Ej, pssssst

Co?

Rozdział pisz.

Ale dziś jest przecież, OKRUCI CZWARTEK

No właśnie

Kurdi, kurdi, kurdi, kurdi, co by tu wymyśleć nowego...

Ja mam pomysł

Jaki?

A taki, iż napisz creepypastę na temat Akademii.

Co?

No creepypastę. O Akademii.

Hmmm... Szczerze, to pisanie prozą chyba nawet dobrze mi idzie, więc... Czemu nie?

IDŹ SOBIE.

Co?

JEST JUŻ UNO PIĄTUNIO. 19:35 I TY JESZCZE ROZDZIAŁU NIE WSTAWIŁEŚ?

A-ale...

ŻADNE MI ALE, CZY TY W OGÓLE SZANUJESZ SWOICH CZYTELNIKÓW?

T-tak...

PATRZ APLIKACJA DLA CIEBIE:

Oooo... Idę grać!

XD A WIĘC DZISIAJ ROZDZIAŁ Z TAJEMNNICZYM... STWOREM.

Tak, pisząc "Stwór" mam na myśli siebie.

Co tu miało dzisiaj być? Ooo dopasowanka...

No to zrobię je jako kuźwa nie wiem.

COWIEK_MAUPA17 wyślesz mi te piosenki? :3 plosieeee

A ja ten... Tego...

O! Mam pomysł! Dziś nadal nie zrobię postaci jako coś tam, za to udało mnie się dogrzebać do przeciekawych notek autora EHEHEHEHE.

Wydaje mi się, że to chyba jakieś flesz beki z dzieciństwa Szajna i Rejoke:

pov. Rejoke

Tata trzymał mnie mocno za rękę, ściskając ją w taki sposób, by mógł usłyszeć strzelanie chrząstek. Nie przeszkadzało mi to, nawet bawił mnie ten dźwięk, więc od czasu do czasu się śmiałam.

Było wcześnie rano, bo w Gotham było w miarę jasno, co znaczyło że musi być bardzo wcześna godzina, bo o tylko takiej, było tu jasno. Joker prowadził mnie ulicami, a w pewnych momentach miałam powątpienia czy on sam wie dokąd idzie. Chodziliśmy tak bardzo długo, aż zaczęła się ujawniać często obecna ciemnia w Gotham.

Chmury zebrały się na niebie i za grosz nie było widać słońca, jednocześnie wyglądało to pięknie, bo gdzieniegdzie promyki słoneczka wydostawały się na zewnątrz, co tworzyło przyjemną poświatę, jednak ten widok również mógł napawać strachem - ale wszyscy mieszkańcy byli już do tego przyzwyczajeni.

W końcu tata zatrzymał się ze mną w  miejscu, które jak dla mnie wybrał z przypadku i ze swoim jakże szyderczym uśmiechem oznajmił:

- Jeśli znajdziesz tu przyjaciela, pozwolę Ci się trochę pobawić.

Nie za bardzo wiedziałam o czym mówi, ale propozycja pobawienia się później mnie uszczęśliwiała. Słowo "pobawić" zawsze kojarzyło mi się z jakąś przyjemnością.

pov. Shine

Mama jak zwykle musiała męczyć się godzinię, żeby wybrać mi cały strój na dzisiaj, a ja oczywiście musiałem robić wtedy przysiady, bo niby 4 - latek jest za mało wysportowany, jeśli ma tylko LEKKO zarysowany kaloryfer.

Moim strojem na dziś była biała koronkowa bielizna, składająca się z tak zwanych "stringów" oraz stanika z miseczką B, którego to Barbie trochę mi wypchała watą. Do tego miałem czerwoną sukienkę przed kolana z krótkim rękawem, białe pończoszki i różowe tenisówki. Mama wypódrowała mi nosek i uczesała włosy, a następnie powiedziała, że możemy wychodzić.

Dlaczego moja mama każe mi być dziewczynką, a nie chłopcem (czyli tak jak jest naprawdę)? Otóż dlatego, że po prostu zachowuje się trochę jakbym był jej lalką. Przez 4 latka zdąrzyłem się przystosować, a dzisiaj szliśmy jeszcze w wyjątkowe miejsce, więc musiałem jakoś wyglądać.

