Tien jaar geleden:

-Marinette-

'MAMA! KIJK EENS!' roept Alec hard waardoor ik verstoord van mijn boek opkijk.

'Wat is er, sweetie?'

'Ik heb deze wolf gevangen!' zegt hij enthousiast terwijl hij in zijn armen een wolfwelpje houd.

Zodra ik zijn geur ruik, voel ik alle kleur uit mijn gezicht trekken.

'Zet hem neer, Alec.'

'Maar mama...'

'Nee, lieverd. Direct. Breng hem naar het territorium van oom Kim oké? En direct weer wegrennen, begrepen?'

'Ja mama...' mompelt Alec terwijl hij het wolfje loslaat en gebaart dat hij hem moet volgen.

Zodra ze uit het beeld zijn, val ik op mijn knieën en begin ik onbedaarlijk te snikken.

Hij heeft een kind... Een facking kind! Een godvergeten kind dat niet van mij is! Zijn mate!

Steken schieten door mijn hart en buik van de pijn en ik voel me misselijk worden.

Ik wist dat hij iemand had, ik wist dat hij met diegene seks had maar ik wist niet dat hij een facking kind heeft!

Tranen stromen over mijn wangen en ik kan niet meer opstaan van de pijn.

'MAMA! MAMA!' hoor ik Alec in de verte roepen en een kleine glimlach kruipt op mijn gezicht als ik zijn voetstappen dichterbij hoor komen.

'Mama, wat is er? Waarom huil je?' vraagt hij bezorgd terwijl hij handjes mijn gezicht beetpakken en me proberen te dwingen hem aan te kijken.

'D... dat wolfje....'

'Wat is er met hem, mama?'

'Je vader...'

'Was dat papa's kind?'

Ik knik en leg mijn hoofd uitgeput op de grond.

Ik kijk Alec met betraande ogen aan om te zien wat zijn reactie is.

Het enige wat ik in zijn oogjes kan zien is woede, verraad en verdriet maar vooral woede.

'Papa is niet lief tegen jou! Ik wil papa niet meer zien!' zegt hij boos

'Weet je dat zeker lieverd? Het zijn wel een erg grote beslissing die je daar maakt.'

'JA! Papa zou alleen een broertje mogen krijgen met jou.'

Een glimlach kruipt op mijn gezicht en ik druk een kus op Alecs hand.

'Dat gaat toch al niet meer, sweetheart. Papa is nu gelukkig met een andere vrouw.'

'Maar mama! Hij is jouw mate!'

Euh, wat?

Hoe weet hij over mates?

Verbaasd kijk ik Alec aan.

'Mama, ik ga ook naar school hoor.' Zegt Alec terwijl hij met zijn ogen rolt.

Een lach ontsnapt me en langzaam ga ik overeind zitten.

'Niet zo brutaal tegen je moeder, Alec.'

Als antwoord steekt hij simpelweg zijn tong uit waarna we allebei in de lach schieten.

Ook al heeft Adrien me afgewezen, ik heb geen spijt van onze tijd samen.

Dankzij hem heb ik Alec en ik zou niet zonder hem willen leven.

_Adrien_

'PAPA! PAPA!' Roept mijn driejarige zoontje, Plagg, me toe terwijl hij naar me toekomt gerend.

'Wat is er, kiddo?' Vraag ik hem terwijl ik door mijn knieën zak en hem glimlachend aankijk.

'Waarom rent er een eh.... andere wolf rond die niet bij onze eh... Roedel hoort?'

Verbaasd kijk ik hem aan.

'Waar heb je het over, Plagg?'

'Nou, een jongetje tilde me op en nam me mee naar zo'n... eh... vrouw en toen eh... zei die vrouw dat eh... hij me terug moest brengen.'

Vlug pak ik Plaggs hand en ruik eraan.

Ik ruik inderdaad een andere wolf die een beetje ruikt naar Marinette.

Marinette....

Ik mis haar nog steeds heel erg maar ik heb geen spijt dat ik met Chloè een gezin ben begonnen.

Ik heb haar niet gemarkt en dat zal ik ook nooit doen maar ik de Roedel heeft een Luna nodig en omdat ik een Alpha ben, ben ik verplicht om sowieso één kind te hebben voortgebracht.

