"Wat wilde je nou vertellen?" Zei ik met volle mond, toen het een beetje lang duurde voordat ze begon te praten.

Ze zuchtte. "Dus..." Maith kon haar zin nog niet eens afmaken of er werd alweer op de deur geklopt. Waarom kon ik niet even normaal eten?

Ik zette mijn eten op de salontafel en deed daarna de deur open.

"Hallo!" Zei Dian met een glimlach op zijn gezicht terwijl hij gelijk de kamer in liep.

Ik keek nog naar hem met een 'wat-doe-je-nou-weer' gezicht, maar dat kon hij toch niet zien, omdat hij regelrecht door liep naar Maith.

Hij legde zijn hand op de leuning van de bank en ging naast Maith met één knie op de bank staan.

Ik liep weer naar de bank om verder te kunnen eten en zag dat Dian haar fronsend aankeek.

"Heb je het haar verteld?" Zei Dian tegen Maith.

"Wat verteld?" Vroeg ik aan Maith voordat ze kon antwoorden.

Ze keek me aan met een onschuldig gezicht en sloeg daarna haar ogen neer. Ik legde mijn bord rustig terug op de tafel, zonder mijn blik van Dian en Maith af te wenden.

Als ik ook maar weet dat er iets is wat ik niet weet, móét en zál erachter komen wat ik niet zou mogen weten. Dan blijf ik altijd doorvragen. Dat deed ik nu dus ook.

"Zeg het. Ik zal niks doorvertellen.." Zei ik zo overtuigend mogelijk.

Geen reactie..

"Kom op! Jullie kunnen mij echt vertrouwen." Zei ik teleurgesteld.

Dian keek me met grote, glinsterende ogen, die iets donkerder waren dan zijn huid, aan.

Hij zuchtte. "Je moet het toch weten, anders merk je het vanzelf of vertellen de anderen het."

Ik keek toe hoe Maith naar hem knikte.

"Wat?!!!" Riep ik ongeduldig met iets meer emotie in mijn stem dan ik had gewild. Ondertussen kreeg ik een slecht gevoel. Zo erg kon het toch niet zijn, probeerde ik mijzelf gerust te stellen.

Maith ademde een keer hoorbaar in en uit. "Je moet weg van de blauwe planeet." Zei ze, maar voordat ik iets kon zeggen ging ze al heel snel weer verder. "Het spijt me heel erg. Ik weet dat je raket kapot is, maar nu moet ik je ergens afzetten of zo en je kan niet naar je thuisplaneet..." Na die zien zag je Maith duidelijk schrikken dat ze dat beter niet gezegd kon hebben.

Ik kreeg tranen in mijn ogen en kon niet meer regelmatig ademen. Ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen, maar het lukte niet. Ik keek maar gewoon naar beneden en zag een traan op de bank vallen. Waar moest ik dán heen? Gewoon naar een random lege planeet?

Twee volle minuten was het stil. Uiteindelijk legde Dian een hand op mijn schouder. "We kunnen er niets aan doen. Zelfs Davant heeft nog geprobeerd de Waeys* tegen te spreken en hij heeft de leiding! Ook bij de Waeys. Ze vertrouwen gewoon geen paarse aliëns." Hij zei het woord 'paarse' deze keer heel voorzichtig.

"Het is o.." Plotseling wordt ik onderbroken door Maith. "Als jij gaat, ga ik mee."

Ik keek haar vragend aan en veegde ondertussen mijn gezicht droog.

"Ik laat je toch niet alleen terwijl je nergens heen kan?" Antwoordde ze, waarop ik knikte.

Toen besefte ik me iets. "Waarom vind jij het eigenlijk zo erg Dian?.." Hij ging ongemakkelijk staan.

"Je, ehh, moet ons toch helpen om de regenboog aliën te vinden?" Zei hij.

Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wilde haar helemaal niet vinden..

Ik haalde maar een klein beetje mijn schouders op.

"Wanneer moet ik gaan?" Zei ik zacht, alsof ik zelf er niet herinnerd aan wilde worden.
"Nou eigenlijk..." Begon Dian, maar ineens ging de deur open en er stonden twee aliëns met een raar pak aan. "Nu." Dian kneep zijn ogen dicht.

* Waeys zijn de aliëns die het voor het zeggen hebben, een soort regering.