"Funeral For A Friend"

Elton John (1973)

‒ ‒ ❂ ‒ ‒

Cole en Davy zaten op de oude bank van Cole en wachtten ongeduldig op Joe. Beide waren ze in het zwart gekleed. Cole had een zwart pak aan en Davy een zwarte blouse met een wijde zwarte broek. Davy was ook blijven slapen bij Cole. Joe had de bank al geclaimd, dus had Cole van zolder een oud matras gehaald.
Cole keek zenuwachtig op zijn horloge. 'Kom op man. Hoelang is hij nou al zijn haar aan het kammen?' zei hij vragend aan Davy. Davy haalde zijn schouders op. 'Zeker al een kwartier.' mompelde hij. Cole keek zijn vriend van opzij aan. Hij kon merken dat Davy heel afwezig was. Hijzelf ook. Zijn gedachten gingen de hele tijd naar Milton. Hij kon nog steeds niet geloven dat zijn vriend dood was en dat hij vandaag zou worden begraven. Hij had het gevoel dat hij Milton na de begrafenis zou moeten loslaten. Maar hij wist zeker dat hij dat niet kon. Zijn gedachten werden onderbroken door Joe, die de kamer in kwam. Hij had net als Cole een zwart pak aan, maar had wel zijn zwarte, leren jasje erover heen. Joe keek naar zichzelf in een klein spiegeltje wat hij in zijn hand had.

'Milton zou me hebben uitgelachen als hij me in dit pak zag.' bromde hij, terwijl hij met zijn andere hand door zijn haar streek. Cole rolde met zijn ogen en Davy stond haastig op. 'Je hebt zeker drie kwartier je haar gekamd!' riep hij. Cole fronste. 'Net zei je nog dat het een kwartier was.' bracht hij er tegen in. Davy schuifelde nerveus met zijn voeten. 'Laten we nou maar gaan. Ik ben gewoon zenuwachtig.' zei hij. Joe klopte hem op zijn schouder. 'Snap ik.' zei hij en hij wendde zich naar Cole. 'Is Loyd er al?' vroeg hij. 'Zoals je ziet is hij er nog niet. Hij is ook later.' mompelde Cole. Loyd zou naar Cole's huis komen om samen met hun naar de begraafplaats te gaan. Joe zuchtte. 'Nou dat wordt wachten.' zei hij. 'Ja alsof we dat al niet deden.' bromde Cole. Davy en Joe plofte naast hem op de bank, maar sprongen gelijk weer op toen de bel ging. 'Dat is hem.' zei Joe zacht. Cole rende naar de deur en liet Loyd naar binnen. 'Hallo. Zijn jullie klaar om te gaan?' vroeg Loyd. Cole knikte en pakte zijn jas. Met z'n vieren stapte ze naar buiten en vertrokken zwijgend naar de begraafplaats.

'Geachte aanwezigen. We zijn hier vandaag bijeen om Milton Douglas te herdenken en te begraven. Milton was een goede jongeman met een prachtige stem...' De stem van de priester klonk eentonig over de begraafplaats. De begraafplaats bestond uit graven en de witte, marmeren stenen. Maar waar Milton was begraven stond een grote treurwilg. De takken van de boom hingen treurig naar beneden en gaven een ontmoedigde indruk. Een wit kapelletje stond iets verderop, langs een kleine vijver. Witte en lichtroze lelies groeiden in de vijver en ondanks dat je er geluid van vogels of het ruisen van de takken van de treurwilg zou verwachten, heerste er een complete stilte over de begraafplaats. De vogels leken te beseffen dat er vandaag iemand werd begraven en ze stil moesten zijn.
Joe, Cole, Davy en Loyd stonden vooraan bij het kapelletje. Ze hadden net de kist van Milton neergelegd in het graf. Nu vertelde eerst de priester iets over Milton en zijn leven. Daarna mochten de aanwezigen zelf een voor een hun verhaal vertellen over hoe zij Milton hadden gekend. Joe, Cole, Davy en Loyd waren Miltons beste vrienden geweest en zij mochten daarom eerst.
 'Milton was mijn beste vriend. Ik kan niet uitdrukken in woorden hoeveel ik hem ga missen. Ik ga ook geen sentimenteel verhaal vertellen over hoe ik hem meemaakte. Jullie weten allemaal al dat hij geweldig was.' zei Joe toen hij aan de beurt was voor zijn verhaal. Er ging een schok door de aanwezige. Joe's verhaal was erg hard en kort. Joe slikte en keek met moeite de menigte in. 'Het spijt me dat ik het zo zeg, maar het is zo.' zei Joe. Hij slikte nogmaals en probeerde zijn tranen terug te dringen. Hij wilde zich sterk houden. Deels omdat hij niet wilde dat de aanwezige, van wie hij eigenlijk alleen de ouders van Milton en zijn eigen vrienden kende, hem zagen huilen. Maar ook omdat Davy naast hem enorm aan het snikken was. Hij wilde zich sterk houden voor zijn vriend en hem troosten. 'Dat- Dat heb je goed gezegd Joe. Go Milton.' snufte Davy. Joe knikte. 'Go Milton.' herhaalde hij de woorden van Davy zacht. Hij liep naar de kist en legde zijn hand op het koele hout. 'Vaarwel beste vriend. Ik ga nooit vergeten hoe je me altijd steunde en gekke kledingtips gaf. Ook al had ik die niet nodig.' glimlachte Joe. Toen verdween zijn glimlach weer en haalde zijn hand weg van de kist. Hij liep weer naar zijn vrienden toe. Cole klopte hem even in het voorbijgaan op zijn schouder. Het was Davy's beurt.
Niemand kon echt zijn verhaal verstaan, omdat Davy zo emotioneel was. Hij huilde en snikte. Maar toch leek iedereen hem te begrijpen. Iedereen deelde hetzelfde verdriet. Na elk verhaal van een aanwezige klonk er klassieke muziek, afkomstig van een kleine platenspeler in de hoek van het kapelletje. Na een paar verhalen werd de muziek opeens rockmuziek, maar niemand lette op die verandering. Toen iedereen zijn verhaal had gedaan vroeg de priester aan Joe, Cole, Davy en Loyd om het zand op de kist te doen. Ze knikten zwijgend en schepte het zand op de kist. Toen liepen ze samen met de andere aanwezigen in een rij nog een keer langs het graf. Iedereen keek met tranen in hun ogen naar de witte, marmeren steen.

