10. Οικογένεια

Δεν ήξερα ούτε ασχολήθηκα ποτέ με τα αυτοκίνητα. Δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα. Μα με αυτόν τον τύπο, ένιωθα πως το αυτοκίνητό του ήταν και το όπλο του.

«Πάντα οδηγείς τόσο γρήγορα;» ρώτησα φορώντας τη ζώνη μου. Είχα να φορέσει ζώνη στο αυτοκίνητο από τότε που ήμουν μικρή, και η Katherene μόλις είχε πάρει το δίπλωμά της. 

Λες να πήρε και αυτός ο Alfredson τώρα το δίπλωμά του;

Από την άκρη του ματιού μου, τον έπιασα να χαμογελάει. «Φοβάσαι, δεσποινίς Avery;»

«Δεν είναι και κάθε μέρα που βρίσκομαι στο αμάξι αστυνομικού.» μουρμούρισα. «Με αυτόν να θέλει να με σκοτώσει.»

Πάνω που τελείωσα τη φράση μου, έκανε μια απότομη στροφή, και για λίγο, πίστεψα πως η ζώνη δεν θα με κρατούσε πλέον.

«Αν ήθελα να σε σκοτώσω, θα ήσουν ήδη νεκρή.»

«Λυπάμαι τους φίλους σου.» του είπα.

«Γιατί;»

Γύρισα να τον κοιτάξω. «Μάλλον δεν σε αφήνουν να οδηγείς πλέον.»

Πέρασε με κόκκινο το φανάρι. Αστυνομικός είναι, δεν θα έπρεπε να τηρεί τους κανόνες;

Ακούγομαι τόσο φλωράκι.

«Όχι, δεν με αφήνουν.» γέλασε. «Αλλά δεν είμαστε εδώ για τους δικούς μου φίλους.»

«Δεν θα' ναι και πολλοί.» ξεστόμισα.

Το αγνόησε. «Οι δικοί σου είναι πιο ενδιαφέρον.»

Ήταν η δική μου σειρά να γελάσω. «Οι δικοί μου δεν οδηγούν.»

«Πληγώνουν όμως.»

Πάτησε απότομα το φρένο, και παραλίγο να πεταχτώ μπροστά, αν δεν υπήρχε η ζώνη. Θέλει να με τρομάξει, να με κάνει να κατουρηθώ πάνω μου.

Λίγο ακόμα, και θα το έχει πετύχει.

Γύρισα εξίσου απότομα να τον κοιτάξω. «Συγνώμη;»

Το πρόσωπό του δεν είχε κανένα χαμόγελο πάνω του. Δεν με κοιτούσε, το βλέμμα του ήταν στραμμένο μπροστά. Μα ένιωθε το δικό μου βλέμμα πάνω του.

«Adrian Reynolds.»

Όχι και εσύ.

«Τι με αυτόν;»

«Εσύ θα μου πεις.» είπε σιγανά. «Ο Jason Ballard είχε να πει πολλά για αυτόν.»

Τελικά ο Chase Reynolds δεν κατάφερε τους γονείς του Jason. Γαμώτο.

«Ο Jason είναι στον κόσμο του.» προσπάθησα να διώξω το άγχος μου. «Πιστεύει πως ο Άη Βασίλης ζει, και πως ξωτικά φτιάχνουν τα ρούχα του.»

«Αν είναι όπως λες, τότε όσα μας είπε ισχύουν.» ο ντετέκτιβ Alfredson με κοίταξε επιτέλους. «Μην υποτιμάς τον κύριο Ballard, Jane. Είναι πιο παρατηρητικός από όλη τη παρέα σου.»

Jason, γιατί;

«Και τι σας είπε δηλαδή;» ρώτησα.

«Μας είπε πως τη τελευταία χρονιά, το αγόρι σου έχει στείλει τρεις στο νοσοκομείο.» η φωνή του ήταν βαριά, απειλητική. «Και έχει στείλει περισσότερες κοπέλες στο νοσοκομείο, για άλλους λόγους.»

Ο Adrian δεν είναι άγγελος, Chloe.

Εγώ της το είχα πει.

Μείνε μακριά του.

«Δεν ξέρω τίποτα για αυτά.» 

«Τότε υποθέτω πως συνεχίζουμε τη βόλτα μας.»

