You know it's true, oh

All the things come back to you

Aerosmith (1973)

‒ ‒ ❂ ‒ ‒

Morris had het verhaal over de auto aangehoord en had besloten de vriendengroep te helpen. Hij was op zijn computer aan het zoeken naar alle parkeerbonnetjes die hij aan de mensen die het politiebureau met de auto bezochten altijd gaf. Als je je auto wilde parkeren op de parkeerplaats, moest je bij de balie melden en een bonnetje vragen. Vooral als er journalisten het politiebureau bezochten, kreeg Morris de belangrijke taak op zich om iedereen goed te registreren in de computer. Helaas was Morris in dat laatste niet erg goed en had hij meestal geen aandacht voor de mensen die binnenkwamen. Cole stond zenuwachtig achter hem en keek mee over zijn schouder. 'Heb je de auto van Paul al gevonden? Staat die ook in het systeem geregistreerd?' vroeg hij. Hij wist dat Paul ook bij het politiebureau was geweest om vlagen van de ondervragingen van de band op te vangen. Morris bromde wat onverstaanbaars en ging verder met zoeken. Cole keek wanhopig naar Joe, die aan de andere kant van de balie een smoes aan het ophangen was tegen twee geërgerd kijkende agenten.
'Eh..We zijn hier omdat eh..Mijn vriend hier..' Joe greep Davy bij zijn arm en trok hem naar voren. 'Eh..Zijn auto is gestolen. Hij heeft een rode Opel Kadett en aangezien we een aantal weken geleden hier ook waren dachten we..misschien staat zijn auto in de computer geregistreerd.' mompelde Joe. Davy knikte en deed alsof hij heel droevig was over het verlies van zijn auto (die hij niet had). 'Ik hechtte veel waarde aan die auto meneer de agent. Hij was erg bijzonder.' snikte hij. Een van de agenten fronste. 'Net zei Morris nog dat je gewoon iemand wilde gaan oppakken.' bromde de agent. 'En dat is niet jullie werk. Maar dat van mij.' voegde hij eraan toe. Zijn collega knikte en wees streng naar de badge op zijn politie uniform. 'Ik ben een agent.' Joe haalde zijn wenkbrauwen op. 'Eh..Juist. Maar dat zeiden we alleen maar als smoes.' loog hij. De twee agenten keken elkaar aan, haalden hun schouders op en pakte Joe elk beet aan een arm. Samen tilde ze hem op en droegen ze hem naar buiten. Joe stribbelde tegen en hij schopte zijn benen door de lucht. 'Neeeee! Ik wil mijn auto!' riep Davy en hij rende achter de agenten aan. 'Laat mijn vriend staan!'
Cole had het tafereel met een bezorgd gezicht aangezien. 'Schiet nou op Morris.' zei hij. 'Ja ja.' mompelde Morris. Hij was geconcentreerd aan het scrollen met zijn muis en een paar zweetdruppeltjes druppelde over zijn voorhoofd. 'Eh..' begon hij. 'Zeg alsjeblieft dat je wat hebt gevonden.' zei Cole zuchtend. Morris slikte en schudde zijn hoofd. 'Nope. Ik ben heel misschien een paar bestanden kwijt. Waaronder alle geregistreerde parkeerbonnen.' zei hij. Cole kreunde. 'Shit.' Morris knikte. 'Balen, man. Nu weet je nog steeds niet zeker of de auto van die Paulus is.' zei hij meelevend. 'Paul.' verbeterde Cole hem. 'En ja, dat is zeer balen.' voegde hij er mompelend aan toe.
Pam kwam huppelend de deur vanachter de balie uit en kreeg Cole en Morris in het oog. 'Zijn jullie er nou nog steeds?' vroeg ze verrast. 'Jep.' mompelde Cole teneergeslagen. 'Is er iets?' vroeg Pam. Cole zuchtte. 'Oh nou behalve dat we iemand wilden gaan oppakken voor de moord op onze vriend, waar we nog steeds geen echt bewijs hebben, helemaal niets.' zei Cole sarcastisch. Pam bekeek ongeïnteresseerd haar nagels. 'Als je bewijs zoekt kan ik je misschien helpen.' mompelde ze nonchalant. Cole keek op. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij voorzichtig. 'Nou ik kan gewoon het kantoor van mijn vader binnen glippen. Als jij zegt wat ik moet zoeken, kan ik de informatie zo aan je geven.' zei ze met een vage glimlach. Cole fronste zijn wenkbrauwen. 'Zo maar? Gratis en voor niets?' vroeg hij. Pam haalde haar schouders op. 'Koop een lolly met aardbeiensmaak voor me en ik doe het.' zei ze grinnikend. Cole dacht even over haar voorstel na. 'Wat nou als je wordt betrapt? Krijg ik dan de schuld?' vroeg hij. Pam schudde haar hoofd. 'Nee hoor. Ik wordt wel vaker betrapt terwijl ik in mijn vaders kamer aan het snuffelen ben. Meestal wordt er niets van gezegd, want ik ben de dochter van een belangrijke agent.' legde ze uit. 'Oké. Dan vind ik het een goed plan.' zei Cole, nu met wat meer hoop. Pam grijnsde. 'Waar moet ik naar zoeken?' vroeg ze. Cole beschreef de auto van Paul. 'Als het goed is kennen we de eigenaar van de auto. Dus als je een bewijsdocument kan vinden die dat bevestigd, zou dat handig zijn.' zei Cole. Pam knikte en kreeg een serieuzere trek op haar gezicht. 'Ik zal kijken wat ik kan vinden.'