"Milton Douglas,

 3 juni 1952 - 16 juli 1978."

 De begrafenis was voorbij, maar veel mensen bleven nog op de begraafplaats. Onder andere de ouders van Milton en Joe, Cole, Davy en Loyd. 'Het was wel plechtig. Zou Milton dat hebben gewild?' dacht Joe zich hardop af. De vrienden stonden samen vlakbij het kapelletje. Alleen Loyd stond niet bij ze, hij was aan het praten met de ouders van Milton. Cole haalde zijn schouders op. 'Het gaat om het gebaar. En Milton zou het vast mooi gevonden hebben. Maak je geen zorgen.' stelde hij Joe gerust. Davy knikte en veegde een traan uit zijn ooghoek weg. 'Ik vond het mooi. Verdrietig maar mooi. Als ik dood ben, wil ik ook dat mensen rockmuziek draaien op mijn begrafenis.' verzuchtte Davy. Cole keek hem fronsend aan. 'Dat was Joe die de klassieke muziek had verwisselt met een rockplaat.' zei Cole en hij keek Joe berispend aan. 'Wat? Milton zou echt niet tevreden zijn met alleen maar klassieke muziek. Ik bedoel hij leeft voor rockmuziek. Nou ja leefde. Dus daarom dacht ik, laat ik de plaat verwisselen.' mompelde Joe. Cole zuchtte. 'Zelfs op een begrafenis doe je niet normaal. Maar je hebt gelijk. Hij zou niet tevreden zijn met alleen klassieke muziek. Maar ik denk dat de priester wel erg ontevreden was. Zag je hoe hij naar je keek?' vroeg Cole. Joe grinnikte. 'Jup.' Davy tikte Cole op zijn schouder.

