'Well, I'd rather see you dead, little girl

you better run for your life if you can, little girl'

The Beatles (1965)

‒ ‒ ❂ ‒ ‒

Danny kreunde. Hij was hard gevallen en kapot van de achtervolging. Charlie had hem hardhandig op de grond gekregen. 'Vertel.' zei Charlie. Hij lag midden op de straat. Mensen waren hun huizen uitgekomen en keken vanaf een grote afstand wat er gebeurde. Ze wisten zeker dat iemand de politie had gebeld. Wat zou je anders doen als er ineens een kogel door je raam vliegt, een auto rokend tot stilstand komt op de stoep en er een achtervolging plaats vindt voor je deur?
'Vertel.' herhaalde Charlie. Ze was net een roofdier dat een prooi had gevangen. Danny kon geen kant op, Charlie hield hem met twee handen op de grond en de rest van de groep stond om hen heen. Hij zag eruit alsof hij weken in de jungle had moeten overleven. Zijn blonde haar hing in wilde plukken in zijn gezicht en er zat allemaal zand op zijn kleding. Danny schudde zijn hoofd. Hij weigerde te vertellen wat er was gebeurd totdat hij bij de politie was en een advocaat had. Het duurde Charlie allemaal te lang en ze besloot maatregelen te treffen. Ze trok het pistool, dat ze enkele minuten geleden van Danny had afgepakt, tevoorschijn en hield het tegen Danny's hoofd.
'Praten.' snauwde ze. Met open mond keken de andere naar Charlie. Nu begrepen ze waarom ze in de gevangenis had gezeten. 'Wat wil je dat ik zeg?' vroeg Danny onschuldig en hij ging rechtop zitten. 'Ik wil weten wie Milton heeft vermoord.' zei Joe. Hij was de eerste die zijn stem had teruggekregen na de onverwachte keuze van Charlie. Één verkeerde beweging en ze zou een kogel in Danny's hoofd planten. Danny haalde zijn schouders op. 'Ik weet dat hij vermoord is en niemand weet wie het heeft gedaan.' Charlie duwde het wapen harder tegen Danny's hoofd, waardoor ze hem bijna omver duwde en hij zijn hand op het harde asfalt moest zetten voor evenwicht. Hij voelde een koude ijzeren ring op zijn slaap. 'Oké, oké ik zal praten.' zei hij. Charlie lachte triomfantelijk. 'Het was Joe...'
Verward keek iedereen naar Joe. 'Maar dat-' begon Cole. Zijn stem werd echter overstemd door een harde bons. Joe had Danny in zijn gezicht gestompt. 'Oké, dat was een leugen.' Danny lachte als een psychopaat. Bloed droop uit zijn neus en zijn ogen keken uitdagend naar Joe. De stomp in zijn gezicht leek hem niks te doen. Er klonk een klik-klik geluid. Charlie had het pistool geladen, het was nu echt serieus. 'Geen grapjes.' zei ze.
 Een aantal van de mensen die hadden staan toekijken, besloten dat het nu tijd was om naar binnen te gaan. Ze wilden niet zien hoe iemand werd doodgeschoten op straat. Moeders raapten hun nieuwsgierige kinderen bijeen en liepen naar binnen. 'Oké, ik beken, maar alleen als je dat wapen van mijn hoofd afhaalt.' zei Danny. Charlie hield het pistool vast, maar richtte het nu op de grond naast Danny. 'Als je probeert te vluchten, schiet ik.' zei ze dreigend. 'Kijk dat is eigenlijk jouw baan.' fluisterde Pam in Morris' oor. Hij zuchtte en gaf haar een duw.
 Danny veegde wat lokken blond haar uit zijn gezicht, haalde diep adem, dacht nog even na, zag het pistool en begon toen te vertellen.
