Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Chapter 4

Full Moon
——————————————————————

Even with the things running inside his head, Callum managed to bring Aldeheid back home. Kahit papaano ay wala namang galos ang dalaga na nauwi niya. After what happened at the Malcolm's mansion ay hindi na ulit siya nakapagsalita pa at pilit lang na ipinasok sa utak niya na isang normal na tao lang si Aldeheid.

He held her the car's door and Aldeheid was so grateful for Callum's gentlemanliness. "Thank you, Callum. Also, thank you for lending me your service. I'm so honored." pormal na tugon niya.

Narinig niyang natawa lang ng kabado ang binata, "Anything for you, Alde." he smiled.

Alde?, Aldeheid couldn't help but feel shy when he nicknamed her. Pero hindi niya pinayagan ang kilig at hiya na sumukob sa katawan niya. She swore that this would be her last meeting with them, so she knew that that will be her first and last time hearing Callum calling her that.

Pumanhik siya papasok sa bahay at nakangiting kinawayan si Callum, "I guess the day ends here." aniya.

Callum grinned and played with the keys, "See you next time, though."

Aldeheid stopped and nervously laugh, "I-I don't think there will be any."

"Aw, are you dumping me already?," he pouted and acted like he was hurt.

Napakurap lamang si Aldeheid doon. Dump? How is that a dump? Is he even courting her or he's just pure playful?

"Anyways, I got to go now. Your beta's so busy that I can't even take a breath for a minute." natatawa nitong sambit bago siya kinawayan.

Aldeheid fixed her eyes on Callum as he shove his way towards his car. Ngayon niya lang napagtanto na sa lahat ng makaluma, ay kotse lang nito naiba. It was a black 1967 Shelby GT500 Eleanor. She knew that the car was old but it doesn't exactly tell from how clean and shiny it was. Tila ba ay alagang-alaga ito. She silently shrugged her shoulders. Sino nga ba ang taong nasa tamang pag-iisip ang basta nalang sirain ang kotseng mas mahal pa kaysa sa buhay niya?

"Alde!" napaigting siya ng bahagya nang marinig niya ulit ang salitang iyon. Danger, that was she thought, lalo pa nang kumabog ng pagkalakas-lakas ang dibdib niya.

Nang mag-angat siya ay nasilayan niya ulit ang matingkad na ngiti ng binata. She smiled back to respect. "I'm sorry to decline your idea, but I don't think this will be the last. Bye!"

And for the first time, her tongue was tied and idea was rejected. Hindi niya alam ang gagawin kundi tumunganga nalang doon habang pinoproseso ang mga salitang sana ay hindi niya narinig.

Until she finally got to close the door, it was only then that she realized that aside from the town itself, people in Malcolm were somehow undeniably weird as well.


Mabilis na napamulat si Aldeheid nang marinig niya ang malakas na pagkalabog ng harapan niya. Mabilis niya itong dinungaw at napahinto sa paghinga nang makita ang nakabukas na glass door ng balkonahe niya.

Napalibot siya ng tingin at sinuri ang paligid. She's not that ignorant to just sit there and stare. Marami ang posible sa mundo at isa na doon ang mga magnanakaw na makapasok sa silid niya. When she's done checking, her breath immediately goes out. Siguro nga ay dahil lang iyon sa napakalakas na ulos ng hangin sa labas niya.

Slowly that she walked towards the door to secure it again. Ngunit may napansin siya sa itaas na nagpatayo ng mga balahibo niya. It was not a monster looking at her upside down from the roof but rather the moon above that was so big and red.

Mabilis siyang napaatras habang sapong-sapo ang dibdib niya. She's never seen anything like that before, ngayon lang! Nakakatakot ang pagkalaki at pula nito, it's like an eye creepily staring at her.

Kahit pa man na nanginginig ay mabilis ang mga kamay niya na inabot ang dalawang doorknob ng pintuan at pinagkonekta ito sa gitna. She thought that everything was fine until she heard a thumping sound just right above her.

Dahan-dahan siyang tumingala sa bubong niya at sinunod ng mga mata ang mabibigat na yapak doon. It stopped and as well as her breath. Dinaga ng takot ang dibdib niya at mas lalo lamang siyang natakot nang matandaan niya ang huling tugon ng ate niya sa kaniya bago ito umalis kanina.

