08. Δεν σκοτώσαμε και κανέναν.

Και όμως, νομίζω πως το είχαμε κάνει.

Η κοπέλα ήταν νεκρή. Πέθανε από υπερβολική δόση. Την οποία της δώσαμε εμείς.

Ο Nathan είχε διαφορετική άποψη.

«Αν δεν ήθελε άλλο, δεν θα έπαιρνε.»

Έχει και άλλο.

«Γνώριζε τα όριά της. Ίσως ήθελε να τα ξεπεράσει.»

Και μετά έρχεται η δική μου η άποψη.

«Αν ήθελε να αυτοκτονήσει, δεν θα το έκανε τόσο φανερά. Τώρα μας πήρε στον λαιμό της.»

Και μετά,

«Δεν σκοτώσαμε και κανέναν, Janie.»

Ναι αλλά δεν τη σταματήσαμε από το να πεθάνει.

«Nathan σταμάτα να περπατάς!» σχεδόν του φώναξα.

Και σταμάτησε.

«Και τι θέλεις να κάνουμε τώρα; Να πάμε και να τους πούμε "ξέρετε τι; Ήμασταν εκεί όταν πέρασε στον άλλο κόσμο. Παίζει να τη σκοτώσαμε εμείς μάλιστα".» η ειρωνεία στη φωνή του ήταν φανερή. «Πάνε άμα θες. Ω κάτσε όμως. Θα βγεις πριν καν πατήσεις το πόδι σου μέσα.»

«Αν εννοείς πως θα με βγάλει ο μπαμπάς μου, μη το σκέφτεσαι καν. Πιθανότατα να με αφήσει εκεί μέσα.» απάντησα. «Αλλά Nathan, συνειδητοποιείς τι έγινε; Μια κοπέλα πέθανε.»

«Και τι σε νοιάζει; Νεκρή είναι, δεν μπορεί να σηκωθεί από τον τάφο της και να πει "αυτός το έκανε".» 

«Είναι μια ανθρώπινη ζωή.»

Ο Nathan γύρισε να με κοιτάξει. «Από πότε σε νοιάζουν οι ανθρώπινες ζωές;»

«Από τότε που και η δική μου αποτελεί μία.»

Γέλασε. «Μεγάλα λόγια λες μικρή.»

«Nathan-»

«Τράβα να κλαφτείς στον γκόμενό σου. Μιας και οι ανθρώπινες ζωές μετράνε για σένα.»

Γύρισε τη πλάτη του και έφυγε. Έτσι απλά. Τον είδα να απομακρύνεται με αργά βήματα, και παραπατώντας, καθώς ήταν ακόμη υπό την επήρεια των ναρκωτικών. Πέρασε τον δρόμο απέναντι, απ' όπου πήρε ένα ταξί, για οπουδήποτε εκτός από το σπίτι του, ήμουν σίγουρη. Δεν θα ήθελε να τον έβλεπε έτσι η Stephanie.

Οπότε πήρα και εγώ τον δρόμο μου. Κάθε φορά που περνούσε η αστυνομία ή κάποιο ασθενοφόρο, σταματούσε να δω πού θα πάει. Όλα κινούνταν προς το μέρος που ήμασταν πριν. Θα γινόταν χαμός. Από αύριο κιόλας, όλοι στο σχολείο θα μιλούσαν για τη χορεύτρια που πέθανε από υπερβολική δόση.

Ή δολοφονήθηκε από εμάς, δεν ξέρομε ακόμα.

Το σπίτι του James -του κυρίου Karrioff- φάνηκε να ήταν ελάχιστα μέτρα μακριά, ενώ στη πραγματικότητα χρειαζόμουν ένα εικοσάλεπτο. Η πόρτα της πολυκατοικίας ήταν όπως πάντα ανοιχτή, μπορούσε να μπει ο οποιοσδήποτε. Το διαμέρισμά του ήταν στον τρίτο όροφο, απέναντι από ένα που έμενε μια γιαγιά που γνώριζε τα πάντα. Χτύπησα το κουδούνι, και περίμενα.

Και περίμενα.

Και περίμενα.