'Ik en Milton zaten bij elkaar op school. We schreven samen gedichten en verhalen. Toen ik van school af ging scheidde onze wegen. Ik schreef een boek, zonder succes. Milton schreef nummers en kreeg succes met zijn band. Het enige probleem was dat Milton, die nummers helemaal niet zelf had geschreven. Hij-' 'Jawel.' onderbrak Cole. 'De nummer die toegeschreven zijn aan Milton op onze albums zijn door hem geschreven, de andere door ons.' voegde Joe toe. 'Dat hebben we afgesproken met Loyd.' Danny schudde langzaam zijn hoofd. 'Door wie zijn ze dan geschreven?' vroeg Davy. 'Door mij.' zei Danny. 'Een groot deel van de nummer van Milton heb ik als tiener geschreven op de middelbare school. Ik kwam er echter pas achter toen ik in een cafeetje jullie nieuwste singeltje hoorde en het wel erg bekend klonk. Je mag niet stelen. Dat staat in de wet.'
 De overige bandleden wisselde bezorgde blikken. Wat als Danny gelijk had? Eigenlijk wisten ze het antwoord al. Joe had de foto gevonden van de dichtersgroep, ze hadden elkaar dus echt gekend. Waarom zou iemand hier over liegen en zelfs zo ver gaan om iemand te doden? Het moest wel waar zijn. Milton had alles gestolen, al de teksten waren van Danny. Het laagste wat je kan doen als artiest is het stelen van ander mans teksten en muziek. Milton was een prima tekstschrijver. Zijn teksten op de middelbare school waren uitstekend. Waarom had hij dit gedaan? Misschien was hij onzeker geweest...
 'Dus hij moest boeten.' vervolgde Danny zijn verhaal. Hij gaf de jongens geen tijd om het nieuws te verwerken. 'Ik vroeg aan je zusje, onze stagiaire Lelie, waar jullie heen gingen en toen was het makkelijk. Zo veel routes zijn er namelijk niet en zo veel paarse bussen ook niet. Mijn originele plan was Milton vermoorden als jullie sliepen, maar jullie maakten het veel makkelijker. Jullie zorgden dat Milton bijna helemaal alleen was. Ik veranderde mijn plan en besloot jullie beide dood te steken. Maar jij-' (hij wees naar Davy) '-Jij bezorgde me bijna een hartaanval. Ik zat te wachten in de bosjes, klaar om eruit te springen toen jij ineens de bosjes in liep. Precies waar ik zat. Ik raakte in paniek en sloeg je neer met een grote tak. Toen was het makkelijk. Sterker nog ik kon zelfs jou de schuld geven. Toen je namelijk buiten bewustzijn was, besloot ik Miltons bloed van het mes aan jouw blouse af te smeren. Wat was ik blij toen ik in de krant las dat jij de hoofdverdachte was.' Er ging een rilling over Davy's rug bij de gedachte dat hij het bloed van Milton aan zijn blouse had afgesmeerd. Alsof hij een handdoek was.  'Ga verder!' zei Pam. Danny lachte, de aandacht beviel hem wel.
Pam  had geen idee waar dit over ging. Ze had wel wat meegekregen van haar vader en ze kende de band, maar wie deze Danny was wist ze niet en over bosjes en messen wist ze nog minder. Iedereen hing aan Danny's lippen. Iedereen wilde weten wat er was gebeurd. Ook al wisten sommigen niks van het verhaal af, of luisterde ze liever niet naar het bloederige verhaal. Ze moesten het weten.
'Maar ik was nog niet klaar. Milton heeft dat succes natuurlijk niet alleen behaald, hij heeft flink wat hulp gehad van jullie en Loyd.' vervolgde Danny triomfantelijk. Hij wist dat hij een machtige positie had, iedereen luisterde naar hem. 'Het is ook jullie schuld. Dus één voor één zou ik jullie uitschakelen. Ik dacht dat ik je hard genoeg had geslagen, maar helaas je leefde nog, Davy. Ik had het idee om het bij het concert te doen, maar dat werd lastig. Een concert laten ze me natuurlijk niet binnen met een mes, dus ik moest wat anders bedenken. Ik raakte je alleen niet hard genoeg met die stoel, Charlie.' Danny was dus degene geweest die haar had geraakt! Charlie keek hem dreigend aan, maar Cole gebaarde dat ze zich in moest houden en Danny ging verder. 'Loyd was de volgende op mijn lijst, dus ik stak hem neer net als Milton. Eigenlijk was het allemaal veel te mooi en te makkelijk. Wie gaat er nou terug naar hetzelfde bos?' Het was geen keuze waar ze trots op waren, maar ze konden het niet meer ongedaan maken. Ze wilden gewoon weg. 'En nu komt het beste; jullie vluchtte naar het bos voor de paparazzi. Wat ik zelf ben.' Danny schaterde het uit. Hij lachte ze vierkant uit. 