 'Is dat niet die ene journalist?' vroeg hij verbaasd. Hij wees naar een kleine, wild op ze af hollende man. 'Uhm..Ik vrees van wel.' antwoordde Cole, die Danny herkende. 'Snel weg hier!' riepen Davy en Joe tegelijk. Ze doken ieder een andere kant op en plofte neer achter een grafsteen. De priester had het gezien en kwam boos op ze aflopen. 'Kom maar snel omhoog.' siste Cole tegen zijn vrienden en hij probeerde Davy omhoog te trekken. 'Ik weet dat het droevige tijden voor jullie zijn. Maar probeer je een beetje te gedragen tegenover de overledenen.' zei de priester. Davy fronste. 'Maar ze zijn dood? Hoe moet ik me goed gedragen tegenover een lijk?' vroeg hij oprecht nieuwsgierig. Cole sloeg een hand tegen zijn hoofd en verontschuldigde zich snel. 'Goedzo. De hemel zij met u.' zei de priester en hij boog even. Toen hij weg was, was Danny intussen bij ze aangekomen. Hij hijgde en liet zijn handen rusten op zijn knieën.
'Hebben jullie tijd voor een interview?' vroeg Danny.  Door het hek van de begraafplaats zag Davy het rode autootje waar ze altijd mee kwamen. In de auto zat Paul, de man die foto's had gemaakt. Hij leunde uit het open raam van de auto. Het leek alsof hij gemeen lachte, dacht Davy. Hij keek alsof ze dit verdiende.  Davy schudde de gedachte van hem af, zo kan iemand niet zijn.
 Joe keek Danny strak aan. 'We hebben net een begrafenis gehad oekel.' bromde hij. Danny knikte. 'Mooi zo. Dat zie ik als een ja. Goed. Waarom is de moordenaar van het slachtoffer, jullie vriend, Milton, hier?' vroeg Danny en hij wees op Davy. Davy keek achterom en besefte toen dat Danny naar hem wees. 'Hé, ik ben vrijgesproken!' riep hij verontwaardigd. Danny haalde zijn schouders op. 'Dat hoeft niet te betekenen dat je de moordenaar niet bent.' zei Danny nonchalant. Cole hief zijn handen op. 'Genoeg. Davy is onschuldig en als je dat niet gelooft, moet je misschien twijfelen of je wel genoeg vertrouwd in de politie.' zei Cole rustig. Joe keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'De politie? Vertrouwen? Cole jij hebt net zo min vertrouwen in de politie als ieder-' 'Houd je kop, Joe.' onderbrak Cole Joe kalm. Joe hield zijn mond maar keek Cole nog steeds met een verbijsterende blik aan. Danny werd rood. 'Ik heb heus wel vertrouwen in de politie. Maak je geen zorgen. Maar mag ik alsjeblieft een paar vragen stellen? Het is voor de krant. De mensen willen weten of ze hun kinderen weer veilig buiten kunnen laten spelen.' zei hij en hij wierp een steelse blik op Davy. 'Houd eens op met je stiekeme beledigingen naar Davy!' riep Joe en hij wilde met opgeheven vuist op Danny afstappen, maar zag net op tijd de priemende blik van de priester in zijn ooghoeken. 'Ik bedoel..Eh..Vrede op aarde.' mompelde hij. Cole keek hem verbaasd aan en Davy knikte. 'Precies. Vrede op aarde. Peace.' zei hij instemmend. Cole zuchtte. 'Ja, heel mooi.' zei hij en hij wendde zich tot Danny. 'Het spijt me, maar wat je de vorige keer in de krant zette, beviel ons niet. We hebben geen interesse in een interview. Dit zijn onze zaken.' voegde hij eraan toe. Joe knikte. 'En als je ons nu wilt excuseren, de priester roept ons.' loog hij. En met die woorden draaiden de drie vrienden zich om en liepen haastig weg uit Danny's buurt. Toen ze genoeg afstand hielden, zodat Danny hen niet meer kon horen, stonden ze stil.
'Dat was een goede reddingsactie Joe, om te zeggen dat de priester ons nodig had.' gniffelde Davy. Joe grinnikte en wendde zich toen naar Cole. 'Jij hebt het ook goed gedaan Cole. Je hebt echt gezegd waar we op stonden, namelijk niet met die druiloor een interview doen.' zei Joe. Cole haalde zijn schouders op. 'Ik vertrouw hem niet.' was het enige wat hij zei. Davy hield zijn hoofd schuin. 'Waarom niet?' vroeg hij. Joe knikte nieuwsgierig. 'Ja, afgezien dat hij een stom, bemoeizuchtig ventje van de pers is natuurlijk.' zei hij. Cole staarde voor zich uit en wachtte even met antwoord geven. 'Het is gewoon...Hij is inderdaad veel te nieuwsgierig. Zelfs voor een journalist. Maar het heeft ook nog een andere reden. Iets bevalt me niet aan hem..Hoe kon hij bijvoorbeeld weten dat we vandaag, hier, op dit tijdstip Milton zouden begraven?' mijmerde Cole vragend. Joe zuchtte. 'Hij kent natuurlijk trucjes, waarmee hij aan al onze informatie kan komen. Weet je nog toen we hem voor het eerst ontmoette Davy? Hij leek alles al over ons te weten.' zei Joe. 'Dat bedoel ik. Dat is niet echt normaal toch? Als journalist weet je wel wat dingen over de personen die je interviewt, maar alles? Dan hoef je net zo goed geen interview te houden.' mompelde Cole. 'Ach hij zal vast gewoon heel goed zijn research hebben gedaan. Hij vroeg trouwens ook om een handtekening, dus het kan ook zijn dat hij een gestoorde fan is.' verklaarde Joe. Cole schudde langzaam zijn hoofd. 'Toch zit het me niet lekker. Hij leek als eerste, na ons, te weten dat Milton was vermoord. En hij was niet eens geïnformeerd. Hoe verklaar je dat?' vroeg hij aan Joe. Joe haalde zijn schouders op. 'Niet. Er zal vast een reden voor aan, maar ik ga niet proberen zijn gedrag te verklaren.' zei hij. 'Misschien heeft Paul het hem verteld. Hij zat net in die rode auto te lachen.' zei Davy. 'Serieus?! Dan moeten we die Paul onderzoeken.' zei Cole. 'Kan dat een andere keer. Wat zou hij in dat bos doen? Er valt niks te verklaren.' zei Joe. Zijn buik rammelde. Hij klopte even op zijn buik en zei toen: 'Maar ik kan wel verklaren dat ik nu honger heb. Zullen we zo wat gaan eten?'