Και γύρισα να φύγω. Δεν ήταν εδώ. Και αυτός έχει ζωή, φυσικά και δεν θα ήταν εδώ. Μάλλον ήταν έξω, με τους φίλους του, ή τις φίλες του. Αν ήταν με τις φίλες του, θα με πιάσει πονοκέφαλος. Αν όχι-

«Jane, τι κάνεις εδώ;»

Γύρισα αμέσως το βλέμμα μου πάνω του. Τελικά δεν ήταν με τις φίλες του.

Εκτός και αν ήταν μέσα.

«Εμ...εγώ,» ψέλλισα όταν είδα πως φορούσε μόνο ένα μπουρνούζι. «Σε διέκοψα από κάπου;»

Γέλασε. «Όχι, μόλις τελείωσα.»

«Καταπληκτικό.»

«Jane, μπες μέσα.»

«Ουάου.»

Τελικά με τράβηξε από το χέρι στο διαμέρισμά του, και μόλις έκλεισε τη πόρτα μου χάρισε ένα φιλί. Είχα ξαναέρθει εδώ, πολλές φορές. Κυρίως όταν ήθελα να νίωσω Jane Avery, και όχι Janie Avery, και ήθελα όλα τα γλυκούλια και ρομαντικούλια που ονειρεύεται κάθε κορίτσι. Δηλαδή ήμουν εδώ όταν είχα περίοδο. Κυρίως.

Ήταν απλό και μικρό. Το σαλόνι χωριζόταν με τη κουζίνα με ένα τραπέζι, και υπήρχε ένα δωμάτιο με ένα μπάνιο. Τίποτα σε σύγκριση με το δικό μου σπίτι, αλλά ήταν αρκετό και περισσότερο από ότι χρειάζεται κανείς. 

Όταν κοίταξα ξανά τον James να μου χαμογελάει, ήθελα να του χαμογελάσω και εγώ. Μέχρι που πέρασε μια σκέψη από το μυαλό μου. Τι στο διάολο κάνω εδώ; Ήθελα να πάω κάπου να πω τι έγινε σήμερα, όχι να μπλέξω και τον καθηγητή μου περισσότερο στη ζωή μου.

Και όμως ήμουν εδώ.

Και κατάλαβε πως κάτι πήγε στραβά.

Φυσικά. 

«Κάτσε μωρό μου, και πες μου τι έγινε.»

Και έκατσα. Και άρχισα να λέω. Όσο εκείνος ντυνόταν στο δωμάτιό του -δεν τον ακολούθησα για να πάρω μάτι- εγώ μιλούσα και μιλούσα για όσα έγιναν σήμερα το βράδυ. Είπα για τα ναρκωτικά που δεν πήρα σήμερα, και για τη στρίπερ που μπορεί ή και όχι να σκοτώσαμε με τον Nathan. 

Σε αυτό βγήκε από το δωμάτιο κατευθείαν.

«Είσαι σίγουρη πως πέθανε;»

Ανασήκωσα τους ώμους μου. «Είχε μια κρίση, και πήγαινε προς τα εκεί η αστυνομία και ασθενοφόρο, οπότε υποθέτω πως ναι.»

«Υποθέτεις.» είπε και με πλησίασε στον καναπέ. «Δεν είδες ότι όντως ήταν νεκρή. Μπορεί να τη πρόλαβαν.»

Τον κοίταξα και το σκέφτηκα για λίγο. «Αυτό είναι καλό.»

«Και κακό.»

«Όλα πάνε σκατά.»

«Αν όντως δεν πέθανε, όταν αναρρώσει και θα αρχίσουν οι αστυνομικοί να τη ρωτάνε πράγματα για να τη πάνε σε κάποιο ίδρυμα αποτοξίνωσης, μπορεί να πει πως εσείς της δώσατε την ηρωίνη.» είπε.

Θυμήθηκα τα λόγια του Nathan. «Μα είχε πάρει πιο πριν μόνη της. Δικό της φταίξιμο που πήρε ξανά και μεγαλύτερη ποσότητα.»

«Ένας άνθρωπος για να γλιτώσει από τον εφιάλτη του, θα ρίξει το φταίξιμο σε άλλους.» 