Το αυτοκίνητο πήρε ξανά ζωή, και από τη δύναμη, η πλάτη μου συγκρούστηκε βίαια με το κάθισμα. Πήγαινε ξανά τόσο γρήγορα. Αυτός ο άνθρωπος δεν φοβάται; Δεν φοβάται μη τρακάρει πουθενά; Μη τον σταματήσει κανείς;

Μα τι λέω, είναι αστυνόμος. 

Αστυνόμος.

«Είσαι εκτός υπηρεσίας, μπάτσε;»

Χαμογέλασε. Από το παντελόνι του, έβγαλε το σήμα του και τη ταυτότητά του και το πέταξε στο πίσω κάθισμα. «Τώρα είμαι.»

«Αφού ξέρεις τόσα για αυτόν, γιατί δεν τον πιάνεις;»

«Ήθελα να σιγουρευτώ.»

«Τα λόγια του Jason δεν έφταναν;»

«Θέλεις να κρύψεις κάτι, Jane;»

«Θέλω να κατέβω. Τώρα.» απάντησα και έπιασα τη πόρτα. «Μιας και πλέον είσαι εκτός υπηρεσίας, δεν μπορείς να με κρατάς χωρίς τη θέλησή μου.»

«Μπορώ άνετα να είμαι εντός υπηρεσίας ξανά.» απάντησε χαμογελώντας.

«Όχι όσο οδηγάς.» του είπα. Αμέσως έσκυψα στο πίσω κάθισμα, και πριν προλάβει να με πιάσει, πήρα το σήμα και τη ταυτότητά του στα χέρια μου. «Harold Alfredson, οι γονείς σου πρέπει να σε μισούσαν πολύ όταν σου έδωσαν αυτό το όνομα.»

«Άσ' το κάτω, μικρή.» είπε.

«Δεν το νομίζω.»

Πήρε άλλη μια απότομη στροφή, και έτσι όπως ήμουν συγκρούστηκα με τη πόρτα του αυτοκινήτου, και το κεφάλι μου με το τζάμι. 

«Μη παίζεις μαζί μου.»

«Ξέρεις ποια είμαι;»

Γέλασε. «Ο μπαμπάκας σου δεν με φοβίζει.»

Με έχει ψάξει;

«Αν νομίζεις πως ο Adrian είναι ο κακός, μάντεψε ποιος τον επηρέασε.» είπα. «Ναι, αυτή η σκύλα εδώ πέρα.»

«Τι σε κάνει να νομίζεις πως είσαι η κακιά;»

«Το γεγονός ότι εγώ είμαι σε αυτό το αυτοκίνητο τώρα, και όχι εκείνος.» κρατούσα τη ταυτότητά του σφιχτά. «Τι έχεις πάνω μου κύριος;»

«Μια δολοφονία.»

Που να με πάρει.

«Δεν τη σκότωσα εγώ.»

«Η κοπέλα εισήχθη στο νοσοκομείο με τέτοια ποσότητα ναρκωτικών, που έφτανε για να "φτιάξει" δέκα άτομα.» 

«Ε και; Πέθανε από υπερβολική δόση. Δικό της θέμα.»

«Έχουμε μάρτυρες που τοποθετούν εσένα, και τον ψηλό, Nathan Eddison, ως τους τελευταίους πελάτες της.» με ενημέρωσε. «Ακόμη και να μη τη σκότωσες, μπορώ άνετα να σε βγάλω ως τη δολοφόνο της.»

Γύρισα προς τα μπροστά. «Θα σε βγάλω ψεύτη. Θα σου πάρουν το σήμα σου και θα καταστραφεί η ζωή σου με ένα ψέμα.»

Χτύπησε τα χέρια του στο τιμόνι, πατώντας το γκάζι. «Τέσσερις κοπέλες βιάστηκαν, και τρεις έφηβοι μπήκαν στο νοσοκομείο, Jane! Γιατί τον προστατεύεις;»

Χαλάρωσα στη θέση μου και άφησα τη ταχύτητα απλά να αυξάνεται, χωρίς να φοβάμαι πλέον. «Έχεις ακουστά τη λέξη οικογένεια;»

«Είναι εγκληματίας.»

«Η οικογένεια προστατεύει τους δικούς της.» μουρμούρισα. «Ακόμη και αν είναι οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι.»

«Δεν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο μικρή.» αναστέναξε. «Μα θα με κάνεις να σε απειλήσω. Αν δεν μου δώσεις τον Adrian, θα σε βάλω μέσα για τη δολοφονία της Harper Bloom.»

