11. Υποσχέσου.

Με το που μπήκα στο σπίτι ήξερα πως κάτι πήγαινε λάθος.

Όλα τα φώτα ήταν σβηστά, μα η Katherene ήταν σπίτι. Μάλλον κοιμόταν. Υπήρχε παντού μια εκνευριστική ησυχία, μια ησυχία που δεν συμπάθησα ποτέ. Το μπουφάν του Lucas και τα παπούτσια του ήταν πεταμένα κοντά στο σαλόνι, άρα ήταν και αυτός σπίτι. 

Έβγαλα το δερμάτινό μου, πετώντας το κοντά στο μπουφάν του Lucas, και ξεκίνησα για τις σκάλες. Όσο πιο σιγανά και αργά μπορούσα,ανέβηκα όλα τα σκαλοπάτια, κοιτώντας από πίσω μου κάθε τρεις και λίγο. Όταν έστριψα για το δωμάτιό μου, είδα το φως της λάμπας του γραφείου αναμμένο, το φως του να φωτίζει τον διάδρομο.

Δεν το είχα αφήσει ανοιχτό όταν έφυγα.

Έβγαλα το κινητό μου, και πληκτρολόγησα τον αριθμό της αστυνομίας, έτοιμο να το καλέσω αν συνέβαινε κάτι. Περπάτησα όλο ευθεία, μέχρι τη πόρτα του δωματίου μου.

Έλα Janie, μπες.

Άνοιξα τη πόρτα περισσότερο και μπήκα μέσα. Κοίταξα γύρω μου. Το κρεβάτι γεμάτο με ρούχα όπως το άφησα, η πόρτα του μπάνιου ανοιχτή όπως πάντα, με το πιστολάκι στο πάτωμα, και μια γενική ακαταστασία παντού.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Έκανα λάθος τελικά. 

Έκλεισα το κινητό και το πέταξα στο γραφείο. Τις τελευταίες μέρες είχα έναν κόμπο στο στομάχι, λες και κάτι κακό θα γίνει σύντομα. Το μυαλό μου ήταν εντελώς αλλού και δεν μπορούσα να οργανώσω τις σκέψεις μου σωστά.

Ειδικά τώρα με αυτόν τον αστυνομικό, όλα πάνε σκατά.

Ξεκούμπωσα τη μπλούζα μου και τη τράβηξα πάνω από το κεφάλι μου, πετώντας τη στη συνέχεια στο πάτωμα. Πέρασα τα χέρια μου πίσω στη πλάτη, ψάχνοντας το κούμπωμα από το σουτιέν για να το βγάλω.

Ένα άλλο ζευγάρι χέρια με βοήθησε.

Το αίμα μου πάγωσε.

Η ανάσα του Adrian χτυπούσε τον λαιμό μου, καθώς ξεκούμπωνε το σουτιέν μου. Τα δάχτυλά του, κατέβασαν με αργές κινήσει τις τιράντες, κάνοντάς το να πέσει εν τέλη στο πάτωμα.

«Janie,» η σκληρή φωνή του ήταν το μόνο που ακουγόταν σε όλο το δωμάτιο. «Ποιος ήταν;»

Πήγα να γυρίσω αλλά τα χέρια του με κράτησαν στη θέση μου. «Πόση ώρα είσαι εδώ;»

«Είναι αρκετά μεγαλύτερος.» με αγνόησε. «Σε ελκύουν οι μεγαλύτεροι τώρα;»

«Είναι ένας φίλος.» απάντησα.

Τα δάχτυλά του δημιούργησαν ένα μονοπάτι από τον ώμο μέχρι τον αγκώνα και πίσω. «Τότε δεν πειράζει αν μου πεις ποιος είναι.»

«Ζηλεύεις;»

«Θα έπρεπε;»

«Θα ήταν αρκετά σέξι.»

Γέλασε. «Αυτό που βλέπω είναι σέξι.»