Posadziła mnie do swojego samochodu, do fotelika, zapięła pasy i wyruszyliśmy w drogę.

Zawsze bardzo nudziła mi się jazda z mamą, bo okna z tyłu były przyciemniane i zasłonięte od wewnątrz, bo Barbie zawsze bała się, że dostanę zbyt wielkich oparzeń słonecznych. Jednyne na co mogłem patrzeć był pusty fotel obok mnie oraz siedzenie z przodu, oby dwie te rzeczy były niewiarygodnie nudne.

- Shine, wiesz jak masz się zachowywać?

Przytaknąłem głową.

- Shine?

- Tak wiem, jak mam się zachowywać, mamusiu. - mama zawsze zmuszała mnie do powiedzenia całego zdania.

Nawet się nie zorientowałem, że Barbie już zaparkowała samochód. Otworzyła mi drzwi, wyciągnęła z fotelika i postawiła na ziemi, zamykając auto.

Wzięła mnie za rączkę i poszliśmy do dobrze znanego mi klubu. On kiedyś będzie mój - przynajmniej tak mówiła mi mama, ten klub i kilka innych. Weszliśmy do środka, gdzie oczywiście powitano nas ucichnięciem wszelkiej muzyki, spojrzeniami skierowanymi na nas i miłymi uśmiechami.

- Witamy szanowną szefową! - odezwał się barman.

- Och, witam, witam nie przeszkadzajcie sobie w zabawie - mówiła Barbie z malowniczym uśmiechem na ustach - Przyszłam tylko czegoś się napić i pogadać z jednymi znajomymi...

- A Ty coś nam powiesz, Szajni? - barman spojrzał na mnie, ale zawsze gdy to robił mi robiło się nieswojo, bo wszyscy uważali mnie tu za dziewczynę.

- Dzień dobry... - zacząłem - Miło was wszystkich znów widzieć.

Uśmiechałem się przez całą moją wypowiedź i miałem nadzieję, że nie wypadło źle.

- Ale Ty słodka! - powiedział do mnie barman i w tej chwili większość osób uznając, że oficjalne przywitanie już się zakończyło wróciło do swojej zabawy.

Podeszliśmy razem z mamą do barmana, który wziął mnie za uda pod sukienką i postawił na stole, obok jakiejś wielkiej metalowej, srebrnej rury.

- Mamusia pokaże jak to się robi - Barbie uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco, a następnie zrzuciła z siebie większość ubrań, pozostając tylko w samej bieliźnie.

Weszła na stół obok mnie i zaczęła prawdopodobnie tańczyć z tą rurą. Nie wiem czy widziała w niej dobrego partnera, ale wiem że mnie czekało to samo za dosłownie moment.

Gdy mama skończyła była cała mokra, ale za to otrzymała gromkie oklaski.

- Teraz Ty Szajni. - uśmiechnęła się promiennie mama, zakładając swoją bluzkę.

Przełknąłem niezauważalnie ślinę i podszedłem trochę bliżej rury. Cztero letnie dziecko trans tańczące na rurze w klubie - świetna atrakcja. Większość oczu skierowanych było właśnie na mnie. Objąłem rurę w obie ręce i wypiąłem swoją pupkę do publiczności, zgrabnie podrzucając sukienkę tak, aby przez króciutki moment dało się dostrzec strinigi. Publiczność zagwizdała mi i zaklaskała, czułem się okropnie, a to przecież nie koniec... Będę musiał tak wiwijać pupą, dopóki mama czegoś nie zarobi lub nie włożą mi pod majteczki tych prostokątnych papierków.

Nagle drzwi od klubu się otworzyły, a ja spojrzałem w ich stronę. W drzwiach stało moje wybawienie - rodzice i ich dziecko, czyli moja przyjaciółka Rekyalin oraz państwo Jabami - Ryota. Wzdychnąłem z ulgą, gdy mama ściągnęła mnie ze stołu bym mógł się przywitać.

CDMN.