- Czekaj, czekaj.... czyli generalnie to mieszkasz w willi, w której spokojnie moglibyście przyjąć delegację amerykańskiego rządu, podejrzewam, że sam twój skalniak przed wejściem głównym kosztował więcej niż mój dom rodzinny i ty nigdy nie byłaś za granicą?! 

Oburzony ton głosu J-Hope'a omalże poniósł się echem po terminalu i paru oczekujących rzuciło nam zdziwione spojrzenia. 

- Myślę, że kwestia funduszy nie była w jej przypadku problemem... - zaczął delikatnie NamJoon.

- Mamy dwudziesty pierwszy wiek, ona ma prawie dwadzieścia lat i nigdy nie leciała samolotem! - Hoppie wyrzucił ręce w powietrze, patrząc to na lidera, to na mnie, jakby któreś z nas miało mu wyjaśnić "jak to nie ma świętego Mikołaja".

- Nie pomagasz - jęknęłam, kiedy kolejna fala przerażanie utknęła w moim przełyku. - Czy teraz już wiesz, dlaczego nie chciałam lecieć? - zwróciłam się do V, który kojąco klepał mnie ręką po plecach. 

- Miałem prawo czuć się nieco zmieszany, kiedy na wiadomość o super fajnych wakacjach razem zareagowałaś jak na rozkaz do ewakuacji. 

- Obiecuję wam, że jeśli nie przestaniecie, to naprawdę się stąd ewakuuję - ostrzegłam ich, wskazując ruchem głowy na wielki napis "EXIT" na drzwiach zaraz obok nas. 

- Nie polecam. Musiałabyś przebrnąć przez ten tabun fanek w terminalu - przypomniała mi Milu. 

Dziewczyny rozsiadły się na kanapach i w niczym nie przypominały mojej na wpół martwej z przerażenia, zielonkawej postaci skulonej obok nich. Zresztą chłopcy też wyglądali dobrze... nawet wspaniale. Rozluźnieni, rozbawieni widokiem skostniałej Shari, która musi przełamać strach latania samolotami.

- Shari - zaczął łagodnie lider, kucając przede mną. - Popatrz na to z tej strony. Jeszcze się nie zdarzyło, żeby samolot nie wrócił na ziemię - uśmiechnął się pocieszająco. 

- Czekaj, ale jak t....

- Nagroda dla pocieszyciela roku wędruje do... - westchnął V, kiedy pobladłam jeszcze bardziej i jak mantre zaczęłam powtarzać w myślach "wszyscy zginiemy".

- Nigdy... nigdy... nigdy więcej...

Schodząc z samolotowej rampy mogłam spokojnie zostać pomylona z człapiącą galaretą. 

- Nie było tak źle! - Gemma zbiegała ze schodków z wielkim uśmiechem na twarzy.

- To skrzydło się...  telepało, gibało, nie wiem jak to jeszcze nazwać! A ta wasza "blacha" wyglądała jak zwykła taśma izolująca!! I to uderzenie w ziemię nazywacie lądowaniem?

- Nie martw się... mam wrażenie, że nasze pierwsze loty wyglądał podobnie... - Suga nieco zzieleniał.

- Albo traumy się po prostu wypiera ze świadomości  - Twarda ziemia pod nogami, która w dodatku nie huczała, okazała się zbawiennym doznaniem. 

- Możemy na chwilę usiąść, jeśli chcesz - zaproponował V, zrównując ze mną krok. 

- Nie trzeba - uśmiechnęłam się. - Im szybciej dostaniemy się do hotelu, tym więcej czasu będziemy mieli na spacerowanie po plaży. 

V już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, gdyby menadżer nagle nie pojawił się przed nami. 

- Zanim wejdziemy... proponowałbym, żeby one... 

Sprawa najwyraźniej była nieco niewygodna, dlatego tylko wskazał na nas ruchem podbródka i nie powiedział nic więcej. 

- Shari - temat podjął V. - Lepiej będzie, jak z dziewczynami pójdziecie albo przed nami, albo za. Tak na wszelki wypadek, żeby...

- Żeby fanki nie pomyślały, że przylecieliśmy tu razem? - spytałam odruchowo, choć przyrzekłam sobie, że nie będę robić mu wyrzutów, że ich widownia składa się głównie z dziewczyn. V tylko wywrócił oczami.

- Żebyście z dziewczynami.... no cóż... "nie został stratowane" to jednak najlepsze określenie.

Niepewnie spojrzałam w kierunku terminalu, jakby z końca korytarza miało nadbiec wyjątkowo niebezpieczne stado słoni. 

- Ciężko pewnie w to uwierzyć, ale nie wszystkie koncerty opierają się na strojach wizytowych i stosownych oklaskach - przypomniał mi, patrząc pobłażliwie jak na nieporadną pięciolatkę. 

- Jedyne, w co ciężko mi uwierzyć, to ich skala krzyku... Ale dobrze, nie będziemy sprawiać kłopotu. 

Wzruszywszy ramionami zabrałam się z resztą dziewczyn i szybko przemknęłam w ich towarzystwie przez zatłoczony terminal. Zebrane fanki tylko wydały z siebie westchnienie rozczarowania i powróciły do wypatrywania swoich idoli. Całe szczęście, bo mordercze spojrzenia, jakie im rzucałam, mogło być interpretowane tylko w jeden sposób - V był mój i nikomu go nie oddam.

