. 

Κοίταξα στο πλάι. «Όπως είπα, άσχημο.»

«Είμαι σίγουρος πως δεν θα είναι τίποτα.» 

«Δεδομένου των καταστάσεων, θα είναι σίγουρα κάτι.»

Ο κύριος Reynolds χαμογέλασε καθώς καθόταν ξανά στην καρέκλα του. «Όλα καλά δεν πάνε;»

«Στον διάολο, όχι!» σιγοφώναξα. «Όλα πάνε σκατά.»

«Είναι πάντα χαρά να μιλάει κανείς μαζί σου μικρή.»

Στριφογύρισα τα μάτια μου και στήριξα το σώμα μου στον τοίχο. «Μιλάω σοβαρά.»

«Νόμιζα πως ήμασταν εντάξει με τον αστυνομικό.» είπε κοιτώντας με. «Δεν είμαστε;»

Άρχισα να περατάω δεξιά και αριστερά. «Εντάξει είμαστε με αυτόν, μέχρι στιγμής. Άλλο είναι το πρόβλημα.»

«Τελευταία μόνο προβλήματα φέρνεις.»

Ναι, εγώ είμαι το πρόβλημα.

«Έρχεται ο μπαμπάς μου.» είπα. «Αύριο, μεθαύριο, πλέον δεν ξέρω.»

«Και;»

«Και; Και αν μάθει τι γίνεται εδώ πέρα θα φρίξει!» 

«Ανησυχείς για τα πιο μικρά πράγματα.» είπε. «Και δεν γίνεται τίποτα εδώ πέρα.»

Τον κοίταξα για λίγο. Ήταν εξαιρετικά ήρεμος, τη στιγμή που θα στοιχημάτιζα πως δεν θα ήταν ποτέ. «Ξέρεις πως είναι ένα πρόβλημα.»

Ο Chase Reynolds σηκώθηκε από τη θέση του. «Δεν είναι δικό μου πρόβλημα.»

Φυσικά και όχι. Μόνο δικό μου. Πάντα.

Την επόμενη μέρα, ο James περπατούσε δίπλα μου όσο πηγαίναμε στο νοσοκομείο. Είχαμε συναντηθεί κάτω από το σπίτι του, μετά από τηλεφώνημα και τηλεφώνημα το προηγούμενο βράδυ. Ανησύχησε, για το τι έγινε με τον Adrian αφότου φύγαμε από το κλαμπ. Είχα καλύψει τη μικρή μελανιά από τη σκληρή λαβή του Adrian και είπα στον James πως όλα ήταν εντάξει.

Πώς όλα ήταν πάντα εντάξει.

Και άλλο ψέμα.

Μόλις είχαμε φτάσει μπροστά στο εξεταστήριο, όπου περίμενε όλως παραδόξως λίγος κόσμος. Ίσως επειδή ήταν Κυριακή, και οχτώ το πρωί ακόμα, ίσως όχι. Ο δρ. Sullivan βγήκε λίγο αργότερα και με το χέρι του μας έδειξε να τον ακολουθήσουμε. Ο James σηκώθηκε πρώτος και ακολούθησε από πίσω μου, μέχρι που φτάσαμε στο γραφείο του γιατρού.

«Τι έγινε;» ρώτησε.

Δεν είχα καταλάβει πως είχα σταματήσει να περπατάω και κοιτούσα μπροστά στη πόρτα με τρόμο. Έδειξα το καλύτερο χαμόγελό μου, βγάζοντας τις άσχημες σκέψεις που δεν με άφηναν ήσυχη, και τον καθησύχασα. «Τα νοσοκομεία. Ποτέ δεν μου άρεσαν.»

Μπήκαμε μέσα καθώς ο δρ. Sullivan καθόταν μπροστά από το γραφείο του. Καθίσαμε και εμείς στις καρέκλες και ο γιατρός για άλλη μια φορά πήρε το βλέμμα του επαγγελματία. «Δεσποινίς Avery, είστε σίγουρη πως δεν θέλετε να μιλήσω πρώτα με τους γονείς σας;»

«Το ίδιο πράγμα δεν θα τους πείτε;»

«Ναι.»

