Song: Eez-eh - Kasabian

__________________________

05. The Wrong Men have The Power.

«Λοιπόν;»

«Λοιπόν.»

«Λίγο γρήγορα.»

«Μη με πιέζεις δεσποινίς Avery.»

«Είχατε μια εβδομάδα να τη διορθώσατε. Δικό σας φταίξιμο.»

Ο κύριος Karrioff έβγαλε τα γυαλιά του. Χαμογέλασα. «Έχω και εγώ ζωή δεσποινίς Avery. Είμαι μόνο μερικά χρόνια μεγαλύτερός σου.»

«Άρα είστε και εσείς όλο ποτά και ξενύχτια;» ρώτησα αθώα.

«Και πολλά περισσότερα.» απάντησε. Κοίταξε από πίσω μου, ο Ed St. Laurens στεκόταν σε ένα θρανίο μαζεύοντας ακόμη τα πράγματά του. Του ένεψα "γεια" και εκείνος απλώς χαμογέλασε. Στα χέρια του κρατούσε μια μικρή κάρτα, και μόνο τότε πρόσεξα τα κόκκινα τριαντάφυλλα πάνω στο θρανίο του. Ο κύριος Karrioff συνέχισε όμως. «Κύριε St. Laurens, δεν έχετε κάπου να είστε στο διάλειμμα;»

Ο Ed σχεδόν αναστέναξε. «Έχω κύριε. Αλλά το μάθημά σας με εντυπωσίασε τόσο που θα ήθελα παραπάνω τη παρέα σας.»

«Βιολογία διδάσκω Edward, όχι μπάσκετ. Τίποτα δεν σας εντυπωσιάζει περισσότερο.» απάντησε ο κύριος Karrioff. 

«Με ξέρετε πιο καλά και από τον ίδιο μου τον εαυτό κύριε.» απάντησε ο Ed. «Εντυπωσιάστηκα.»

Ο Ed πέταξε τη τσάντα του πάνω από τον ώμο του, και έβαλε τη κάρτα που κρατούσε μέσα στο μικρό μπουκέτο. Το κρατούσε με μεγάλη προσοχή, σαν να ήταν γυαλί έτοιμο να πέσει. Ήταν μάλλον αρκετά σημαντικό για αυτόν.

«Για ποιον οι ρομαντισμοί St. Laurens;» τον σταμάτησα. «Για το ίδιο κορίτσι με τη προηγούμενη φορά;»

«Το παίζω σε διπλό ταμπλό Avery, δεν είμαστε όλοι τόσο πιστοί όσο το χρυσό αγόρι σου.» απάντησε χαμογελώντας.

Αχ και να ήξερες.

Ή και όχι.

«Και όλες οι προηγούμενες φορές;»

Κοίταξε κάτω. «Δεν αποκαλύπτω τα μυστικά μου αγαπητή Avery. Και τώρα πάω. Είπαμε εντυπωσιάστηκα από το μάθημα του κύριου Karrioff, αλλά όχι και τόσο.»

Με αυτό, ο Ed γύρισε τη πλάτη του, και προχωρώντας προσεκτικά, βγήκα από την αίθουσα. Η πόρτα έκλεισε αυτομάτως και αμέσως άκουσα τις κινήσεις του κύριου Karrioff. Όταν γύρισα να κοιτάξω, είχε ήδη σηκωθεί από την έδρα του, και ερχόταν προς το μέρος μου. Χαμογέλασα όταν τύλιξε το χέρι του γύρω από η μέση μου και με φίλησε.

Και φιλί, ω ένα φιλί.

Δεν ήταν σαν του Adrian. Ο James -ο κύριος Karrioff- ήταν πάντα πιο γλυκός, πιο ήρεμος. Τα φιλιά του φώναζαν "ζεστασιά" και για κάποιο λόγο, ένιωθα πάντα ωραία μαζί του.