Pam sloop zachtjes het kantoor van haar vader binnen. Toen ze zag dat er niemand binnen was, trok ze meteen allemaal lades open van haar vaders bureau. 'Niet op slot. Hmm niet zo handig pa.' grinnikte ze. Ze liet haar hand over een paar documenten gaan en zocht naar een map die begon met de letter A, van auto's. 'Aanrijdingen, Aanslag.. Waar zijn de auto's?' mompelde ze in zichzelf. Ze pakte een document uit de lade. 'Zou dit het dan kunnen zijn?' vroeg ze zich hardop af. Het document had geen andere titel dan de letter 'A' bovenop de map. 'Aap uit dierentuin ontsnapt.' las ze mompelend. Ze zuchtte. 'Ja dat is precies wat ik zoek,.' zei ze sarcastisch. Ze zette de map terug in de lade en zag tot haar schrik dat er geen andere documenten waren met de letter 'A'. 'Shit.' mompelde ze gefrustreerd. Toen viel haar oog op de documenten onder de letter 'P'. 'Ah.. Natuurlijk. Parkeerplaats.' zei ze. Hoopvol spitte ze door de documenten met de letter 'P'. Eindelijk vond ze wat ze zocht, een map met informatie over de parkeerplaats.
Ze sloeg de map open. Haar ogen vlogen over de letters. Plots zag ze de naam van de auto die ze had moeten zoeken van Cole. 'Opel Kadett, rood.' fluisterde ze. Dit is hem. Ze las de naam en het nummerbord achter de naam van de auto. 'Paul Carroll.' zei ze. 'Dit is hem zeker.' voegde ze er aan toe.
 '-Maak je geen zorgen Adams, Alice is er al achter aan. Een of ander ziekenhuis ongeval. Zorg dat er iemand een verslag van maakt. Desnoods die nietsnut van een Grant.' Pam schrok op. Papa. gonsde het door haar hoofd. 'Shit, shit, shit!' mompelde ze. Ze hoorde haar vaders voetstappen naderen. Als hij haar zou betrappen in zijn kantoor zou hij het niet heel erg vinden. Ze was vaker in zijn kantoor. Maar als hij zag dat ze door documenten aan het neuzen was, dan zou ze ervan langs krijgen. Uit haar haast liet Pam de map vallen. Hij viel onder het bureau en Pam bukte zich snel om de map op te rapen. Ze wilde net weer opstaan, toen ze de klink van de deur hoorde bewegen. Zo vlug als ze kon rolde ze onder het bureau van haar vader, met de map stevig in haar armen gedrukt. Ze hoopte dat haar vader niet zou zien dat er een map ontbrak. De lade. Met een schok bedacht ze dat de lade nog openstond. Haar vader zou het vast opmerken en haar ontdekken. En dan waren de rapen gaar. Ze kneep haar ogen dicht van de zenuwen. Ze hoorde haar vader verder het kantoor in lopen. Hij bleef stilstaan bij het bureau en keek verbaasd op de open lade neer. 'Had ik de lade open laten staan? Hmm..wat onvoorzichtig van me.' mompelde hij. Hij pakte zijn sleutelbos en koos de sleutel van de lade uit. Hij stak de sleutel in het slot van de lade en draaide hem dicht. Zijn voeten waren maar enkele centimeters van Pam verwijderd. Haar hart klopte in haar keel. Pam vloekte zacht. Nu kon ze de map niet meer terug zetten. Joshua pakte iets van het bureau, stopte de sleutels in zijn zak en liep de kamer weer uit. Pam zuchtte opgelucht en rolde onder het bureau vandaan. Net toen ze wilde opstaan hoorde ze gemorrel in aan de deur van het kantoor. Haar vader had de deur op slot gedaan. 'Nee!' riep Pam. Ze rende naar de deur en wilde erop bonken, maar toen besefte ze dat ze op een geheime missie was en hield zich in. 'Verdomme!' gromde ze. Ze keek wanhopig om zich heen. Haar blik bleef hangen op het raam. 'Bingo.' mompelde ze. Ze liep naar het raam en duwde het open. Ze wist dat aan de andere kant wilde bramen struiken groeiden en dat de mogelijkheid groot was dat ze daar in zou vallen als ze uit het raam kroop. Maar dat vond ze beter dan opgesloten te zitten in het kantoor. Ze zuchtte, zwaaide haar ene been over het raamkozijn en toen haar andere. De map stopte ze onder haar shirt. Toen zette ze zichzelf met haar handen af en belandde met een plof tussen de bramen. 'Auch.' mompelde ze met een pijnlijk gezicht. Ze stond op, klopte haar kleren af en baande zich een weg door de struiken.

