Podkład leciał bezpośrednio z taśmy, stacja bazowa, jak zwykłam nazywać BTS, tańczyła do piosenki z zawzięciem, jakiego nie udało mi się widzieć nigdy wcześniej.

Dziewczyny po cichu zajęły miejsca w loży – niemalże że po kryjomu, jak szpiedzy.

Ja od wejścia skupiłam spojrzenie tylko na jednej osobie. V tańczył właśnie w centrum i tylko mogłam zgadywać, że ten niski, brutalny głos należy do niego.

Cały zespół poruszał się z zadziwiającą harmonią, byli zgrani w każdym ruchu – bez wątpienia choreograf odwalił tu niezłą robotę.

Opadłam na jedno z siedzeń i uważnie obserwowałam Taehyunga z mojego ciemnego ukrycia. Z początku charyzma, z jaką obnosił się na scenie, wydała mi się śmieszna i... no po prostu zabawna i w rezultacie co chwilę musiałam dusić wybuchy śmiechu, gdy na jego twarzy pojawiało się napięcie, tym bardziej, jeśli imitował cierpienie. Jednakże wraz z czasem to, co pokazywał zaczęło wzbudzać we mnie podziw. Sama wiedziałam, że niełatwo jest tak bardzo wczuć się w muzykę, by oprócz dbania o każdy szczegół w tworzeniu jej, pokazywać jeszcze emocje. Może taniec w połączeniu ze śpiewaniem nie był tym samym co gra na skrzypcach, jednak mowa o tym samym – o pokazywaniu emocji na scenie. Chociaż w orkiestrze nie było to wskazane, występy solowe były o tyle piękne, gdy grający tak bardzo wczuwał się w muzykę, że często kończył koncert we łzach... podobnie jak połowa publiczności.

Muzyka raptownie się urwała, a sala ponownie rozbłysła światłami. Przerażone odkryłyśmy, że byłyśmy teraz widoczne jak na tacy. Popatrzyłyśmy po sobie skrzywione.

- Nasza skrzypaczka! – usłyszałam zawołanie ze sceny poniżej. Zerknęłam w tymże kierunku, napotykając siedem par oczu wpatrzonych we mnie ze zdziwieniem.

- Oto ja – zakrzyknęłam, uniósłszy rękę w górę, jak lord witający się z tłumem.

- Mówiłem, że przyjdzie, chociażby z ciekawości – Jimin parsknął śmiechem, przybijając z J-Hopem piątkę... a więc poszli w zakłady?

- Przyszłam w trosce o stan sceny – odparłam, opierając się o barierkę.

- Chodź i przedstaw nam swoje koleżanki, a nie będziesz nas krytykować z góry – krzyknął lider z cwanym uśmieszkiem.

Zanim zdążyłam zaprotestować, dziewczyny już ciągnęły mnie do wyjścia z loży, a zaraz potem schodami w dół, by ostatecznie zawlec mnie przed samą scenę.

- O, ciebie już znamy – powiedział Jin, przypatrując się Gemmie.

- Tak... tak jakby uratowałam wam tyłki – przyznała Gem, robiąc marynarski gest.

Rzuciłam okiem w kierunku nieopodal stojącego V. Natrafiłam na jego rozbawione spojrzenie i od razu skupiłam się na czym innym.

Dziewczyny pochłonęło zapoznanie z BTS, ja mogłam tylko stać i patrzeć, jak wymieniają uprzejmości.

- Czyli jednak można znaleźć wśród dzisiejszej młodzieży kulturę – powiedział Suga, rzucając mi wymowne spojrzenie.

- Byłoby prościej nawiązać nam znajomość, gdybyście a) nie zerwali kurtyny, tylko dodając, prawie, że na mnie, b) nie porwalibyście mnie potem i nie zamknęli ze sobą w dusznym schowku! – broniłam się zawzięcie z oburzoną miną .

Całe BTS wybuchło śmiechem.

- Wiedziałem, że znowu się zbulwersujesz. Masz wtedy przesłodki wyraz twarzy – Jin uprzedził Sugę komentarzem, dalej wtórując reszcie w śmiechu.

Tylko się nie rumień, tylko... czy on powiedział, że słodko wyglądam, bulwersując się? W tym momencie... byłam jeszcze bardziej zbulwersowana, niż przed chwilą.