Αλλά αυτό ήταν μόνο.

Φιλιά.

Στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον.

Και ίσως ούτε εκείνος περίμενε κάτι περισσότερο. Εγώ τον ήθελα καθαρά για τον βαθμό στο μάθημά του, εκείνος επειδή έψαχνε κάτι να περάσει την ώρα του. Με τον καιρό όμως, τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Ίσως εξελισσόταν κάτι παραπάνω, μια φιλία, το οτιδήποτε.

Είχα ξεκινήσει να νιώθω όπως τότε που τα έφτιαξα με τον Adrian.

Ασφαλής.

Με τον Adrian όμως, όπως και με τον Alex και τη Sarah, γνωριζόμασταν από παιδιά. Ήμασταν μια οικογένεια, πάνω από εραστές ο ένας με τον άλλο. Ένιωθα ήδη ασφαλής. 

Με τον James όμως, πέρα από ασφαλής, ένιωθα εγώ. Η Jane Avery. Όχι η κοπέλα που ξυπνάει με Guns And Roses, αλλά η κοπέλα που ζωγραφίζει κάτω από ήρεμη μουσική, και χαμογελάει, χωρίς κάποιον απώτερο σκοπό. Δεν χρειαζόμουν μπαντάνες, ειρωνείες και τον τελευταίο δίσκο των Kasabian για να είμαι καλά με εκείνον.

Ίσως όπως λένε και στο Eez-eh των Kasabian, οι λάθος άνθρωποι έχουν τη δύναμη. Πάνω μου.

Γι'αυτό ότι και αν γινόταν μεταξύ εμού και του καθηγητή της βιολογίας μου, πάντα κρατούσα μια σχετική απόσταση. Πείτε με δραματική, κλισέ, το οτιδήποτε. Αλλά αυτός ο άνθρωπος θα πληγωθεί αρκετά αν μάθει κανείς πως βλεπόμαστε.

Και δεν θα είναι μόνο ο μπαμπάς μου που θα τον πλακώσει.

Σε έναν κόσμο εφήβων, ο Adrian είναι ο πραγματικός διάολος.

Με τη τελευταία σκέψη, απομάκρυνα τον James από πάνω μου χαμογελώντας. «Μπορεί να μπει ο οποιοσδήποτε.»

«Πότε σε ένοιαξε αυτό;» με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια.

«Απέχουμε λιγότερο από μήνα από τον τελικό. Αν μάθει οτιδήποτε ο Adrian για εμάς, θα του στοιχίσει.» απάντησα. 

Γέλασε. «Από αυτά που μου λες, είναι λες κ;ι νοιάζεται περισσότερο για το παιχνίδι παρά για εσένα.»

«Αν έρθει και σε πλακώσει, θα αλλάξεις γνώμη.» Έβαλα τα χέρια μου πάνω στο στέρνο του. «Συγνώμη. Είναι λίγο δύσκολη μέρα.»

Έβαλε μια τούφα πίσω από το αυτί μου. «Θες να μου πεις τι έγινε;»

Χαμογέλασα απαλά. «Δεν θέλω να σε κουράζω με αυτά. Δεν χρειάζεται.»

«Jane.» το όνομά μου ακούστηκε τόσο έντονα βγαίνοντας από το στόμα του. Μόνο αυτός με έλεγε έτσι. Jane. Όχι Janie, το αθώο και γλυκό υποκοριστικό μου. Αυτός έβλεπε τον πραγματικό εαυτό μου. Jane. «Δεν θέλω να σου συμβεί κάτι.»

«Ο Adrian δεν μπορεί να με πληγώσει. Αν μη τι άλλο.» απάντησα. «Σε παρακαλώ.»

Με κοίταξε βαθιά στα μάτια. «Αν συμβεί κάτι θα μου πεις;»

Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι. 

Ας μη δοκιμάσουμε όμως τη τύχη μας.

