Obudziłem się wtulony w pewną, drobną osóbkę. Czułem zapach jej włosów. Dotyk jej skóry.

I poczułem się, jakbym trzymał cały swój świat w ramionach. Wiem, że jeszcze nie byliśmy razem. Ale niewiele brakowało. 

Kiedyś bałem się, że nigdy nie będzie moja. Dopóki nie zaproponowano zorganizowania balu. Kochałem święta Bożego Narodzenia, kochałem bal z tej okazji i kochałem ją. Wszystko złożyło się w jedno i wiedziałem, że jeśli teraz tego nie wykorzystam, to już nigdy nie dostanę takiej szansy.

A teraz miałem plan.

Moje rozmyślania przerwało kręcenie się Jade. Pocałowałem ją lekko w głowę, powoli schodząc do szyi.

-Jeśli obiecasz, że będziesz mnie tak budzić codziennie, to zamieszkamy kiedyś razem - wymruczała, obracając twarz w moją stronę.

-A obiecasz mi to? - zapytałem, uśmiechając się lekko.

-Jeśli ty mi obiecasz takie budzenie codziennie - odparła, również z szerokim uśmiechem.

Udałem zastanowienie, a po chwili pokiwałem głową.

-Chyba mogę na to pójść - stwierdziłem, po czym sięgnąłem po niedaleko leżący telefon. - Wiesz, że już prawie 10?

-Naprawdę?

-A wiesz, że musimy wstawać?

-Och, naprawdę? A w jakim celu?

-A masz sukienkę na bal? - dziewczyna zamarła. - Wiesz, nie chcę nic mówić, ale...

-Ale to ostatnia sobota przed balem! Wiem, wiem! 

Jade praktycznie zerwała się z łóżka

-Jeny, jak mogłam o tym zapomnieć... przez te całe przygotowywania straciłam poczucie czasu.

Blondynka szybko przeszukiwała ubrania w szafie. Natomiast ja nadal leżałem na łóżko z rozleniwionym uśmiechem na twarzy.

-Co tak siedzisz? Wstawaj!

-Już, już! - podniosłem ręce w obronnym geście i wstałem z łóżka.

Przebrałem się we wczorajsze ciuchy, które wczoraj trochę przeprałem i, na szczęście, zdążyły wyschnąć. Przynajmniej już się nie lepiły.

-Przebiorę się w coś czystszego, zjem śniadanie i przyjadę po ciebie. Co ty na to? - zaproponowałem, ubierając buty.

Dziewczyna pokręciła głową.

-Nie musisz. Umówiłam się z dziewczynami.

Westchnąłem. 

-No dobrze - pocałowałem Jade w policzek na pożegnanie i ruszyłem w stronę samochodu.

Zaparkowałem pojazd pod domem. Kiedy szedłem do domu, wyciągnąłem telefon, aby napisać do chłopaków, ale urządzenie wydało swoje ostatnie tchnienie i padło. 

Kiedy podłączyłem je pod ładowarkę okazało się, że w dość krótkim czasie moim przyjaciołom udało się zrobić spam na grupowej konwersacji.

Ja: Nie będę tego wszystkiego czytać.

Ashton: Może lepiej tego nie rób XD

Ja: Co wy na to

Ja: Żeby się dzisiaj spotkać?

Michael: A nie macie żadnych planów z Jade?

Michael: Wow, jak to dobrze brzmi

Ja: No wiem <3

Ja: Nie, nie mamy, bo poszła z koleżankami szukać swojej wymarzonej sukienki na bal

Luke: WŁAŚNIE

Luke: Muszę garniak przymierzyć

Ashton: Mój jest dobry

Michael: A mój trochę za luźny w pasie

Michael: Ale ściśnie się paskiem i będzie piknie

Ja: Jak się dorwiesz do bufetu to i pasek nie będzie ci potrzebny

Michael: A no racja

Michael: To u kogo się widzimy?

Luke: U Cala

Luke: U mnie jest bajzel roku

Ashton: Ty zawsze masz bajzel

Calum: Dobra

Calum: To lecę zamówić coś do żarcia

Ashton: Będziemy za 10 minut!

Odłożyłem telefon na blat w kuchni i ściągnąłem z lodówki ulotkę z jedzeniem na wynos.

Ene, due, like... skrzydełka.

Zgadnijcie co było pierwsze?

Tak, chłopcy.

I nie, nie weszli razem z jedzeniem. Nie spotkali gościa ze skrzydełkami po drodze.

Jęczeli tylko, że nie ma jeszcze jedzenia, a oni tacy głodni.

Kiedy w końcu przyjechał dostawca,w salonie rozbrzmiał głośny okrzyk radości. Rzuciłem chłopakowi przepraszające spojrzenie, podałem pieniądze i zamknąłem drzwi.

Najedzeni, szczęśliwi już prawie mężczyźni ruszyli po posiłku do mojego pokoju. A raczej do mojej garderoby.

-Ale masz bałagan w tej szafie - oświadczył Ashton, będąc w połowie schowany we wcześniej wspomnianym meblu.

-Nie większy niż Luke w swoim pokoju - mruknąłem, odpisując Jade na wiadomość.

-Chodzisz w tym jeszcze? - zapytał Michael, przypatrując się uważnie mojemu czarnemu, lekko już rozciągniętemu swetrowi.

-Jasne, że tak, matole - zabrałem ubranie z jego rąk i położyłem obok siebie.

-Jak zmienisz zdanie, to możesz się do mnie zgłosić.

Przewróciłem oczami. Zaczynałem mieć wątpliwości, czy aby na pewno moi przyjaciele to faceci.

-Znalazłem garnitur! - wykrzyknął triumfalnie Ashton.

No to się teraz zacznie pokaz mody...