 'Jullie hebben gewoon geluk gehad dat jullie me nu al hebben. Ik had namelijk nog genoeg plannen voor jullie allemaal om één voor één langzaam dood te bloeden.' eindigde Danny, de lach nog op zijn gezicht.
'Maar je bent drie keer gefaald. Ik leef nog, Charlie leeft nog en Loyd leeft nog.' zei Davy met een glimlach. Hij probeerde het van de goede kant te bekijken. Ze hadden alle vier dood kunnen zijn of erger nog, zij allemaal. 'Nee hoor. Ik ben maar twee keer gefaald. Ik kon mijn foutje bij Loyd nog corrigeren.' Danny lachte weer op die angstaanjagende manier. Davy keek vragend naar Joe en Cole, maar die wisten het ook niet. 'Loyd heeft het overleefd.' zei Charlie. 'We zijn bij hem geweest in het ziekenhuis.' Danny grinnikte. 'Stop met lachen!' riep Davy. 'Wat heb je gedaan?' vroeg Cole zacht. Hij wist waar dit heen ging. Hij wilde het niet vragen, maar het moest. Er klonken sirenes in de verte. De politie was in aantocht. Blauwe en rode lampen verschenen aan de horizon en alles dat Danny deed was lachen. 'Stop met lachen!' riep Davy nog een keer. Charlie richtte het pistool weer op Danny en hield haar vinger op de trekker. 'Praat.' beval ze. Danny keek van het pistool naar Charlie en gaf haar een vuile blik. Hij wist dat ze zou schieten als hij het niet deed. Zo was ze.
'Ik ging naar het ziekenhuis en het was zo makkelijk. Ik kan jullie het allemaal aanraden. Als je van iemand af wilt, zorg dat ze in het ziekenhuis komen te liggen. Of als je gewoon zin hebt om iemand om te leggen, ga naar het ziekenhuis. Het enige wat ik moest doen was de stekker eruit halen en plop. dood.' Angstig wisselde ze blikken. 'Wat?' vroeg Joe verward. Hij snapte er helemaal niks van. Davy haalde zijn schouders op, hij wist het ook niet. Morris staarde naar de grond. Hij wist wat er gebeurd was. Hij had een telefoontje gekregen op het politiebureau. 'Ik kreeg toch een telefoontje toen jullie op het bureau waren.' zei hij. De rest knikte bevestigend en Danny lachte gemeen. Dit ging precies de kant op die hij wilde. Hij hoefde het zelf niet eens te doen. Een vriend van de slachtoffers kon het aankondigen. De ruzie die hier uit zou volgen, maakte hem dolgelukkig.
'Het ging over het ziekenhuis waar Loyd lag. Ze zeiden dat iemand had ingebroken en had geknoeid met de snoeren. Er was iemand overleden.' Er viel een stilte. het enige geluid waren de sirenes die langzaam dichterbij kwamen.
'Wat ben jij nou voor vriend?!' schreeuwde Joe boos. 'Jij stond toch aan onze kant!?' Morris keek droevig aan. 'Ik wist niet dat het Loyd was. Ik weet dat hij veel voor jullie beteke-' 'Stil! Jij kende hem amper!' riep Joe dwars door zijn excuses heen. 'Hé Joe, luister nou eens goed. Hij wist niet dat het Loyd was. Hij heeft hem niet vermoord.' verdedigde Pam hem. De rest knikte instemmend.
'Heb jij Loyd vermoord?' vroeg Davy aan Danny, de ruzie negerend. Ze konden de pot op, dacht Davy. Dit was niet het moment om ruzie te gaan maken. Danny lachte geniepig en beantwoorde Davy's vraag; 'Ja, helemaal alleen. Zonder dat Jean-'

