Ik draaide me weer om naar Poekie, maar ze was (wéér) verdwenen.

Deze keer was ik niet verbaasd. Ze was al vaker verdwenen, dus ik legde me er maar bij neer en zette al koers naar de rest.

Ik klom omhoog, de boom in, waar ik best goed en snel in was, omdat ik het vroeger al vaker heb gedaan, ookal was het al 14 jaar geleden.

Uiteindelijk kwam ik boven en zag de rest al geconcentreerd naar de planeet vanaf hier boven kijken.

"Hebben jullie al iets gezien?" Vroeg ik.

Hopelijk hadden ze Poekie niet meer gezien. Het leek me maar even beter om haar niet te vinden.

"Ja." Zei Dian en zei daarna niets meer, waardoor ik met mijn gezicht "Wat...?" zei.

"Dat struikje daar." Hij wees naar een groene vlek op een geel stuk land.

Pfieuw, wat een oplichting dat ze Poekie niet meer hadden gezien en al zeker dat ze niet hadden gezien dat ze met mij stond te praten.

"Waar bleef je zo lang?" Vroeg Yael, alsof het haar wat kon schelen.

"Ik.." Ik was iets te vroeg begonnen met praten, ik had nog geen plan om te antwoorden.

Ik zag dat Yael verder ging, dus ik zei maar niks meer, zodat ze het hopelijk vergeten was.

Voor zover het er nu uitzag, was er niet echt iets te zien.

Ik wilde niet dat ze Poekie vonden, maar toch vond ik het wel deels vreemd, deels indrukwekkend dat we, nouja.. behalve ik, haar nog steeds niet gevonden hadden na uren lopen en dan ook nog eens vanuit deze boom te kijken naar waar ze zou kunnen zitten.

Er was geen enkele plek te bekennen waar ze zich schuil zou kunnen houden. Ook was zijzelf niet te zien.

————

Hallo.
Dat was nog niet het hoofdstuk, maar ik dacht: ik doe deze tekst er eens tussendoor. Random.
Maar oke, leuk dat je dit verhaal leest!

Ik heb nu proefwerkweek💀😒
Maar ik heb nog wel gewoon hoofdstukken voor jullie hoor, die staan allemaal al klaar😜

Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vinden en verder lezen😉
Vergeet je ook niet te stemmen en reageren😊?

Lees in ieder geval nu maar snel verder. Doei😂

————

"We kunnen niet opgeven." Zei Davant na een tijdje, alsof hij het meer tegen zichzelf zei, dan tegen ons.

"W.. Wacht! Ik zie daar een bergje, misschien zit ze daarachter of zit er een grot ofzoiets." Zei Dian steeds zekerder, naarmate hij verder in de zin kwam.

De anderen kwamen meteen naar hem toe en keken in de verte.

Ik hoorde Davant een zacht geluid maken: "Gelukkig." Kon ik eruit verstaan. Waarschijnlijk hoorde de rest het ook, want iedereen keek gelijk Davant aan alsof hij gek werd.

Davant schraapte zijn keel. "Goed gezien Dian, laten we er meteen heen gaan." Zei hij met een iets te lage stem, waardoor Yael een zichzelf een facepalm gaf. "Wat is er nou weer met hem gebeurd." hoorde ik haar zachtjes mompelen terwijl ze wegliep.

"Wacht Yael, ik maak de boom weer gewoon kleiner. Dan is de kans minder groot dat we eruit vallen." Zei ik toen ik zag dat ze al omlaag wilde gaan klimmen. "En dan is de natuur weer hersteld." Zei ik wat minder hardop. Dat zou oma hebben gezegd..

Deze keer liep ik weer dezelfde stappen na als toen ik de boom liet groeien, alleen moest het nu weer krimpen.

Uiteindelijk stonden we zo dicht op elkaar dat we er wel af móésten springen, gelukkig was de boom toen niet zo hoog meer. Net daarvoor hoorde ik al iedereen heviger ademhalen en bange kreten maken, dus sprong ik maar als eerst. Ik had het immers al vaker gedaan.

Toen iedereen weer op de grond stond, maakte Wolan een rondje, alsof hij even zijn richtingsgevoel kwijt was. "Die kant was het op." Zei hij al lopend in de richting waar hij heen wees.

"Vanuit de boom leek de afstand toch veel korter." Klaagde Yael al bijna buiten adem.

"We zijn er al bijna hoor, niet zo zeuren." Zei Dian.

Ondertussen zag ik het heuveltje al in de verte liggen.

Toen we nog zo'n 15 meter van de heuvel verwijderd waren, rende Yael erheen alsof ze eeuwen niet meer had gedronken en dat het eerste plasje water was dat ze in in al die tijd had gezien.

"Beter zit je hier, kleurrijk marsmannetje, ik heb geen zin meer om nóg verder te lopen." Zei ze met een kwaadaardigachtige stem.

Eigenlijk was het helemaal niet zo groot, ik vroeg me af hoe we dat helemaal vanuit de boom hadden kunnen zien.

Ik liep naar de andere kant van het heuveltje en zag dat het niet zomaar een heuveltje was.. Het was een grot.