James, αν μπορούσα να σου πω όσα έχω κάνει, τώρα δεν θα άγγιζες τα μαλλιά μου.

«Φυσικά.»

Και ας είχα σταυρωμένα τα δάχτυλά μου.

[...]

Το κακό με τα νοσοκομεία, είναι η αναμονή. Μπορεί να πας από το πρωί, στις οχτώ και να σε εξετάσουν στις δώδεκα. Θα στέκεσαι με ένα μάτσο ανθρώπους για ώρες, μέχρι όντως να σε πάρουν στο ιατρείο για μια πεντάλεπτη εξέταση.

Τέσσερις ώρες, για πέντε λεπτά. 

Αν είσαι σαν εμένα, ή μάλλον καλύτερο, σαν τον απομακρυσμένο μπαμπά σου και μαμά σου, πέρα απο τα λεφτά, τα ταξίδια, και το να βρίσκεσαι πέντε ώρες μακριά τους, υπάρχουν πολλά καλά, τα οποία η εκμετάλλευσή τους είναι απαιτητική. Όπως και τώρα.

Σε σχέση με τους άλλους ασθενείς, που κάθονταν και περίμεναν με τις ώρες, με ένα τηλεφώνημα, και εγώ ήμουν μέσα στο ιατρείο στο πρώτο πεντάλεπτο, και ήρθα μεσημέρι ή αλλιώς δύσκολη ώρα. Τολμώ να πω πως με πείραζε αυτό, το να έρχεται η δύναμη των γονιών μου για να κάνουν τη δική μου ζωή πιο εύκολη.

Στη τελική, αν δεν με έδιναν, ίσως τώρα να μη βρισκόμουν εδώ.

Η Katherene θα έλεγε «Άλλο τότε, άλλο τώρα.»

Τα λεφτά θέλουν θυσίες.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου ως μία από αυτές.

Ο δρ. Salivan καθόταν πίσω από το μικρό γραφείο στο δωμάτιο, με δύο νοσοκόμες να ταιριάζουν τα πράγματα. Ο δρ. Salivan ήταν ένας από τους γιατρούς που οι γονείς μου «εμπιστεύονται», ή αλλιώς πληρώνουν χοντρά για τις υπηρεσίες τους. Είναι γύρω στα σαράντα, από τοτς γιατρούς που παίρνουν τις νοσοκόμες και κάνουν το έλα να δεις στις αποθήκες.

Του τρέχουν τα σάλια. Μαζέψτε τον.

«Το όνομά σου;» ρώτησε η μία νοσοκόμα.

«Janette Avery.» είπα και αμέσως κοίταξα τον δρ. Salivan ο οποίος κούνησε το κεφάλι του.

«Ναι, ναι, έλα κάτσε εδώ.» έδειξε τη καρέκλα δίπλα από το ιατρικό κρεβάτι.

Ο γιατρός ήρθε κοντά μου, μαζί με μία νοσοκόμα και έκατσε δίπλα μου. Μπορούσα να δω αυτή τη κάποια περιέργεια και την ανάγκη να με μάθει καλύτερα, αλλά αν έκανε το οτιδήποτε, θα έλεγα πως ήμουν λεσβία. Η νοσοκόμα πήγε από πίσω μου, ανοίγοντας και κλείνοντας μερικά συρτάρια. Ο δρ. Salivan έκατσε δίπλα μου, και φόρεσε γάντια. Μου έκανε νόημα να βγάλω το δερμάτινό μου, το οποίο άφησα στα πόδια μου, και σήκωσα το δεξί μανίκι της μπλούζας μου.

«Αυτό μπορεί να σε κρυώσει λίγο.»

«Το έχω ξανακάνει.»

