Obudziłam się w jakimś dużym pomieszczeniu. Bolała mnie strasznie głowa. Obok mojego łóżka siedział zatroskany Ed. Z korytarza dobiegały jakieś wrzaski. Chłopak spojrzał na mnie.

-Alex...

-Gdzie ja jestem, co ja tu robię i skąd dochodzą te krzyki? -zapytałam na jednym tchu.

-Jesteś w skrzydle szpitalnym. Upadłaś i roztrzaskałaś sobie głowę. Te hałasy to Blaise, który powstrzymuje Jeffa i Jacka, którzy chcą tu wejść. Jest na nich wście...

Nagle dwaj chłopacy podbiegli tuż obok mojego łóżka, a za nimi przybiegł mój brat. Jack przybliżył się do mnie i swoją ciepłą dłonią ujął moją twarz.

-Alex ja przepraszam. Ja kocham cię...

-Puszczaj ją!!- krzyknął Blaise popychając chłopaka, jednak ja przytrzymałam go przy sobie Jak najbliżej. Tęskniłam za jego czułym dotykiem.

-Nie... -szepnęłam.

-Co? Jak możesz jeszcze go bronić, po tym co ci zrobili!- krzyknął zdenerwowany Blaise- Mogłaś się wykrwawić na śmierć gdyby nie ten Puchon, który przechodził tamtędy i cię tu przyniósł w czasie gdy ci debile się bili.

-Jaki puchon?

-Nie wiem jak się nazywa. Wysoki, jasne włosy. Chyba z twojego roku- odparł.

-Lukas -szepnęłam.

-Kto? -spytał z ciekawości mój brat.

-Nie ważne.- odparłam. -Moglibyście mnie zostawić, bo chciałabym zasnąć.

-Okay. Już idziemy- powiedział Ed. -No chłopaczki zbieramy się. W S Z Y S C Y Jack.

-Zostanę jeszcze chwilkę z nią.- rzekł ze smutkiem w głosie, ale z pewnym zdecydowaniem i upartością mój chłopak.

-Ona coś mówi więc uszanuj jej wolę - syknął Jeff.

-Niech zostanie, ale wy idźcie- poprosiłam.

Na reszcie wysłuchali mnie i wyszli. Jack przybliżył stołek i usiadł obok mnie. Chwycił moją rękę i zaczął delikatnie rysować na niej kółka. Patrzył na mnie ze smutkiem i jednocześnie troską. Nie ukrywam podobało mi się to choć nie wiem czy powinno.

-Al... Ja cię naprawdę przepraszam. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Ja... Ja nie chciałem żeby to tak wyszło. Chciałem bronić brata, a tak naprawdę nie pomyślałem o tobie. Zachowałem się jak gnojek. Ja naprawdę cię przepraszam. Kocham cię Alex i wiedz, że nic ani nikt tego nie zmieni. Jeżeli mógłbym coś dla ciebie zrobić...

-Pocałuj mnie -poprosiłam.

Chłopak spojrzał na mnie analizując w głowie moje słowa. Po chwili jednak oparł ręce po obu stronach głowy i powoli złączył nasze usta w czułym pocałunku. Był przy tym taki delikatny. Jakby bał się że może mnie rozbić Jak szkło czy porcelanę.

Ktoś nam jednak bezczelnie przerwał swoim chrząknięciem.
Odwróciliśmy głowy w tamtą stronę.

Na środku sali stał nie kto inny jak Adam z założonymi na piersi rękami.

-No, no, no widzę że ktoś tu się pogodził. Kochani, nie przeszkadzajcie sobie. Poczekam aż skończycie.

-Już skończyliśmy -bąknęłam.- Czego chcesz?

-Chciałem tylko wiedzieć Jak się czujesz.

Spojrzałam na niego. Chłopak ewidentnie jest naćpany albo robi sobie ze mnie jaja.

-Ty... Chciałeś się zapytać Jak się czuje?

-Tak. To dziwne?

-Troche?

