~Alec~

Zwijgend klop ik op de deur van het kantoor van Jagged. Er klinkt wat geritsel en niet lang daarna volgen er voetstappen. De deur gaat open en in de deuropening staat een duidelijk vermoeide Jagged. Zijn blik klaart echter op als hij ziet dat ik voor zijn deur sta.

"Alec! Jongen! Lang niet gezien! Kom binnen, kom binnen." zegt hij terwijl hij de deur verder opent zodat ik naar binnen kan lopen. 

"Hey Jagged." zeg ik glimlachend terwijl ik op de bank in zijn kantoor ga zitten.

"Koffie, thee, water?"

"Doe maar water."

Jagged knikt en vult een glas met water. "Here you go. Dus, wat brengt jou naar mijn kantoor?"

"Ik wou vragen of ik mee mocht naar de volgende Alpha meeting." zeg ik terwijl ik het glas aan pak. 

Jagged's blik verduisterd. "Waarom? Je weet dat Adrien je nooit op zijn terrein zou laten."

"Je weet waarom, Jagged. Mijn moeder is daar en ik kan voelen dat ze niet veel tijd meer overheeft als ze daar zal blijven. En Adrien zal mij wel moeten toelaten als ik als een van jouw adviseurs mee ga." antwoord ik nadat ik een slok water genomen heb. 

"Hmm...." Jarred gaat met zijn hand over zijn gezicht. "Oké, vooruit. Maar je houdt je gedeisd als we daar zijn. Ik wil niet nog meer kopzorgen alleen omdat een jochie iedereen aanvalt om zijn moeder te vinden."

"Zo erg ben ik nou ook weer niet! Ik kan me gedeisd houden."

"Ik hou je aan op je woord. En er zal wat zwaaien als je je er niet aan houdt. En dat wat er zal zwaaien, is mijn vuist."

"Ja, ja. Ik hou me gedeisd."

"Mooi. Nou, nog andere dingen waarvoor je hier bent gekomen?"

"Niet echt..."

"Ga dan maar. Je hebt rust nodig na die roekeloze stunt van je."

"Het was niet roekeloos!"

"Alles wat je doet is roekeloos, Alec. Ik heb je toch verteld dat ze een heks hebben ingehuurd om op jou te letten voor wanneer je weer plannen gaat maken om hen aan te vallen."

Ik blijf stil. Heeft hij dat verteld...?

"Oh kom op! Alec! Dat is het soort informatie die je moet onthouden!"

"Ik weet het, ik weet het! Het spijt me oké?"

"Ja, ja. Ga nu maar grappenmaker, je hebt rust nodig. En vanaf morgen gaan we je geduld trainen, woordkeuze en wat al niet zodat je echt als een van mijn adviseurs mee kan."

"Ik zal er zijn." zeg ik terwijl ik een laatste slok van mijn water neem en daarna opsta en het kantoor uitloop.

In de deuropening blijf ik staan. "Vergeet zelf ook niet om af en toe te rusten, Jagged. Die donkere cirkels onder je ogen sieren je niet."

"Ik doe mijn best." zegt Jagged terwijl hij me wegwuift met zijn hand. 

Hoofdschuddend doe ik de deur dicht en loop de gang uit. "Hypocriet."

"Wie is er hypocriet?" klinkt er een lieve stem achter me en met een glimlach draai ik me om. 

Achter me staat mijn surrogaat moeder, Mylene. Ze is een hele lieve vrouw en zij nam me in huis toen Jaggeds huis te klein bleek te zijn voor drie puberende dochters, een te leergierige zoon en een half geadopteerde jongen die nogal graag wraak wilt nemen. Maar ze zorgde ook al daarvoor voor me en heeft me vanaf het moment dat ik hier ben bijgestaan.

Blijkbaar waren zij en mijn moeder vroeger vrienden, vandaar dat ik haar mijn surrogaat moeder vindt. 

"Hey Alec, je weet dat het bijna tijd is hè?"

Even kijk ik Mylene verbaasd aan maar dan herinner ik het me weer. Een somber gevoel zakt in mijn buik. "Ja... Geen zorgen, ik ben mijn spullen al langzaam aan het inpakken."

Mylene knikt, net zo somber als ik. 

Maar afspraak is afspraak. Zodra ik achttien wordt, zal ik dit territorium verlaten en mijn eigen plek gaan zoeken. Het liefst met mijn moeder natuurlijk, maar dat zal pas blijken na de volgende reddingspoging...

"Nog twee maanden, huh..." zegt Mylene terwijl we samen naar haar huis lopen. "Tijd gaat snel."

"Dat kun je wel zeggen, ja." antwoord ik terwijl ik een verdwaald steentje weg schop. "Kan je je nog de dag herinner toen we elkaar voor de eerste keer ontmoetten?"

Mylene lacht. "Natuurlijk! Ik herinner me zelfs nog de eerste keer dat ik je zag."

"Was dat niet het moment dat wij elkaar ontmoetten?"

"Nee," zegt Mylene. "ik had je al gezien voordat we elkaar ontmoetten. Ik zag je voor het eerst toen Alpha Jagged je mee terug nam. Helemaal vies en vol met schrammen. En in je wolf-vorm natuurlijk. Als ik terug denk aan dat moment had ik niet gedacht dat je ooit tot zo'n goede jongeman zou zijn uitgegroeid."

Ik lach wat verlegen. "Zo erg was ik er nou ook weer niet aan toe..."

"Zeker wel! En je manieren hadden ook wat te gebreken! Het was niet zo erg natuurlijk, ik bedoel je was altijd beleefd naar ons toe en al helemaal naar Alpha Jagged maar wanneer de volle maan er aan kwam... Tjonge jonge..."

"Hou op!" roep ik terwijl ik mijn gezicht in mijn handen begraaf, terugdenkend aan de tijden van vroeger.

Mylene moet opnieuw lachen en gaf me een hele zacht por in mijn zij. "Hé, het is toch allemaal goed gekomen?"

"Afgezien van het beleefd zijn naar mensen die ik niet mag omdat ze bij een bepaalde groep horen, ja."

"Dat is normaal, je zit nog midden in je puberteit!"

"Niet waar!"

"Jawel. Bij jongens begint de puberteit nou eenmaal later en eindigt het ook later. Zo werkt het nu eenmaal. Je mag je misschien dan wel volwassener gedragen,  maar je bent nog steeds aan het ontdekken wie je nou eigenlijk bent. En dat is normaal!" Mylene kijkt me aan met zo'n typische liefdevolle moederblik en ik kan het niet helpen om mijn ogen te rollen en haar een kus op de wang te geven.

"En nu naar bed jij! Het is al laat genoeg en jij hebt alle rust nodig die je krijgen kan!"

"Maar-"

"Geen gemaar! Chop, chop! Naar bed jij!"

"Oké..." zeg ik zuchtend maar met een lach op mijn gezicht waarna we samen naar huis lopen.