Σε ένα βαμβάκι, έβαλε λίγο οινόπνευμα, και με μια γρήγορη κίνηση, το πέρασε πάνω από το χέρι μου. Ύστερα ήρθε η σειρά της βελόνας. Πέτυχε αρτηρία, κοντά στη πίσω μεριά του αγκώνα. Στη σύριγγα μπορούσα να δω τη μικρή ποσότητα του αίματος. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν όπως όταν παίρνεις ναρκωτικά, μέσω βελόνας, αλλά χωρίς τη διασκέδαση και τη ζαλάδα.

Τελείωσε πολύ γρήγορα η όλη διαδικασία. Με το ίδιο βαμβάκι, ο γιατρός πέρασε πάνω από το σημείο που μου πήρε αίμα και έβαλε ένα τσιρότο σε περίπτωση που τρέξει αίμα. Ύστερα με κοίταξε.

«Οι εξετάσεις θα βγουν σε μια εβδομάδα. Θα πάρω τηλέφωνο τον μπαμπά σου.» είπε.

Κούνησα θετικά το κεφάλι μου. «Τα βασικά μόνο να του πείτε.»

«Δυστυχώς θα πρέπει όλα να τα πω.» 

Χαμογέλασα. «Ίσως θα πρέπει να του πω τότε και εγώ κάποια πράγματα. Ας πούμε τις μεταφορές την ηρωί-»

«Εντάξει!» είπε έντονα. «Σε μια εβδομάδα. Και θα πω να σε αναλάβει άλλος.»

«Καταλαβαίνω. Κανένας δεν αρέσκεται σε εκβιασμούς.»

Με αυτό, κατέβασα το μανίκι μου και ετοιμάστηκα για να φύγω. Πριν κλείσω τη πόρτα, η νοσοκόμα που ρώτησε το όνομά μου, φώναξε ένα άλλο. Από το πλήθος που στεκόταν έξω, ένας παππούς σηκώθηκε με τη βοήθεια της γυναίκας του, και ξεκινήσαν για το ιατρείο.

Καθώς προχωρούσα τον διάδρομο, είδα μια γνωστή ξανθιά γυναίκα, την οποίο πολύ δεν εκτιμώ. Η κυρία Eleonor Eddison, μαμά του Nathan και της Stephanie, είχε μάλλον βάρδια σήμερα εδώ. Δυστυχώς δεν μπορούσα να την αποφύγω αλλάζοντας διάδρομο, οπότε έκανα ότι θα έκανε κανείς για να αποφύγει μια κουτσομπόλα γιατρό.

Τη προσπέρασα, χωρίς να βγάλω άχνα.

Όταν όμως γύρισα το κεφάλι μου, για να δω αν κοιτούσε, έπεσα πάνω σε ένα άλλο σώμα, το οποίο δυστυχώς για όλους μας, δεν μπορούσα να αποφύγω.

«Κύριε Reynolds.» είπα ξαφνιασμένη. Μπαμπά του Adriam, δράκουλα, ερωτικό ενδιαφέρον της Katherene από το λύκειο και το αντίστροφο. Να τον πατήσει νταλίκα. «Γεια σας!»

__________________

Α/Ν Ξέρω, άργησα λίγο και λυπάμαι πολύ. Τολμώ να πω, πως όλα πάνε ολίγον κουράδες, αλλά ας μη το συζητήσουμε.

Δεν ξέρω αν θυμάστε τον Chase Reynolds, τον daddy του Adrian που κατηγορούσε τη Jane και τη παρέα για τους φόνους του γιου του και της Katherene, αλλά ναι, κάνει καμ Μπακ, και θα κάνει ένα δυνατό καμ Μπακ. Just saying.

Επίσης, υπάρχει περίπτωση να ανεβάσω μια ιστορία (την έχω ήδη τελειώσει στο γράψιμο), η οποία αν και έχει γύρω στα τριάντα κεφάλαια, το μήκος είναι από 300-500 λέξεις. Αν θέλετε ρίξτε της μια ματιά όταν θα σας ενημερώσω καλύτερα για αυτή..

DL