'Dat wordt dan één euro vijftig,' zeg ik terwijl ik glimlachend de aardbeien aangeef.

'Dankjewel jongen. Hou de rest maar.' De oude vrouw kijkt me sympathiek aan en loopt dan weg. De vijftig cent wisselgeld steek ik in mijn zak en ik ga door met de meloenen op een plateau zetten.

Het is net negen uur, wat betekend dat er nog niet veel klanten zijn. De markt is ook net pas officieel open, al mogen mensen natuurlijk altijd alvast wat kopen. Er komen af en toe een paar klanten, pas over een uurtje of twee word het druk. Tot die tijd is het puur wachten. Saai, maar dat geeft je de kans om nog wat te eten.

Drie uur later. Inmiddels is het druk, je moet de ene na de andere klant helpen. En dan is er ook nog het probleem dat er maar één pinautomaat is, waar je soms wel even bij je collega op moet staan te wachten.

Dat is nu dus het geval. Om tijd te besparen vertel ik diegene die ik aan het helpen ben om met zijn bon bij Jeff, een collega van mij, af te rekenen. Zo kan ik doorgaan met iemand anders.

Wanneer ik me omdraai om de volgende persoon te helpen staat ze daar. Nu pas kijkt ze me aan. 'Lucas! Ik wist niet dat jij hier werkte!' Even staan we stil, elkaar aanstarend. Dan verbreekt Annelie het moment. 'Uhmm. Ik kwam voor een meloen.' Ze geeft me een briefje van vijf euro en ik geef haar een plastic zak voor de meloen en het wisselgeld.

Voordat ze wegloopt draait ze zich om, steekt ze glimlachend haar hand op en loopt ze naar haar fiets. Ik volg elke beweging die ze maakt. De meloen stopt ze in een rugzakje, die doet ze om en vervolgens stapt ze op haar trappers en fietst ze met een flinke vaart weg.

'Lucas ik betaal je niet om hier stil te staan!' Ik schrik op en loop snel naar een klant toe. De al wat oudere man kijkt me chagrijnig aan en begint vervolgens in het Duits tegen me te praten.

Dat zijn de ergste klanten. Oudere Duitsers die doodleuk in Nederland komen en dan Duits tegen je praten alsof Nederland van hen is. Mooi niet. Ze zijn toch zeker niet vergeten wat ze hebben gedaan in de tweede wereldoorlog? Ik hoop het niet voor ze.

'Sorry meneer ik kan geen Duits praten. Kunt u Nederland of Engels verstaan?' Dat is dus niet waar. Ik kan prima Duits. Ik sta zelfs een acht gemiddeld, maar dat hoeft hij toch niet te weten.

Nu kijk hij me nog bozer aan. Hij mompelt iets in onverstaanbaar Duits en loopt dan weg. Voor de show gooit hij ook nog eens uitbundig zijn arm omhoog. Achjoh, stik erin.

Ik draai me om en haal mijn schouders op naar Jo-Ann. Ze had alles gevolgd. Ze lacht en schud haar hoofd. Iedereen heeft hier wel eens mee te maken.

Om zes uur mag ik dan eindelijk gaan. Ik wens mijn collega's nog een fijne dag en loop naar de bus. Mijn voeten doen pijn en ik voel al mijn spieren branden. Ook lijken mijn benen geen gevoel meer te hebben en ik heb pijn in mijn rug van het tillen. Maar het is het waard. Op de markt verdient het beter dan in een supermarkt. Ik heb vandaag tien uur gewerkt en dat keer vijf word vijftig euro. Ik heb zojuist vijftig euro verdient. Morgen is de pijn al weer over. Het geld heb ik dan nog.

Thuis aangekomen ga ik gelijk naar de wc. Ik had vandaag maar één keer geplast tijdens het werken. Niet slim, maar spijt komt achteraf.

Als ik op de bank neerplof en mijn telefoon ontgrendel zie ik een melding. Een appje van Annelie. Benieuwd open ik hem.

Hey! Zullen we morgen chillen? Even stadje pakken ?  ;p

Ik maak een vreugdesprongetje en reageer natuurlijk dat ik dat zeker wil. Al snel komt ze met een tijd, die ik natuurlijk goedkeur.

Zie je morgen!

Enthousiast ga ik naar mijn kamer om huiswerk te maken. Ik heb nu al zin in morgen. Morgen.... Morgen ga ik haar laten weten wat ik voor haar voel. Dat wil ik.