(Shari)

- Czy możecie mi wyjaśnić... – zaczęłam niepewnie szeptem. – Dlaczego, do jasnej cholery, siedzimy w schowku?!

No więc... tak to wyglądało. Ciasne pomieszczenie na miotły i nasza ósemka ściśnięta jak stały bywalec Mcdonaldu w legginsy rozmiaru s. Chyba zaczynało mi już brakować powietrza, skoro tylko takie porównanie przyszło mi do głowy.

Wepchnęliśmy się tam masowo, wypełniając całą dostępną przestrzeń wewnątrz. Duchota i ulatujący kurz skutecznie uniemożliwiał nam swobodne oddychanie, dlatego też każdy skupił się na przetrwaniu.

- Jak to dlaczego, uciekamy przed odpowiedzialnością – odparł Rap Monster z wnętrza pomieszczenia. Chyba ściana tłumiła jego głos, ale to równie dobrze mogło być moje otumanienie.

- Whoa, jak dorośle – prychnęłam. – I...

Coś zaczepiło się o moje kostki. Coś ciężkiego...

- Wy... powiedzcie, że nie wzięliście tu tej kurtyny... - jęknęłam z rozpaczą.

- Skąd, to moja imperialna peleryna – usłyszałam głos V po mojej lewej. Jego ramię wbijało mi się w bok głowy. Czy raczej to ja wbijałam mu się głową w rękę. Jeden pies.

- No tak, bo nie ma to jak robić pozory, kiedy ma się przy sobie dowód zbrodni. Sherlock byłby z was dumny, panowie – spróbowałam przekręcić się w miejscu. Nie szło. Było za mało przestrzeni.

- Przypomnij mi, ile ty masz lat? – umęczony głos Jina dobiegł do mnie z mojej lewej.

- Wystarczająco, żeby w takiej sytuacji dać sobie spokój z formalnym językiem – odpowiedziałam.

- Jezuuu, miotła wbija mi się w...

- Nie kończ, Hopie – przerwał mu lider mocnym tonem.

- A mnie coś łazi po kostce – przyznał się Jin.

- SZCZURY!!!!! – niekontrolowany wybuch J-Hopa zachwiał naszą udawaną harmonią przestrzeni. W pewnym momencie ścisk był tak duży, że byłam pewna łamiących się żeber.

- A teraz słuchacie mnie wszyscy! – krzyknęłam wkurzona. – Za sekundę wyciągnę smyczek i przysięgam, przysięgam na bogów, że wbiję go w oko każdemu, kto jeszcze się ruszy – przywołałam najgroźniejszy ze swoich głosów. Pozostała siódemka zamilkła. – A teraz otwierać drzwi, bo nie czuję lewej stopy od dobrych dziesięciu minut – rozkazałam.

Posłusznie wypełnili polecenie. Świeże powietrze było najpiękniejszą rzeczą, jaką poczułam tamtego dnia. Dysząc, próbowaliśmy dojść do siebie.

- Jestem ciekaw, jak otworzyłabyś pokrowiec w tamtym ścisku – zauważył V, przyglądając mi się z uśmiechem, gdy łapał oddech oparty o kolana.

- Oj, jeszcze chwila bez powietrze i zdziwiłbyś się, co potrafię zrobić – jęknęłam, rozmasowując żebra zmiażdżone futerałem. Uważnie oglądnęłam obydwie ręce w poszukiwaniu jakieś rany. Odetchnęłam z ulgą. Nic.

- Aż tak musisz uważać? – Taehyung uważnie obserwował każdy mój ruch.

- Niedługo będę miała występy – powiedziałam, ruszając palcami, by sprawdzić, czy nic sobie nie naciągnęłam. Pracowały bez zarzutu, gładko wznosząc i się i opadając.

- Co teraz? – zmartwiony głos Jimina dobiegł do nas z pomieszczenia. Powinien już dawno stamtąd wyjść. Miast tego próbował uchronić się przed pięcioma... sześcioma... w każdy razie całkiem sporą liczbą mioteł opierających się o jego ciało.

- Raz – zaczął Jin, rzucając mu porozumiewawcze spojrzenie wybawiciela.

- Dwa... trzy – dokończył za niego Jimin, w jednym momencie puszczając miotły i odsuwając się na bok, gdy w międzyczasie Jin zatrzasnął drzwi od komórki.