Γύρισα αργά προς το μέρος του. Αυτή τη φορά με άφησε. Το φως της λάμπας τόνιζε τα ζυγωματικά του και έκανε το χρώμα των ματιών του να φαίνεται ένα λαμπερό πράσινο, με μια δόση σκοταδιού μέσα τους. Ήταν πανέμορφος, με κάθε έννοια της λέξης.

Τα δάχτυλά μου άγγιξαν το μάγουλό του. «Είμαι περήφανη για σένα.»

Φίλησε το εσωτερικό της παλάμης μου. «Έχουμε δρόμο ακόμη για να νιώσεις πραγματικά περήφανη.»

«Θα φτάσεις στον τελικό Adrian.»

«Θέλω να ξεσκίσω αυτόν τον Jack Owens αν μου πάρει το παιχνίδι.»

«Δεν πρόκειται να γίνει αυτό.» ψιθύρισα. Φίλησα το σαγόνι του. «Υπάρχει μόνο ένας νικητής.»

«Αν δεν πάρω το έπαθλο, θα με αγαπάς ακόμα;» ρώτησε και έσκυψε το κεφάλι του προς το πρόσωπό μου. Τα χέρια του τυλίχτηκαν στη γυμνή μου μέση και έκλεισε τα μάτια του. «Θα είσαι ακόμη δίπλα μου;»

«Υπάρχει μόνο ένας νικητής για μένα.» του απάντησα. «Μόνο εσύ.»

Το ένα του χέρι έφυγε από τη μέση μου και τυλίχτηκε γύρω από το δικό μου στο μάγουλό του. Άνοιξε τα μάτια του και ένιωσα να διαβάζει τα δικά μου. «Υποσχέσου πως δεν θα φύγεις ποτέ.»

«Δεν έχω να πάω κάπου.»

«Υποσχέσου.»

Τον φίλησα απαλά στα χείλη. «Το υπόσχομαι. Με έναν όρο.»

«Ότι θες.»

«Υποσχέσου πως δεν θα φύγεις ούτε εσύ.» ψιθύρισα. «Υποσχέσου πως θα μείνεις δίπλα μου, ότι και αν γίνει.»

Ήταν η δίκη του σειρά να με φιλήσει. «Το υπόσχομαι.»

Με φίλησε ξανά, αυτή τη φορά μπαίνοντας στο στόμα μου. Το χέρι του ανέβηκε προς τα πάνω, λύνοντας τη κορδέλα στα μαλλιά μου και αφήνοντάς τη να πέσει κάτω. Τα έκλεισε στη χούφτα του, τραβώντας το κεφάλι μου κοντά του. Η γλώσσα του δεν δίστασε να ψάξει τη δική μου, όπως τη πρώτη φορά. 

Του έβγαλα τη μπλούζα, σταματώντας το φιλί όσο λιγότερο μπορούσα, και μόλις έφυγε και αυτή, ο Adrian με σήκωσε από τους γοφούς πάνω. Τύλιξα τα πόδια μου γύρω από τη μέση του καθώς προχωρούσε προς το κρεβάτι, και δεν έσπασε το φιλί ούτε για μια στιγμή. Πέσαμε μαζί και το στήθος μου ήρθε σε επαφή με το δικό του δημιουργώντας έναν γλυκό ηλεκτρισμό μεταξύ μας. Ένιωσα τον Adrian να τρέμει στην επαφή σαν εμένα, και διέκοψε για μερικές αναπνοές το φιλί.

«Janie.» ψιθύρισε γλυκά. «Γλυκιά μου Janie.»

Όταν τελειώσαμε, ο Adrian έπεσε στο κρεβάτι δίπλα μου, και οι δύο ανασαίναμε βαριά. Κράτησε το χέρι μου πάνω στο στρώμα και ένιωσα το βλέμμα του να με καίει. Δεν χρειάστηκε να γυρίσω να τον δω για να καταλάβω πως με κοιτούσε, έφτανε η ένταση μόνο.

«Δεν ήταν φίλος, έτσι;» ρώτησε.

Έκλεισα τα μάτια μου και έσφυξα το χέρι του. «Όχι.»