BAM

De ruzie tussen Morris en Joe stopte door een harde klap. Ze keken verbaasd op. Davy keek met grote ogen naar Danny die met gesloten ogen op het asfalt lag en niet meer bewoog. Wat had hij gedaan? 'Heb je hem neer geslagen?' vroeg Joe met overslaande stem, zo verbaasd was hij. 'Heeft Davy iemand geslagen?' vroeg Cole ontzet. Charlie knikte trots. 'Leeft hij nog?' vroeg Pam ongerust. 'Wat maakt dat nou uit.' zei Joe. 'Nou, als Davy hem dood heeft geslagen is dat zeker een probleem. Dan kan hij worden opgepakt voor moord.' zei Morris. Hij was een politieagent, hij wist wat er gebeuren kon. Zij wisten het ook. Davy was al eerder opgepakt voor een verdenking van moord. Toen was hij gewoon op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. 
 'Geen zorgen. Hij leeft.' Charlie was naast Danny geknield. 'Hij ademt en z'n hart klopt.' Het laatste wat ze zei, kon niemand echt verstaan. De politiewagens waren aangekomen en de sirenes galmden luid door de straat.
'Oké we kunnen hem peren of de confrontatie aangaan.' zei Joe. Niemand wist echt wat ze moesten doen. 'We moeten naar Jean. Hier hebben we geen tijd voor. We kunnen opsplitsen. De helft gaat naar Jean de andere helft legt het hier uit.' zei Cole. 'Waarom moeten we naar Jean?' vroeg Joe. De rest snapte het ook niet helemaal, maar veel tijd om na te denken was er niet. 'Staan blijven!'

Drie politieauto's blokkeerde de weg achter hen. Ze draaiden zich om en keken recht in de ogen van Alice. 'Hallo.' zei ze. 'Doe die armen maar omhoog.' Één voor één deden ze langzaam hun armen omhoog. De agenten achter Alice richtten hun wapens op hen. 'Alice rustig, ik kom het uitleggen.' zei Morris. Hij maakte aanstalten om naar Alice te lopen, maar Alice vond dit geen goed idee. Ze richtte haar wapen op de weg en schoot een kogel recht voor Morris' voeten. Als hij één seconde eerder was gaan lopen, was zijn voet verbrijzeld. Hij maakte een sprongetje van angst en sprong bijna in Davy's armen. 'Oh god!' riep hij uit. 'Jij bent ontslagen.' zei Alice koeltjes. Joshua, die in de auto was blijven zitten, stapte uit toen hij zijn dochter herkende.
'Pam?' vroeg hij verbaasd. 'Ik kan het uitleggen. We kunnen het allemaal uitleggen.' zei ze. Joshua maakte aanstalten om naar haar toe te lopen. Hij wilde weten wat er gebeurd was. 'Wij gaan naar Jean.' fluisterde Joe tegen Charlie. Ze knikte, ze had het begrepen. Zij zouden het uitleggen terwijl de bandleden naar Jean zouden gaan. De jongens renden naar Pauls auto.
'STAAN BLIJVEN!' gilde Alice en ze schoot richting de auto. Davy trok Morris mee naar de auto. 'Jij moet weer agentje spelen.' Één van de kogels raakte de auto en maakte een dof KLING geluid.
 Ze sprongen in de auto en reden vol gas weg. Alice's gefrustreerde blik gleed naar een nogal ongemakkelijke Mick, de klusjesman. Al die tijd had hij van een grote afstand staan toe kijken. 'Eh..Ik moet maar eens een eh..Schutting repareren.' bromde hij en met een ruk draaide hij zich om en holde weg. Alice gebaarde dat de agenten in de auto er achteraan moesten, achter de band aan en achter Mick aan,  maar Charlie hield ze tegen.
 'Stop! Luister!' riep ze, maar Alice negeerde haar. 'Stop!' riep Pam. 'Papa, stop ze!' Joshua knikte naar de agenten in de auto en ze remde. De kleine rode auto reed de straat uit. Joshua liep naar Pam. 'Liefje, wat heb je gedaan?' Hij keek van zijn dochter naar Danny, die nog steeds roerloos op de grond lag. 'Bel een ambulance!' riep hij tegen Alice. 'Ik ben jouw baas, jij niet de mijne. Waarom luisteren we naar jouw dochter?! We moeten achter die andere aan.' Ze ging terug in de auto zitten, klaar voor de achtervolging, maar gaf geen gas. Een andere agent belde een ambulance voor Danny. 'Ik heb het niet gedaan, Davy heeft hem neergeslagen.' 'Waarom mogen we niet achter hem aangaan?' vroeg hij. Al zijn vertrouwen lagen op de schouders van Pam, een zestienjarige. Zijn carrière, de veiligheid van mensen, alles. 'We zullen het uitleggen.'