Ik weet trouwens toch zeker dat Marinette ook verder is gegaan aangezien zij degene was die als eerste vreemdging.

Zuchtend wrijf ik even over Plaggs hoofd.

'Dat was een Rogue, Plagg. Je hebt deze keer geluk gehad maar het kan zomaar zijn dat de volgende keer je gevangen word gehouden, begrepen? Ga dus nooit zomaar met vreemde wolven mee.'

'Ja, papa.'

'Mooi. Ga nu maar vlug naar je moeder. Je moet in bad.'

'Nee!'

'Oh, jawel meneertje. Je stinkt helemaal.'

'Niet waar!'

'Jawel. Nou, hup, hup! Ga maar naar je moeder.'

'Oké, papa.' Zegt Plagg voor hij het huis in rent.

Zodra hij binnen is sta ik op en loop het bos in.

Als Marinettes kind al binnen kan komen zonder dat de Wachters hem pakken, is er toch wat mis met onze beveiliging...

Vlug kleed ik me uit en verander in mijn goudblonde wolf waarna ik op weg ga naar de grens.

'Alpha.' Zeggen de Wachters eerbiedig als ik voor ze sta en weer menselijk ben.

'Waarom kan een achtjarige door de grens komen?' Vraag de mannen terwijl ik ze streng aankijk.

De mannen kijken elkaar verbaasd aan.

'Wat bedoeld u, Alpha?'

'Mijn zoon is vandaag bijna ontvoerd door een achtjarige Rouge. Waarom kan er een achtjarige Rouge over de grens komen en mijn zoon ontvoeren?'

De Wachters zetten grote ogen op.

'Uw zoontje vertelde ons dat hij met Alpha Kims toestemming de grens over mocht.' Zegt de aanvoerder uiteindelijk terwijl hij me recht aankijkt.

'Is dat zo?' Vraag ik aan de andere Wachters die instemmend knikken.

'Oké, dan moet ik maar eens een praatje gaan houden met Alpha Kim. Dag heren.' zeg ik voor ik me weet omdraai en weer in mijn wolf verander.

Woest ren ik terug naar het Roedelhuis, opzoek naar Kim.

Waar háált hij het lef vandaan om zomaar tegen mijn zoon te zeggen dat hij de grens over mag?!

Razendsnel trek ik een paar boxers en een short aan voor ik naar binnenstorm.

'KIM!' Roep ik kwaad terwijl ik naar zijn kantoor stamp.

Met een forse trap doe ik de deur open.

'Ja, Adrien?' Vraagt Kim terwijl hij haast gestoord opkijkt van het formulier dat hij aan het lezen is.

'Waarom heb je tegen mijn zoon gezegd dat hij zomaar de grens over kon?'

'Ik heb geen idee waar je het over hebt.' Zegt hij terwijl hij verdergaat met het formulier lezen.

'En waarom zeggen de Wachters dan dat Plagg tegen hen heeft gezegd dat hij de grens over kon met jouw toestemming?'

Kim rolt met zijn ogen en legt het formulier neer waarna hij me geïrriteerd aankijkt maar niet antwoord.

'Wou je soms Marinette en die bastaardzoon van haar de kans geven om hem te vermoorden?!'

Abrupt staat Kim op en loopt hij met grote stappen naar me toe waarna hij me in het gezicht stompt, hard.

Vloekend struikel ik achteruit en grijp naar mijn neus terwijl ik Kim woest aankijk.

'Ik heb Plagg alleen de grens over laten gaan zodat Marinette kon zien dat jij al verder bent gegaan met je leven en jij haar tranen niet waard bent. Want dat ben je niet en zul je ook nooit zijn. En je zoon zou eens moeten weten hoe je hem noemt alleen maar omdat die bítch je vertelde dat ze een kind zou hebben van die Nathaniël. Eerst verbande je hem uit de Roedel, vervolgens laat je hem vermoorden en daarna probeer je je eigen kind te vermoorden! Nathaniël was haar beste vriend en Marinette zou jou nóóit verraden in tegenstelling tot jou. Marinette moest weten dat jij een zoon had van een andere vrouw, net zoals jouw zoon dat moest weten.'

'Hij is niet mijn zoon.' Zeg ik tussen mijn tanden door.

'Wacht maar, Agreste, wacht maar.... Je zult zien dat ik gelijk heb...'