- Te, bazyliszek, nie wyglądasz, jakbyś jechała na wakacje - upomniała mnie Gemma, szturchając niedelikatnie w ramię. 

- Unicestwiam potencjalną konkurencję - odparłam, wracając myślami z powrotem do dziewczyn i ich rozentuzjazmowanych rozmów. 

- Na ten tłum tam - Gemma wskazała palcem na kotłującą się masę fanek, która zafalowała pod wpływem kolejnego poruszenia za bramkami. - potrzeba czegoś więcej, niż ciskanie gromów z oczu. 

- Dlatego obmyślam strategię masowego mordu - wzruszyłam ramionami. 

- Zanim związałaś się z idolem mogłaś pomyśleć, że jesteś typem zazdrośnika.

- Nie jestem!

- Pierwszy stopień problemów to wyparcie - Gemma ostrzegawczo uniosła palec wskazujący, robiąc wymowną minę. - Jeśli chcesz pokonać konkurencję, przestań być takim ponurym kłębkiem nerwów i zacznij się w końcu bawić - powiedziawszy to, Gemma w podskokach podbiegła do wana i zajęła miejsce zaraz koło kierowcy. 

Identyczne auto do naszego stało zaparkowane nieco z tyłu - na wszelki wypadek z włączonym silnikiem, gdyby siła tłumu okazała się większa od sił perswazji ochroniarzy - i opcjonalnie, gdy J-Hop zwątpi w swoje nerwy i będzie szukał drogi ucieczki. 

- Chyba męczyłaby mnie taka praca - Byłam przekonana, że to spostrzeżenie powiedziałam w myślach. 

- Lepiej zacznij się do tego przyzwyczajać - Milu wyminęła mnie przy drzwiach i usadowiła na miejscu przy oknie. - Zanosi się na to, że takie spotkania z fanami będziesz musiała znosić częściej niż raz na rok. 

Z tej oto próby poprawienia mi humoru wyszło nic innego, jak 

Westchnęłam przeciągle, wywieszając ręce poza barierkę na balkonie pokoju. Parny dzień przeistoczył się w chłodnawy wieczór, w dodatku znad oceanu wiała przyjemna, orzeźwiająca bryza. 

- Jak się czujesz po locie? - głos V dobiegł do mnie zaraz po szczęku zamku od drzwi balkonowych.

- Zaczęłam doceniać stabilność gruntu - odwróciłam się z uśmiechem do Taehyunga. 

Miał za sobą ciężkie dni, które . Przyjazd na lotnisko, wywiad, powitanie z fanami... w dodatku perspektywa kolejnych kilku dni była równie męcząca. 

- Dasz sobie z tym wszystkim radę? - spytałam, przeczesując palcami jego zmierzwione włosy. 

- Nie takie rzeczy się robiło - V odparł z uśmiechem, któremu daleko było do jego w pełni radosnego krewnego - tego, którym V tak często mnie obdarzał. 

- Najlepiej będzie, jeśli teraz porządnie się wyśpisz.

- Wyśpię się po śmierci - odparł znużonym głosem, kładąc brodę na moim ramieniu. - Nie przekonywałem cię do tych wakacji i nie zmuszałem do lotu samolotem tylko po to, by po koncertach spać u siebie w pokoju.

- Yyyy... zawsze możesz spać w moim łóżku, jeśli Gemma nie wyzwie cię od zboczeńców, nie zwoła ochrony i nie będzie zeznawać w sądzie przeciwko tobie.

- Twoje łóżko jest od robienia innych rzeczy.

- Za to przeskoczy od pozwu prosto do zatłuczenia nas na śmierć - Wizja zaaferowanej Gemmy, która w odruchu samoobrony chwyta coś ciężkiego i twardego nagle wydała mi się przerażająco prawdziwa. 

- Mam nadzieję, że Jimin w końcu zbierze się w sobie i powie jej co i jak, wtedy będziemy mieli chwilę spokoju.

- Jak to "powie jej co i jak"? - spojrzałam na jego twarz w momencie, gdy odwrócił wzrok w bok. Nie powinien był tego mówić, mówiły jego oczy. 

================================================================================

No to tak... Chyba każdy z was przyzwyczaił się już do notek od autora pt: "Przepraszam, że tak późno dodaję, ale.... ( to wstaw opis problemów i miliona rzeczy, które trzeba było załatwić)". Tak więc darujemy sobie tym razem... no może nie kwestię znalezienia mieszkania, które najlepiej opisuje słowo: niemożliwe XD. Fakt jest taki, że moja wena przezimowała prawie cały rok, bo nie miałam sposobności pisać w trakcie roku szkolnego i jakoś teraz nie może wrócić z dawnym rozmachem. + doszłam do wniosku, że jest ona czymś jak takim okresowym natchnienie, bo moje rekordowe pisanie opowiadań przypadały na poprzednie wakacje, a tegoroczne sprzyja autorce rina_1997.... więc no.... jest równowaga we wszechświecie, nie możemy obydwie pisać dużo w jednym czasie XD 

+ rozdział bardzo nijaki i bezpłciowy, aż zastanawiam się, czy pomysł z tą przechodnią akcją był dobrym pomysłem... xD no ale cóż, już się stało xD 

++ okładka, która miała być ostateczną dla tego opka xD