-Oj już nie przesadzaj. Przecież mogę ci wybaczyć to, że byłaś dla mnie niemiła -puścił mi oczko. Tak on zapewne drażni się ze mną. Ale nie wygra tak łatwo.

-Jack, słabo mi- jęknęłam mrużąc oczy. Chłopak od razu zwrócił na mnie uwagę i zaczął głaskać moje czoło mówiąc mi miłe słówka.

-Napij się wody- poradził podając mi szklankę. -A ty Adam lepiej idź stąd.

-Wyganiasz mnie? -zapytał zaskoczony.

-Tak. Alex musi odpocząć, więc jakbyś mógł opuścić to pomieszczenie teraz. -powiedział to tak pewnym głosem, że aż Adamowi szczena opadła. Widać że mój chłopak nigdy nie sprzeciwiał się bratu. W głębi ducha cieszyłam się z mojej wygranej z tym cwelem. Jeszcze nie raz mam nadzieję, że poczuję tą satysfakcję.

-Jak sobie chcesz. Tylko żeby ta laska nie zakręciła ci w głowie i nie popsuła naszych relacji. Do zobaczenia.

-Cześć.

I wyszedł zostawiając nas znowu samych.

-Lepiej się połóż i idź już spać, bo jesteś naprawdę zmęczona -powiedział. Ugh on tak słodko wygląda jak się martwi.

-Jack?

-Tak?

-Zostaniesz ze mną?

-Zawsze.

Zamknęłam oczy. Czułam się przy nim tak bezpiecznie, jak przy nikim innym. Był taki opiekuńczy i troskliwy. Cieszę się że go poznałam.

Chłopak zaczął głaskać moją głowę. Mmm... był przy tym taki delikatny. Wydałam z siebie ciche mruknięcie. Po chwili jednak morfeusz zabrał mnie do swojej krainy snów.

Obudziłam się i rozejrzałam wokół. W pokoju panował półmrok, a na krześle siedział Jack powoli przysypiając.

-Jack- szepnęłam, na co chłopak szybko się ocknął. -Chodź i połóż się obok mnie bo tam ci jest niewygodnie.

-Al, ale przecież się nie zmieścimy- zauważył.

-Och myślisz, że jestem taka gruba? -zapytałam udając obrażoną.

-Nie, jesteś idealna tylko...

-Nie gadaj tyle Tylko zrób co ci mówię -przerwałam mu.

-Ugh... No dobra.

Chłopak położył się obok mnie. Wtuliłam się w jego ciepły tors, a on objął mnie ręką i przez chwilę bawił się moimi włosami, lecz mu w tym przeszkodziłam. Wtuliłam się w niego bardziej, bo poczułam zimny powiew wiatru. Nastała głucha cisza.

-Al śpisz?- zapytał po długiej chwili milczenia.

-Nie, a co?

-Nic tak Tylko chciałem zapytać.

-No dawaj. Co cię dręczy lub o czym chciałbyś pogadać.

-Ehh przed tobą jednak nic się nie ukryje. No bo zauważyłem, że ty i Adam no... nie dogadujecie się i chciałbym to jakoś zmienić, bo jesteście najważniejszymi osobami w moim życiu i nie chce żebyście sobie nawzajem dożerali.

-Okay. Czyli mam rozumieć, że mam pogodzić się z Adamem?

-Tak. Porozmawiam z nim jeszcze o tym. Czyli mogłabyś to dla mnie zrobić?

-Uhhh no dobra. Ale jeżeli on pierwszy wyciągnie rękę na zgodę.

-To może być trochę trudne, no ale jakoś może go namówię. A narazie chodźmy może spać, bo już mi się oczy zamykają ze zmęczenia.

-Oki. To dobranoc Jack.

-Kolorowych snów księżniczko.

~♥~~♥~~♥~~♥~

Dziękuję Wam za te wszystkie gwiazdki ⭐⭐, które dodają mi motywacji do dalszego pisania i za to że ktokolwiek to opowiadanie czyta.

Ściecha♥