"Dee, don't forget what I told you, okay? Never let the air find you..."

It's always what Dorothy orders her every time its full moon. Hindi niya iyon naiintindihan ngunit tila ba'y may kandilang nagkudlit sa isipan niya ngayong nasaksihan ito.

She almost forgot how intriguing this town and creepy the people were, that she acted too complacent about living here. But, everything just doesn't make sense to her! The town, the moon, and the people—wala talaga!

Tanging nagawa nalang niya ay ang magtalukbong sa kumot katulad ng ginagawa ng mga bata kapag natatakot. It was childish and unhelpful but there's nothing else she could do. Lagi naman niya iyon ginagawa noon at kahit papaano ang gumana naman kaya ay nagbabaka sakali siyang gagana parin ito kahit ngayon na hindi na siya sigurado sa buhay niya.

And with barely five seconds after she hid, a loud crash happened. She flinched when pieces of shattered glass found her. Napadaing siya ng mahina nang maramdaman niyang may tumamang malaking piraso sa braso niya. She felt the slice and sting it made. Gusto niya nalang sumigaw pero napaurong kaagad ang dila niya nang marinig ang isang malakas na pagsinghot at sinundan ng malakas na halinghing.

Her eyes widened, body stopped, and anxiety raised. Hindi niya alam ang gagawin niya at ang tanging naririnig niya lamang ay ang dahan-dahan na yapak na ginawa ng hindi niya mawari kung anong hayop ang nakapasok.

Slowly but loudly that its foot stamps. Malakas at hinaluan ito ng mga pagkiskis sa gawang kahoy na sahig. Her hand stopped her mouth from screaming. Natatakot siya at gusto niya nalang sumigaw ng tulong sa mga pamangkin.

But she can't risk their lives because of this. Mas marami pang mapupuntahan at maabot ang mga bata. They're too young to die and so she is, but she knew that her time is almost over. At kung mamamatay man siya sa gabing ito, then so be it.

She's no longer have another chance of her condition, so it's impossible to have one in such a deadly situation.

When she's ready to accept her fate, a loud and scarier groan dominated the whole room. It was so deep and mad. Mas nakakatakot itong pakinggan kaysa sa nauna. And in a splint of seconds, narinig nalang niya ang napakalakas na hiyaw ng isang aso at isang mababa na ungol. There were two of them, she's certain about that, but what she didn't know was they were fighting for her.

Natigil ito bigla at kasabay doon ay ang pagtalsik ng mga dugo sa kumot na pinagtaklob niya sa sarili. She stayed hiding, silently observing her surroundings. Isang yapak ang nagpaigtad sa kaniya. Even though it was light and gentle, she couldn't be less complacent about it. Magkatulad ang dalawa at alam niyang pareho ang pakay nito sa kaniya.

Ang unang marahan ay biglang naging marahas. Mahina ngunit tila ba ay nagpipigil na ungol ang huling narinig niya bago may malalaking kamay ang humablot sa braso niya. She flinched and squealed when it grasped the slice on her arm. At dahil doon ay napaangat siya mula sa pagkakatago at bumungad ang pares na pamilyar na mga mata.

She gaped. She immediately recognized the guy in front of her but it was a month ago that she already forgot his name. Despite that, it wasn't the guy that surprised her but his scary and unusual form.

Malaki at napakabangis ng mukha nito. His hair was pretty messy and eyes were blood shot red, similar to the moon above. Naramdaman niya rin ang matataas nitong kuku at mga paghingang sinasabayan ng mababang halinghing. He was most likely to be an animal with a human feature. Biglang sumukob sa mukha ng lalaki ang pagkamarahas at may dalawang matutulis na pangil ang lumabas.

Aldeheid was taken aback with all she was witnessing. Nanaig na ang takot niya sa katawan at ang tanging nagagawa niya lang ay ang hingin ang imposibleng bagay na hindi niya akalain na ibibigay ng lalaki.

"Don't kill me please...I can't die yet...not now..."

——————————————————————
nyariina

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro