Imię jego egoista,

Równie znaczne jak sadysta.

Skąpiec, żeby go od tak o

To złoto którym tak się zaszczyca

Udusiło, przysypało.

Niech się krztusi i zarzyga ten

Co obelgi rzuca we wsze strony!

Tak właśnie tamten!

Chędożony...

To widmo człowieka.

Ach gdybyś wiedział kochany,

Jak bardzo mi w twojej śmierci pociecha,

Żeś już u mnie stracony...

Od dawna w szczyny zrzucony miły mój!

W szczyny w jakich słowa miarkujesz,

Mój miły!

Ach, gdybyś tylko mógł ujrzeć ślepiami swymi;

Tymi, w których tylko siebie widujesz

Jak bardzo obrazami się krwawymi mej duszy pokazujesz.

Gdybyś tylko zajrzeć mógł w mych myśli odmęty...

Zobaczyłbyś obraz bestialski niczym z piekła wzięty.

Tam bestia po wulkanicznych glebach ryka i bryka;

Tak mocna i potężna...

Niczym jest przy tym twoja pycha!

Zieje ogniem i siarką

I jadem pluje i smoły miarką.

Już ona pazury szykuje na ciebie,

Nic ci nawet nie da boska pomyślność w niebie,

Ty co się zwiesz wierzącym, ty stworo zakłamana.

Więcej w tobie diabła niż w świni gromada.

Bój się wściekłej bestii i zważaj na słowa!

Nim się ockniesz głupcze,

Zginiesz niepowola

Przypomnisz me słowa.

Nie jestem wierząca nie jestem królowa,

Lecz spadnie ci wkrótce obłudna korona.

Wiem co znaczę i powiedzieć potrafię

I że teraz naprawdę wiem i widzę,

Jak bardzo nienawidzę