"Dus.. Jullie kennen elkaar?" Vroeg Maith toen snel voordat iemand anders kon reageren.

De woede spatte van Zillena's ogen af, waardoor Davant snel naar de grond keek. Even later zuchtte hij.

"Ja.." Was het enige wat hij zei.

Zillena antwoordde niets.

Davant fronsde als sein dat Zillena het maar uit moest leggen.

"Ga je gang, Davant. Vertel het ze." Zei ze waardoor Davant boos zuchtte.

"Dit... wás mijn..... vrouw."

Maith trok een vies gezicht, maar zweeg.

"Zíj was het waarover je me vertelde?!" Riep ik, maar iedereen bleek het te negeren.

"Uch, had ik die fout maar nooit gemaakt! Híj ging vreemd! Met Poekie!" Schreeuwde Zillena.

"Wat? Helemaal niet." Zei Davant verbaasd. "Wat heeft jou dat laten denken?"

"Je obsessie met haar, misschien?" Antwoordde ze.

Davant zweeg voor korte tijd. "Ik.. Laat maar."

"Zelfs toen ik haar vast hield..." Zillena maakte haar zin niet af.

"Wat zei je?" Zeiden Davant en ik tegelijk.

Ineens had Zillena een angstige blik.

"Jíj hield Poekie al die tijd vast? Op haar eigen planeet? Hóé?" Vroeg ik bijna allemaal tegelijk, waardoor ik erachter kwam dat dat niet kon.

Zillena maakte haar ogen groot en stond op.

"Het was voor haar eigen bestwil." Zei ze alsof ze heel professioneel was.

"Maar je vernietigde ook de Acha's? Waarom?" Vroeg ik.

"Die Acha's zijn nog erger dan Poekie én Davant, die verdienen het niet om haar te pakken."

Davant keek gekwetst.

"Laat haar gewoon gaan!" Riep Maith.

"Waarom zou ik? Het is prima zo."

Maith pakte haar zwarte gat-maker en teleporteerde recht voor Zillena.

"Wat ga je eraan doen?"

Maith maakte de fout om na te denken, waardoor ze even haar ogen van Zillena afwendde.

Zillena trok in één kleine beweging de zwarte gat-maker uit Maith's handen.

Het laatste wat je zag was een gemene glimlach, maar daarna verdween ze.

Toen stonden we daar met zijn drieën.

Na een beetje rondkijken nog in het huis - wat niet hele leuke herinneringen bij mij opbracht - kwamen we erachter dat wij de enige in dit huis waren.

"We moeten kijken of Poekie oké is." Zei ik.

Even later zag ik Maith in een hoekje zitten.

"Gaat het?" Vroeg ik.

"Ik dacht dat ik de enige was die het kon gebruiken. Hoe moeten we nu überhaupt terug?"

Daar had ik nog niet over nagedacht.

Ik was zomaar meegenomen en zij kwamen hier door dat ding. We hadden geen raket of wat dan ook.

Ineens hoorde ik iemand op een trap stampen.

"Ahh. Yes." Hoorde ik nog zacht.

De voetstappen kwamen dichterbij, tot de deur ineens open ging.

Iedereen staarde verbaasd en zwijgend naar Poekie die ineens in de deuropening stond.

"Ik kan weer teleporteren!" Riep Poekie opgewonden.

Ik merkte op dat mijn mond openviel, dus deed ik hem snel weer dicht.

"Uhhh. Super!" Antwoorddde ik.

"Wat is er?" Vroeg Poekie toen ze Maith zag.

"De zwarte gat-maker is weg..." Antwoordde ik voor haar.

"Oh."

Ik sloeg mijn ogen neer, tot ik plotseling een idee had van hoe we hier weg konden.

"Poekie?"

Poekie keek op en keek me vragend aan, wachtend tot ik zou beginnen met praten.

"Zou je naar Dian kunnen teleporteren en vragen of hij ons kan ophalen met een raket?"

"Ja.... Ja, dat kan ik wel doen."

Gelijk daarna verdween Poekie. Nu maar hopen dat Dian snel zou komen.

Ik ging naast Maith zitten en even later ging Davant ook een stukje verderop zitten, wachtend op Dian.

~

Er ging een hele lange tijd voorbij en er was nog steeds geen teken van een of andere raket.

Ondertussen begonnen we allemaal wel honger en dorst te krijgen.

Ik stond als eerst op om nog wat verder rond te kijken, vooral om te kijken of er eten in de buurt was.

Ik liep naar de deur en keek nog een keer om. Maith en Davant zaten beide nog gewoon half te slapen. Ik moest dus zelf op zoek gaan.

Ik liep verder en sloot de deur zachtjes achter mij.

Nadat ik de trap was afgelopen die ik als eerst tegen kwam, nam ik een diepe zucht en liep daarna verder.

"Eten, eten..." Mompelde ik ondertussen om de stilte een beetje te verbreken.

Ik liep verschillende kamers binnen en keek in verschillende kasten.

Niks, niks en nog eens niks.

De meeste kamers waren leeg en als er iets van een kast in stond, waren die ook allemaal leeg.

Met een gebogen hoofd liep ik weer terug naar boven, waar Davant nog met zijn hoofd naar achter zat van verveling en vermoeidheid.

Maith keek me vragen aan, maar ik schudde teleurgesteld mijn hoofd.

Ik ging net zitten en ik voelde de grond al een beetje trillen. Hopelijk betekende dat, dat er een raket landde. Die van Dian om precies te zijn.

In één keer keek iedereen op en iedereen keek elkaar met een hoopvol gezicht aan.

Omdat ik toch al nog maar net zat, stond ik ook als eerste weer op.. Eigenlijk sprong ik omhoog.

"Ik hoop maar dat dat Dian is."

Na mij volgde de rest en liepen we gezamenlijk naar beneden en daarna gelijk naar buiten.

Dian stond met zijn rug leunend tegen de raket aan, waarvan de opening al open was.

"Hallo dames en heer." Zei hij terwijl hij een handgebaat maakte dat we mochten instappen.

Niemand zei iets, maar toch gaf ik Dian nog een dankbare glimlach.

De raket was niet zo heel anders dan alle andere, maar toch keek ik rond, op zoek naar toch de kleine verschillende dingetjes.

Ik ging vlak naast Dian zitten en merkte nog dat hij een arm om mij heen sloeg, maar veel kon ik er niet tegen doen aangezien ik zowat al gelijk in slaap viel.

————

Dit was het laatste hoofdstuk van dit boek dan alweer, helaas.. (wel extra lang 🙃)
Maar.. Er komt ook nog een epiloog en ik ga nog een deel 2 schrijven!!😄🎉

In ieder geval bedankt voor het lezen en vergeet niet te stemmen en te reageren! 😊