- Wy... wy zdajecie sobie sprawę, że ktokolwiek to później otworzy, dostanie tymi miotłami po głowie? – spytałam. Tak dla pewności. Rozmasowałam skronie, czując rosnące zmęczenie. Ci ludzie potrafili człowieka wykończyć...

- Zmówię za niego modlitwę – tak podsumował to Suga.

- Shari! – na głos nauczyciela mało nie wypuściłam futerału z rąk. Obróciłam się w kierunku nadchodzącego mężczyzny. Przywołałam swój niewinny uśmiech.

- Tak? – spytałam słodko. Zbyt słodko. Już wiedziałam, że wywęszył jakąś niezgodność.

- Twój... twój ojciec dzwonił – powiedział mimo swojego zaintrygowanego spojrzenia, które utkwił w chłopakach.

Krew odpłynęła mi z twarzy. Musiałam momentalnie przybrać przerażony wyraz twarzy, bo BTS popatrzyło na mnie ze zdziwieniem. Przełknęłam głośno ślinę.

- Podobno nie odbierałaś, a kazał ci być w domu o siód...

Komórkę zostawiłam w torbie... tej, która spokojnie leżała przy scenie, z której zupełnym przypadkiem zostałam siłą wyciągnięta... Szlag!

Ruszyłam biegiem przez korytarz nawet nie odwracając się, by pożegnać nowopoznanych gwiazdorów, czy czym oni tam byli. Że też musieli...!

Dopadłam torbę i nawet nie zwalniając pobiegłam do wyjścia. Auto powinno stać przed głównymi drzwiami filharmonii, jeśli uda mi się dobiec do nich na czas, a korki w mieście nie będą tak duże, może... może...

- Ej! – ktoś złapał mnie za ramię i wyhamował cały mój pęd. Niech go, spieszyłam się!

- CZEG... - zaczęłam zdenerwowana, kiedy V uniósł obrończo skrzypce. Skąd... skąd on je miał?

- Zostawiłaś – wyjaśnił. Popatrzyłam na nie smutnym wzrokiem. Jak mogłam o nich zapomnieć?!

- Dziękuję – powiedziałam, odbierając instrument od chłopaka. Już miałam wrócić do swojej natychmiastowej ewakuacji, gdy V zatrzymał mnie ponownie, łapiąc za ramię.

- Coś się stało, prawda? – zapytał, patrząc mi podejrzliwie w oczy.

- Stanie się mniej, jeśli pozwolisz mi iść, niż wtedy, gdy postawisz na swoim i dalej będę tu sterczeć – powiedziałam pospiesznie, ciągnąc jego rękę w kierunku wyjścia.

- Może potrzebujesz pomocy...

- D-dam radę... - skłamałam.

Puścił mnie nagle, a ja pognałam do przeszklonego wejścia, nawet nie oglądając się za siebie.

Szofer czekał przed autem z rozłożonym parasolem. Skłonił mi się krótko, kiedy wypadłam z budynku wprost na rzęsisty deszcz. Przeskoczyłam parę stopni na raz i mało nie zabiłam, kiedy wpadłam do wnętrza samochodu bez zatrzymania.

Odetchnęłam ciężko, odgarniając mokre włosy z czoła. Szofer zajął miejsce kierowcy w luksusowym mercedesie i po chwili zaczął ruszać z miejsca.

Rzuciłam okiem na filharmonię. W otwartym wejściu stał ten chłopak, Taehyung. Stał i patrzył, jak odjeżdżam. Może nawet udało mu się przechwycić moje spojrzenie pełne obaw tego, co spotka mnie w domu...

=====================================================================================

Wohoho, lecimy z drugim rozdziałem... generalnie jestem nim jakoś rozczarowana... przejściowa akcja tak na mnie działa, nudy, nie wnoszę niczego do fabuły... oprócz zapowiedzi... ;___; Mam nadzieję, że się nie zrazicie, jeszcze sporo akcji przed nami :D 

Na górze zdjęcie Gemmy... tak generalnie jej imię od razu przyszło mi do głowy, gdy zobaczyłam to zjęcie :D ( i zorientowałam się... że nadużywam słowa "generalnie" o.O )

I btw. zaczęłam bawić się w robienie okładek, just for fun, jak ktoś ma jakieś życzenia, to pisać (druga sprawa jest taka, że nie zawsze będę miała czas, zaczyna się w końcu szkoła, dlatego nie bijcie, kiedy żywcem nie będzie kiedy ich zrobić ;__;)