...

Wspomnienie

Sześcioletnia dziewczynka pędzi przez korytarze Arki. Za nią podąża jej tata z rozbawieniem ją nawołując.

-Monel, wiesz że i tak cię złapię, ty mój robaczku.

Mała nadal biegnie nie oglądając się za siebie właśnie miała minąć zakręt kiedy na kogoś wpadła. Upadła na pupę.

-Nic ci się nie stało?- ciemno skóry mężczyzna pomógł jej wstać. Dziewczynka gdy spojrzała na niego spoważniała i spięła się, stoi przed nią sam kanclerz Jaha.

-Przepraszam.-burknęła opuszczając głowę w dół.

-Nic nie szkodzi.- powiedział uśmiechając się delikatne i klękając na jedno kolano przed nią aby nie patrzeć na nią z góry.

-Jesteś Monel Bennet, prawda?-dziewczynka potrząsnęła głową na tak.- Słyszałem o twoim małym projekcie. Twoja przedszkolanka mi powiedziała że sama zrobiłaś z klocków model bunkra ochronnego, widziałem go. Muszę przyznać że zaimponowałaś mi i to bardzo. Jesteś bardzo mądra jak na swój wiek.

-Monel, tu jesteś.-ojciec dziewczynki wziął ją na ręce.

-Strażnik Bennet.-powiedział ciemnoskóry prostując się.

-Kanclerzu Jaha.-w tonie drugiego można było usłyszeć nutkę pogardy z jaką wypowiedział te słowa.

-Ma pan zdolną córkę. Aż dziwne że mimo choroby nadal żyje.

-To się nazywa cud. Wierzy pan w nie?

-Jestem raczej realistą. Słyszałem o małym zajściu na zajęciach pana córki. Jak mi wiadomo Monel złamała nos pewnemu chłopcu.

-To dzieci, one nie uważają gdy się bawią.

-Tak ale zrobiła to bo zabrał jej zabawkę i nie chciał oddać. Zmiany psychiczne są skutkami choroby którą miała pańska córka gdy się urodziła bo nie została leczona od razu. A szybszy rozwój mózgu skutkuje większą inteligencją ale to powodują substancje które występują w lekarstwie na które pana rodziny nie stać.

-Czy sugeruje mi coś pan?

-To zależy czy zrobił pan coś.

-Do widzenia.-mężczyzna odszedł w stronę swojego przedziału głaszcząc córeczkę po głowie.

~

-Oni już coś podejrzewają.

-Jeśli nie mają dowodów to nic nam nie zrobią.

Monel siedzi na swoim łóżku i próbuje czytać książkę ale głośna rozmowa rodziców w drugim pokoju nie pozwala się skupić.

-Co zrobimy jeśli się dowiedzą? Ona wtedy zostanie sama, nadal potrzebuje tego leku.- matka dziewczynki załkała.

-Zrobię wszystko by się nie dowiedzieli.-zapewnił ją mąż.

-Pamiętasz co mówiła doktor Griffin. O zaburzeniach emocjonalnych z powodu powikłań. Tego w żaden sposób nie da się uleczyć, będzie musiała z tym żyć.

-Gdybym wcześniej wykradł te lekarstwo może wtedy nie było by tych powikłań. To moja wina, mogłem...

-Nie mów tak, zrobiłeś wszystko co mogłeś. To przeszłość, martwmy się teraz o jutro.

-Dajmy jej wszystko co mamy.

Wyszli z pokoju obok. Monel spojrzała na mamę która trzyma w ręku maskę i butlę z lekiem.

-Nie lubię tego.- powiedziała dziewczynka odkładając książkę.

-Wiem skarbie ale to dla twojego dobra.- podszedł do niej jej tata i pomógł jej zejść z piętrowego łóżka. Usiadła przy stoliku a jej mama przyłożyła do jej ust maskę i włączyła urządzenie. Monel zrobiła ciężki oddech prawie przy tym się dławiąc. Nigdy tego nie lubiła, zawsze ma wrażenie że się dusi.

-Powoli, oddech i wdech.-powiedziała jej rodzicielka.

~

Wstałam z łóżka i wychodząc z namiotu założyłam kurtkę. Na zewnątrz panuje duży ruch. Zatrzymałam Millera który obok mnie przechodził.

-Co jest grane?-złapałam go za ramię.

-Świetnie że wstałaś-uśmiechnął się, zrobiłam zirytowaną minę- Raven przyleciała wczoraj w nocy. Lepiej idź do statku, potrzebują cię tam.

-Dzięki.-klepnęłam go w ramię i poszłam do lądownika.

Gdy weszłam do środka zobaczyłam cztery osoby, Bellamy który się do mnie uśmiechnął, Finn'a który machnął do mnie przyjacielsko, zniecierpliwioną Clarke i dziewczynę w kucyku która pewnie nazywa się Raven jak wspominał wcześniej Miller i trzyma jakieś urządzenie.

-Dłużej się nie dało.-powiedziała zirytowana blondynka.

-Was też miło widzieć. Mogliście mnie obudzić.

-Po wczorajszym raczej tak szybko byś nie wstała.- powiedział Bell patrząc się na mnie, a mi wkradł się na twarz uśmiech gdy przypomniałam sobie o wczorajszym wydarzeniu.

-Tobie na pewno udało by się mnie obudzić.

-Skupcie się, mamy poważny problem.- Griffin zaczęła mnie wkurzać.

-Jaki?

-Umiesz to naprawić.- Raven podała mi mokre radio.

-Co wy z tym robiliście? Braliście z tym kąpiel czy co?- przyjrzałam się dokładniej urządzeniu.

-Zapytaj Bellamy'jego.- spojrzałam niezrozumiale na ciemno włosego a ten odwrócił wzrok.

-Najważniejsze, czy dasz radę to naprawić?

-Oczywiście że tak- dziewczyny odetchnęły z ulgą- ale zajmie mi to przynajmniej dzień.

-Co? Nie mamy tyle czasu. Dzisiaj rada zagłosowała że zabije 300 osób aby dać reszcie więcej czasu.- wyjaśniła Clarke.

-Spróbuję się pospieszyć. Ale to wymaga dużo pracy.- cholera, wątpię żeby udało mi się na czas.

-Dobra, ty spróbuj to naprawić. A my znajdziemy inny sposób na skontaktowanie się z Arką.- wyszli z pomieszczenia oprócz Bellamy'jego.

-Dasz radę.-podszedł do mnie.

-Nie jestem geniuszem.- smutnym wzrokiem spojrzałam na niego.

-Ja uważam inaczej, tak samo reszta. Jeśli będziesz mnie potrzebować daj znać.- wyszedł ze statku.

-To do roboty.

~

Jest już noc a ja nadal nie skończyłam. Oparłam łokcie o blat i schowałam twarz w dłonie.

-Nie przejmuj się, Raven już coś wymyśliła.- usłyszałam głos ciemno włosego.

-Przynajmniej jedna dobra wiadomość.

-Choć, zobaczysz jak wystrzeliwujemy flary.-wyszliśmy na zewnątrz. Wszyscy czekają na widowisko.

Flary wystrzeliły. Wzbijają się w górę aby następnie rozbłysnąć na niebie jasno czerwonym blaskiem.

-Ładny widok.- zachwyciłam się.

-Ja mam tu ładniejszy.- szepnął mi na ucho Bellamy, zarumieniłam się.

-Miejmy nadzieję że to zobaczą.

~

Okazało się że Octavia gdzieś zniknęła. Grupka osób pod przewodnictwem Bellamy'jego ma ruszyć jej szukać.

-Ja też idę.- z łukiem w ręku podeszłam do Bellamy'jego który rozmawia z Finnem i Jasperem.

-Nie.-przerwał rozmowę i powiedział z tonem nie uznającym sprzeciwu.

-Ale...

-Lepiej zostań.- przerwał mi Jasper.

-Świetnie sobie radzę z bronią i walką, więc czemu nie?-powiedziałam z pretensją.

-Bo musisz skontaktować się z Arką.- za sobą usłyszałam głos Clarke, kolejny minus ma u mnie.

-Z chęcią to bym zrobiła ale brakuje nadajnika żebym skończyła.- powiedziałam krzyżując ręce pewna że teraz mogę iść.

-Wiem gdzie możemy to znaleźć.- mina mi zrzedła gdy blondynka to powiedziała.

-Czyli zostajesz.- rzekł ciemno włosy. Burknęłam nie zadowolona kierując się w stronę statku.

~

Następnego dnia Raven i Clarke przyniosły potrzebny element.

-Dzięki.- powiedziałam gdy blondynka podała mi nadajnik.

-Kiedy skończysz?

-Spokojnie, prawdopodobnie dzisiaj będziemy mogli porozmawiać z Arką.

Blondynka uśmiechnęła się. I wyciągnęła coś spod kurtki.

-Proszę.-podała mi prostokątny owinięty w materiał przedmiot.

-Co to?-wzięłam go przerywając pracę.

-Otwórz a zobaczysz- zaczęłam rozwijać materiał.

-"Pogranicza nauki"- przeczytałam tytuł na książce. Księżniczko dostajesz dużego plusa.

-Jasper wspominał że lubisz czytać takie książki.- uśmiechnęłam się do blondwłosej.

-Dziękuję.

-Nie ma za co.- powiedziała i opuściła pomieszczenie. Na jej miejsce po chwili przyszła Raven. Miło że mnie odwiedzają ale mogli by dać mi spokojnie pracować.

-Pomóc ci?

-Nie trzeba.- dokręciłam jedną śrubę nie patrząc na nią.

- Nie miałyśmy wcześniej okazji się zapoznać. Jestem Raven Reyes.- wyciągnęła rękę w moją stronę. Przestałam pracować i spojrzałam się na nią.

-Monel Bennet, miło mi.- uścisnęłam jej rękę nadal siedząc na krzesełku.- Siadaj.- wskazałam jej miejsce obok, usiadła tam, wróciłam do pracy.

...

Mam nadzieję że wam się podoba 😆😇💙