'Het is dus Paul! Ik wist het!' riep Cole uit. Pam was net teruggekeerd van haar geheime missie en de vrienden stonden met z'n allen over de map heen gebogen. Ze waren nog steeds in het politiebureau en Joe en Davy waren weer terug naar binnen geslopen. 'Hoe gaan we hem vinden?' vroeg Charlie bezorgd. Joe gromde. 'Laten we bellen naar het kantoor van de krant. Daar kunnen ze ons vast wel vertellen waar die man zit.' Cole knikte. 'Goed plan.' zei hij. Hij keek vragend naar Morris. 'Mag ik de telefoon hier gebruiken?' vroeg hij. Morris knikte en zwaaide slapjes met zijn hand. 'Je doet maar.' mompelde hij. Cole liep naar de telefooncel in de hal en zocht in het telefoonboek ernaast het nummer van het redactiekantoor. Toen hij het had gevonden draaide hij het nummer en luisterde aandachtig of er werd opgenomen.
'Hallo met Lelie Brown van de redactie. Waar kan ik u meehelpen?' hoorde Cole het zusje van Davy zeggen. 'Hallo Lelie. Hier Cole, zeg eens, weet jij waar Paul Carroll zich op dit moment bevindt?' vroeg hij. 'Hallo Cole. Eh... Volgens mij is hij thuis. Hij was er vandaag niet. Hij gaf les op zijn school. Mag ik vragen waarom je hem zoekt? Heeft het iets met Davy te maken?' voeg Lelie vanaf de andere kant. 'Oh eh...' Cole aarzelde. 'Ik vond een fout in de krant van vanochtend. Ik zou Paul daar graag over willen spreken.' loog hij. 'Oh oké. Meestal lees ik zijn verslagen na, maar ik zal misschien iets over het hoofd hebben gezien. Het spijt me. Zal ik anders zijn nummer doorgeven? Of kan ik zeggen dat je gebeld hebt en dat je morgen terug belt?' vroeg Lelie. Cole slikte. Hij vond het niet leuk om tegen Lelie te liegen. 'Geef zijn nummer maar. En misschien ook zijn adres...?'