«Τέλεια.» έριξα το κεφάλι μου πάνω του. «Αν το μάθει ο μπαμπάς μου, θα με σκοτώσει.»

«Κυριολεκτικά ή μεταφορικά;»

«Δεν ξέρω. Μετά βίας γνωρίζω τον τύπο.» απάντησα.

«Μόνο τον μπαμπά σου φοβάσαι;» 

Σήκωσα το κεφάλι μου σ' αυτόν. «Ο Adrian δεν θα μου κάνει τίποτα. Πιθανότατα να το αγνοήσει.»

«Επειδή υποτίθεται έχεις κάνει χειρότερα;» ρώτησε ειρωνικά.

«Το να στέλνεις κάποιον στο νοσοκομείο, και να δημιουργείς φήμες καταστρέφοντας οικογένειας δεν το λες και απλό.» του υπενθύμισα.

«Ποια η διαφορά;»

Χαμογέλασα. «Από την φυλακή κάποια στιγμή βγαίνεις. Από τη ντροπή και τους ψιθύρους των γύρω σου όμως, δεν ξεφεύγεις ακόμη και αν αλλάξεις πρόσωπο.»

«Jane, νομίζω πως πρέπει να τηλεφωνήσεις στον μπαμπά σου.»

«Τι; Όχι!» φώναξα.

Ο James χάιδεψε το χέρι μου. «Θα είναι καλύτερα να το μάθει από σένα τώρα, παρά από κάποιον άλλον αργότερα.»

«Έτσι και αλλιώς θα το μάθει. Θα έρθει την άλλη εβδομάδα.» προσπάθησα μα-

«Μπορεί να σε βοηθήσει. Έχει το πάνω χέρι σε τέτοια πράγματα.»

«Ναι αλλά δεν τον ξέρω!» γκρίνιαξα. «Και δεν θέλω να τον μάθω.»

Το παράτησε. «Φυσικά. Καταλαβαίνω.»

Για λίγο έπεσε σιγή. Ο ένας κρατούσε το χέρι του άλλου, και απλά καθόμασταν έτσι, ο καθένας στις δικές του σκέψεις.  Ίσως είχε δίκιο. Ίσως να μπορούσε να με βοηθήσει ο Marc Avery. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είτε η στρίπερ ήταν νεκρή είτε όχι.

Αλλά δεν μπορούσα να του μιλήσω. Θα με έπιαναν τα νεύρα μου.

Ήταν και αργά το βράδυ.

Καθημερινή.

Έβγαλα το κινητό μου και έψαξα στις επαφές μου. Laura, Lina, Lucas. Πάτησα στο τελευταίο όνομα και περίμενα να απαντήσει. Ο James με κοίταξε με ένα ύφος που ζητούσε απαντήσεις.

Όταν άκουσα επιτέλους το κινητό να απαντάει, πριν προλάβει να μιλήσει, τον διέκοψα εγώ.

«Γεια σου Lucas, είμαι η μοναδική αδελφή σου, Janette Marie Avery.» είπα κοιτάζοντας τον James. «Παίζει να σκότωσα κάποιον.»

________________________________

A/N Δεν ξέρω αν το είδατε, αλλά ανέβασα το τελευταίο μπόνους του βιβλίου στο Guns And Roses, με τον τίτλο Adrian. Είναι το βράδυ της δολοφονίας του, και συνδέεται άμεσα με αυτό το βιβλίο, με πράγματα που θα δούμε στη συνέχεια. Επίσης, εκεί έκανα και μια ανακοίνωση (που δεν τη πρόσεξε κανείς), πως θα ανεβάσω ξανά πιθανότατα το Guns And Roses, με νέες σκηνές, περισσότερα κεφάλαια, και λίγο πιο dark.

Αυτά είχα να πω.

Επίσης, θα ανεβάσω μία ιστορία, τον πρόλογο και το copyright, με το όνομα Truths and Lies people never told you. Γιατί; Γιατί είναι και αυτή σχεδόν τελειωμένη, και θέλω να βγάλω κάποια πράγματα από τα drafts μου. Αν θέλετε, ρίξτε της μια ματιά.

Μη ξεχνάτε το Loving June!

DL