- Chyba zaczęliśmy tęsknić za tym twoim charakterkiem – dodał lider, zarządzając spokój w grupie.

- Minął dzień, gdzie tu do tęsknienia – mruknęłam pod nosem.

- Dzień, a nie mogłaś wytrzymać i przyszłaś nas zobaczyć, droga Shari – V pojawił się za moimi plecami.

- Przypominam, że to ty czekałeś na nasze przyjście w holu – zauważyłam.

- Przypadek – odparł chłopak.

- A więc pewnie zrozumiesz, że bardzo podobnym przypadkiem ja znalazłam się tutaj. Albo też raczej zostałam zaciągnięta – dodałam, wskazując podbródkiem na dziewczyny ponownie pochłonięte rozmową z BTS.

- Nie miej im tego za złe, wasza żeńska szkoła nie oferuje takich chłopaków, a już na pewno nie tylu na raz – powiedział z krzywym, zadziornym uśmiechem.

- Nie miej im tego za złe, aha... - prychnęłam. - W drodze tutaj mało nie wyrwały mi ramienia – skrzywiłam się, ruszając nim kolistymi ruchami.

- Chłopakom też to dobrze zrobi. Przyda im się odmiana, gdzie każda dziewczyna w zasięgu wzroku nie krzyczy i nie próbuje wyszarpać im włosów – V pokiwał z uznaniem głową, obserwując, jak dziewczyny grzecznie rozmawiają z zespołem.

Spojrzałam na niego z otwartymi ustami.

- A ty co, nie wiedziałaś? – wyglądał na gorzko rozbawionego.

- Nie wiedziałam? Czego? Tego, że macie tłumy dzikich fanek, które najchętniej ubrałyby was tylko w muszki i tylko w nie, i jadły płatki z waszych brzuchów? Raczej nie – powiedziałam z przekąsem. Płatki z brzuchów... ?! Zakryłam sobie usta, szeroko wytrzeszczając oczy. Ja naprawdę to powiedziałam?!

Taehyung zareagował na to wybuchem śmiechu, który zwrócił uwagę całej reszty.

- Jeśli im to powtórzysz... nie ręczę za siebie – ostrzegłam go, robiąc przerażającą minę. Mogłam być spokojna, bo V właśnie krztusił się ze śmiechu. – Coś go nawiedziło – wyjaśniłam na wyczekujące spojrzenia.

Chłopak ledwo utrzymując pion zatoczył się do tyły, próbując złapać oddech.

- Ej, dobra, rozumiem, przesadziłam, tak? – powiedziałam, kiedy i mnie udzielił się jego humor.

- A żeby... a żeby tylko... płatki! – i ponowna głupawka. – Właśnie wyobraziłem sobie J-Hopa imitującego miskę – i kolejny atak śmiechu.

- To nie powinno cię bawić! Zresztą, skoro rwą wam kłaki z głowy mogą już zacząć produkować laleczki Woodo na światową skalę.

Jeszcze głośniejszy śmiech... co go tak bawi?

- Co, teraz również wyobraziłeś sobie J-Hoppa oppę, tym razem jako laleczkęwoodo? – pokiwał głową.

Odeszłam od reszty, przypatrując się padaczce Taehyunga.

- Dobra, już możes...

Robiąc parę kroków w jego kierunku poczułam nieprzyjemny dreszcz z tyłu głowy. Zaraz potem w uszach zaszumiała krew, nachalna duchota uwięziła słowa w płucach, a scena zaczęła niebezpiecznie przechylać w prawo.

Nim zorientowałam się w sytuacji, coś niespodziewanie uderzyło w bok mojej głowy. 

=====================================================================================

Jest słoneczna, piękna sobota... a ja nigdy bardziej nie chciałam deszczu, wiatru i generalnie najbrzydszej pogody ever ;__; <niespełnionawewnętrznie>

Rozdział miał się pojawić za dwa dni.... ale w tą depresyjno słoneczną pogodę wstawiam dzisiaj >.< 

U góry mniej więcej wygląd filharmonii od środka *.*

I pomimo tego, że jest tak wcześnie... i jest sobota... jestem tak zmęczona, że nie mam siły się rozpisywać >.< 

<tak, wiem, że zabijecie mnie za kończenie w takim momencie <3>