Ώστε αυτό ήταν το όνομά της. Γλυκό.

Πέταξα τη ταυτότητά του πίσω, από εκεί που τη πήρα. «Τα πράγματα δεν θα έρχονταν σε αυτό το σημείο.»

Ο Alfredson έκοψε ταχύτητα και σιγά σιγά το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ήμασταν μπροστά από το σπίτι μου. Ούτε που το κατάλαβα.

«Είχες κάποιο σχέδιο;»

«Δεν ήμουν η μόνη. Η δική μου δουλειά ήταν να τον ηρεμώ όσο γίνεται. Να τον κρατάω μακριά.»

«Ποιοι άλλοι εμπλέκονται;»

«Σε παρακαλω...»

«Θέλω ονόματα, Jane.» είπε. «Μπορεί να χρειαστούμε τις καταθέσεις τους.»

«Μέχρι να τις χρειαστείτε τότε δεν λέω τα ονόματά τους.» απάντησα. «Και βάλε με μέσα αν θες.»

Αναστέναξε. «Ποιο ήταν το σχέδιο;»

«Ξεκίνησε σχεδόν ένα χρόνο πριν. Πληρώσαμε τις οικογένειες των θυμάτων για να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, και με απειλές τους σωπάσαμε. Πιστεύαμε πως θα σταματούσε, οπότε δεν υπήρχε σχέδιο μέχρι τη μέρα που έδειρε τον Jason. Θα κάναμε τους γονείς του να αργήσουν να κάνουν τη καταγγελία, για να μας δώσει χρόνο.»

«Χρόνο για τι;»

«Για να τον δώσουμε εμείς οι ίδιοι.» κοίταξα αλλού. «Αυτή θα ήταν η χρονιά του. Θα είχε ότι ήθελε. Ότι ένας έφηβος ήθελε. Το πρωτάθλημα του μπάσκετ. Τη κοπέλα. Μια θέση σεβασμού. Για τις επόμενες τρεις εβδομάδες, έτσι θα ήταν.»

«Και μετά;»

«Και μετά θα ήταν δικός σας.»

Ο Alfredson τα σημείωνε όλα. «Γι' αυτό δεν τον δώσατε νωρίτερα;»

«Είναι γιος κάποιου. Φίλος κάποιου.» σχεδόν ψιθύρισα. «Είναι στη δική μου καρδιά μπάτσε, και στων άλλων. Κάποιος τον αγαπάει. Τον νοιάζεται. Είμαστε μια οικογένεια. Και η οικογένεια προστατεύει τους δικούς της.»

Το τελευταίο δεν το σημείωσε.

«Και αν στρεφόταν στην οικογένεια;»

«Δεν θα τολμούσε.»

«Γιατί;»

«Γιατί ξέρει πως δεν θα μιλούσε.» απάντησα. «Δεν είναι μόνο αυτός ο κακός, σου είπα.»

«Τι θα του έκανες;»

Κοίταξα κάτω. «Θα του έπαιρνα όσα είχε.»

«Υποτίθεται πως τον αγαπάς.»

«Υποτίθεται πολλά πράγμα, μπάτσε.» μουρμούρισα. «Αλλά όλα είναι υποθέσεις.»

Άφησε το σημειωματάριό του κάτω. «Θέλω να μου λες τι κάνει.»

Γύρισα προς εκείνον. «Δεν θα τον συλλάβεις;»

«Αν μπορείς να τον κρατήσεις ήσυχο, όχι.» απάντησε. «Προτιμώ το δικό σου σχέδιο.»

!«Γιατί;»

«Γιατί έτσι θα υποφέρει όταν τα χάσει όλα.»

«Δεν είναι αυτός ο σκοπός.»

«Αυτό είναι το αποτέλεσμα.» απάντησε. Έδειξε τη πόρτα του αυτοκινήτου. «Χάρηκα για τη βόλτα, δεσποινίς Avery.»

Εγώ όχι.

_______________________

Α/Ν Ανέβασα νωρίτερα γιατί αύριο δεν θα μπορέσω. Πιθανότατα να μην ανεβεί το κεφάλαιο την επόμενη εβδομάδα. Συγνώμη για τη προχειρότητα αυτού του κεφαλαίου. Γράφτηκε βιαστηκά, για να απασχολήσω με κάτι το μυαλό μου.

DL