Γύρισε στο πλάι προς εμένα και έβαλε το χέρι του στο μάγουλό μου. «Θα μου πεις αν πάει κάτι στραβά;»

Γιατί όλοι το ρωτάνε αυτό;

«Δεν πρόκειται να πάει τίποτα στραβά.» τον διαβεβαίωσα.

«Δεν θέλω να πληγωθείς.»

Πολύ αργά.

Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα. «Θα είμαι εντάξει. Γιατί ανησυχείς τόσο;»

Απέφυγε το βλέμμα μου. «Γιατί νιώθω πως το κάνω.»

«Ξέρω ότι δεν το θες.» απάντησα φιλώντας το χέρι του.

«Έχουμε διαλυθεί έτσι;» ρώτησε χαμηλόφωνα. «Εγώ, εσύ, ο Alex, η Sarah. Δεν είμαστε όπως παλιά. Στις προπονήσεις και στο μάθημα, νιώθω πως έχω απομακρυνθεί από όλους σας.»

«Μπορεί να φταίει το άγχος. Ξεκίνησε το παιχνίδι.»

«Δεν θέλω να είμαι μόνος όταν θα τελειώσει.»

Γύρισα στο πλάι προς τη μεριά του και τον κοίταξα. Σήκωσα με τα δάχτυλά μου το πιγούνι του. Τα μάτια του γυάλιζαν. «Δεν είναι ωραίο να κλαις μετά το σεξ. Θα νομίζω πως δεν είμαι αρκετά καλή.»

Χαμογέλασε γλυκά. «Προσπαθώ να είμαι σοβαρός εδώ πέρα, μικρή.»

«Γιατί κλαις Adrian;»

«Δεν κλαίω.» περισσότερα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν. «Εγώ- αχ. Γαμώτο.»

Σκούπισα τα δάκρυά του με τα δάχτυλά μου. Με πονούσε να τον βλέπω έτσι. «Μπορείς να μου τα πεις όλα.»

Ρούφηξε τη μύτη του και αρνήθηκε να με δει, αλλά τον έστρεψα πάλι πάνω μου. «Απλά...φοβάμαι.»

«Φοβάσαι μη μείνεις μόνο σου;»

«Φοβάμαι πως είμαι μόνος μου.» σκούπισα ξανά τα δάκρυά του. «Έχω υπαρξιακά μωρό μου.»

«Δεν είσαι μόνος σου Adrian.» προσπάθησα να του αλλάξω γνώμη. «Έχεις εμένα, τον Alex και τη Sarah. Είμαστε αρκετοί.»

«Θα έκανα τα πάντα για σένα Janie.»

«Το ξέρω.»

«Θα σκότωνα ακόμα.»

«Το ξέρω.»

«Και θα σκοτώσω όποιον σε πληγώσει. Ακόμη και αν αυτός ο όποιος είμαι εγώ.» το βλέμμα του σκλήρυνε, χωρίς δάκρυα πλέον. «Στο υπόσχομαι.»

Το ξέρω.

__________________________

Α/Ν Hello world! Όσες με ακολουθείτε στο ίνστα, ελπίζω να μη σας έπρηξα ιδιαίτερα χθες.

Τώρα τελευταία διαβάζω μια σειρά, τη Black Dagger Brotherhood, και απλά αν σας αρέσουν τα smut διαβάστε τη.

Την επόμενη Δευτέρα, όχι αυτή που μας έρχεται, την άλλη, φεύγω εκδρομή. Που σημαίνει πως για τις επόμενος δύο εβδομάδες, δεν ξέρω αν θα ανεβάσω κεφάλαια γενικώς. Θα δούμε θα δούμε. 

Btw, από το επόμενο κεφάλαιο, θα ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο τέλος, με σχετικά πιο έξυπνες σκηνές, και τα γεγονότα που γράφτηκαν ως flashback στο GnR. Γει!

Αυτά από μένα. Τα μελέ.

DL

Υ.Γ. Με πληγώνει ο Adrian που κλαίει, αλλά θα κλάψει περισσότερο.