«Ξέρουν ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Μπορώ και μόνη μου να τους πω ποιο είναι αυτό το πρόβλημα.» απάντησα. «Λοιπόν;»

Το "λοιπόν" απαντήθηκε πολύ γρήγορα, αφότου ο γιατρός έβγαλε το φάκελό μου πό το συρτάρι. «Με βάση τις εξετάσεις που κάναμε τις τελευταίες εβδομάδες, βρήκαμε κάποιες ατέλειες στην υγεία σου.»

Μόνο κάποιες;

«Η κακοήθης αναιμία εμφανίζεται συχνότερα σε ηλικίες μεταξύ των 40-80 ετών, αλλά και σε σπάνιες περιπτώσεις σε άτομα κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους. Με λίγα λόγια είναι η μείωση των ερυθρών κυττάρων που προκαλεί την ανικανότητά τους να απορροφήσουν τη βιταμίνη Β12.»

Ο James χαμογέλασε. «Αυτό θεραπεύεται με χορήγηση της βιταμίνης, δεν είναι τίποτα.»

«Ναι αλλά δεν τελείωσα.» ο γιατρός στράφηκε προς εμένα. «Από τη στιγμή που γεννήθηκες, ήρθες σε επαφή με πολλά μικρόβια, προκαλώντας ένα μικρό πρόβλημα στη καρδιά σου.»

Ναι, για αυτό με παράτησαν.

«Αυτό, σε συνδυασμό με την αναιμία, δημιούργησαν φλεγμονή του μυοκαρδίου της καρδιάς. Ή αλλιώς μυοκαρδίτιδα.  Πρόκειται ουσιαστικά για καταστροφή του καρδιακού μυός. Ο καρδιακός μυς νεκρώνεται και καταστρέφεται σε ορισμένες περιοχές, ως αποτέλεσμα της προσβολής του από ιούς, μικρόβια ή τοξικές ουσίες. Θεωρητικά μπορεί ο καθένας να αρρωστήσει από μυοκαρδίτιδα. Τόσο οι πρωταθλητές, όσο και άνθρωποι που κάθονται μόνο στον καναπέ. Γενικά, ο οργανισμός είναι λιγότερο ανθεκτικός απέναντι σε λοιμώξεις μετά τη γυμναστική. Όταν εισέλθουν βακτήρια και ιοί στον οργανισμό, εισέρχονται και στο αίμα. Κατά τη διάρκεια της άθλησης, το αίμα ρέει πιο...»

Από εκεί και μετά τον έχασα. Ο James ξεκίνησε συζήτηση μαζί του λες και ήταν κηδεμόνας μου και ανησυχούσε για μένα. Συνέχισαν να μιλάνε και να μιλάνε και να μιλάνε, για φαρμακευτική αγωγή, για ξεκούραση, απομάκρυνση απο το ποτό, τα τσιγάρα, άθληση, ο James ρώτησε και για το σεξ, οπότε απομάκρυνση και από αυτό.

Το θέμα δεν ήταν αυτό όμως. Ή το "πρόβλημα", η μυοκαρδίτιδα. Τουλάχιστον δεν ήταν το μόνο πρόβλημα. Ήταν και ο Adrian, ήταν η αστυνομία, ήταν ο μπαμπάς, ήταν το σχολείο, η Katherene, ήταν ο James, ήταν όλοι τους. Όλοι τους ήταν το πρόβλημά μου.

«Jane, πού πας;»

Είχα πλέον σηκωθεί και απομακρυνόμουν. Είχα κλείσει τη πόρτα, αφήνοντας τον γιατρό και τον James να φωνάζουν το όνομά μου. Είχα αρχίσει να τρέχω, χωρίς να ξέρω πού πραγματικά πηγαίνω. Ήθελα να φύγω. Όχι μόνο από το νοσοκομείο, από αυτή τη ζωή όμως. Θέλω να φύγω, να τα αφήσω όλα, να τα παρατήσω. Τόση πίεση, τόσα προβλήματα, τόσος πόνος.

Απλά, αφήστε με μόνη σας παρακαλώ.

Φύγετε και αφήστε με να φύγω και εγώ.

Αφήστε με να...

Αφήστε με.