Rustig sloot ik mijn ogen en begon in slaap te vallen.
BOEM!

Ik schrok wakker. Op het eerste gezicht leek het een droom; het was wazig en donker.

Toen mijn zicht wat beter werd, zag ik Maith schuin boven me liggen.

Ik was van het bed afgevallen.

Ik probeerde op te staan, waarbij ik perongelijk heel hard "Au!" Zei.

Het leek dat Poekie bijna wakker werd, maar ze draaide zich gewoon om.

Ik probeerde terug op het bed te klimmen, wat aardig moeilijk was.

Toen ik het bed weer gevonden had en erop zat, keek ik nog een keer om me heen.

De kleuren van de planeet waren allemaal donkerder dan overdag, wat er eigenlijk wel prachtig uit zag.

Plotseling zag ik een aliën verderop staan.

Het stond gewoon, doodstil en zonder enige beweging.

Ik voelde mijn hart sneller gaan kloppen.

Zou het me kunnen zien?

Ik probeerde de gedachte van me af te zetten, maar toch: Poekie is de enige op deze planeet. Wat doet een andere aliën hier?

Ik ging liggen, in de hoop dat de aliën snel weer weg zou zijn. Ik deed al snel mijn ogen dicht, omdat ik niet meer durfde te kijken.

Uiteindelijk viel ik wel weer in slaap.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door Poekie.

"Hoe vroeg is het nog wel niet?" Vroeg ik met een krakende stem.

"Het is bijna middag. Ik merkte net dat er een raket op mijn planeet is geland."

Plotseling zat ik door één snelle beweging rechtop.

"Wacht, die van Maith?" Vroeg ik.

"Geen idee, ik heb nog niet zo dichtbij gekeken.."

Als het Maith was, kon ik hier misschien weg (sorry Poekie), maar ze hadden me wel hier gewoon achtergelaten.

"Wil je nog wat eten? We kunnen dat vast wel eerst nog doen." Stelde Poekie voor.

"Oké." Antwoordde ik simpel.

Dit gaf me in ieder geval wat tijd om na te denken. Ik wist gewoon even niet meer of ik Maith en Dian wel of niet kon vertrouwen. Je laat toch niet zomaar een vriend achter op een lege planeet?

Ik liep ondertussen naast Poekie mee naar de plek waar we gister ook waren, maar dan om besjes te plukken.

Poekie seinde me te blijven wachten op een bepaalde plek, terwijl zij verder ging.

Ik knikte en stond zo een tijdje in stilte nog een keer rond te kijken.

Misschien zou ik zo weg gaan en deze planeet zelfs nooit meer zien óf ik zou hier juist blijven, misschien wel voor de rest van mijn leven.

Na een aantal minuten zie ik Poekie in de verte al weer terug komen lopen met twee schalen in haar handen.

Plotseling verscheen er een glimlach op mijn gezicht, ook al was het niet helemaal de bedoeling, het ging gewoon automatisch.

Ik pakte een schaal aan die Poekie naar voor hield.

'Dankje.' Zei ik terwijl ik al gelijk een hap in mijn mond duwde.

'Laten we teruggaan en kijken naar de raket die is geland.' Zei Poekie nadat we allebei het eten op hadden.

Ik keek denkend naar rechts onder. 'Oké.'

We liepen weer terug naar Poekie's huis, maar dan gingen we er net langs.

We moesten best wel een eind lopen, maar ik volgde Poekie gewoon, die blijkbaar precies wist waar de raket was geland.