Prawie zawsze słonko oświecało,

pani dbała;

Pani podlewała.

Nie było takiego dnia,

Kiedy by nie wstała

Kielicha nie podniosła.

Wyrosłaś z małego nasionka;

Byłaś małym nasionkiem,

Powoli się rozwijałaś,

Niezdarnie się unosiłaś,

A delikatna i krucha

Byłaś jak ten płatek śniegu...

Lekka jak piórko;

Tak lekko ci było.

A może nie?

Może tylko udawałaś?

Pani podlewała;

Pani dbała,

Słońce oświetlało troskliwie,

A różyczka mała listki roztwierała

Modrymi płatkami na świat wyglądała;

Płatkami czerwono-malinowymi

I nic tylko:

Podziwiała,

Bo była ciekawa

Jak to dziecko...

Pewnego dnia przybył ogrodnik;

Piękny młodzieniec.

Pomóż mi z ostami, weź ode mnie chaszcze!

Kolą mnie, tak różyczka wołała...

A ogrodnik nie dość, że nie wziął

To listek różany przeciął...

O Różo moja kochana!

Taka jesteś piękna;

Tak wzrok przyciągasz,

Tak cudownie pachniesz,

Ale zerwać cię nie mogę...

Bo kolce masz ostre,

A może...

Nie chcesz być zerwana?

Samolubnaś!

Skrzywdzonaś...?

Pokochałam ciebie nie tylko ja;

Wszystkich uwiodłaś swoim wdziękiem i aromatem,

Ale nie chciałaś być niczyja.

A teraz...

Teraz widzę, że twoje płatki jakby...

Zmatowiały.

Nie są już takie barwne jak kiedyś,

Wiesz?

Nie płacz, proszę...

Przykro mi, gdy na ciebie patrzę.

Kiedyś taka piękna...

A teraz?

Gdzie są twoje kolory?

Czemu ku ziemi upadasz?

Marszczysz blade płatki?

Przecież o ciebie dbałam,

Podlewałam...

Więc czemu zwiędłaś?

Dlaczego umarłaś?

Teraz jedyne, co po tobie mam

To samotny płatek i uschnięty liść;

w książce mojej z wierszami.

Tak właśnie cię pochowałam.