9. Nog precies 9 dagen, 9 uur en 9 minuten te gaan. Weer zit ik in mijn stoel te staren naar de digitale nummers die elke minuut veranderen. Als ik me besef dat ik me niet eens heb omgekleed en eigenlijk meteen uit bed gerold ben om op de stoel te gaan zitten voel ik me raar. Hoe kan het zijn dat dit mijn leven zo beïnvloed? 'Kom op Z, you're better then that.' Ondanks dat ik dat zeg blijven mijn ogen gefixeerd op de klok. 'Ik had jou nooit moeten aanvragen, stomme klok.' Ik sla mezelf voor mijn gezicht en zucht.

Rustig kleed ik me om. Vandaag trek ik een blauw shirt aan en een zwarte broek met daaronder zwarte schoenen. Alles is bedrukt met een duidelijke Z, of in het wit of in het zwart het ligt net aan de kleur, net zoals de rest van de kledingstukken die ik bezit. Heel erg lelijk, maar er is toch niemand die me ziet. Als ik de mensen die door de camera's heen mij in de gaten houden niet mee tel. Toen ik hier pas een paar dagen zat heb ik het hele appartement ondersteboven gekeerd. Ik wist dat ik niets kon veranderen aan mijn onderkomen, maar toch. Het is fijn om te weten waar en hoe je in de gaten wordt gehouden. Het was overduidelijk dat alles wat ik doe, vastgelegd zou worden. Het is belangrijk dat ik niet zou proberen te ontsnappen.

Onbewust zijn mijn ogen weer naar de klok gegleden. 9 dagen, 7 uur en 32 minuten. Ik lik mijn onderlip en merk dat ik dorst krijg. Ik krijg maar al te goed door dat die cijfers steeds belangrijker voor me worden. Hoe graag ik dat ook zou willen ontkennen, ik kan het niet. Er is al bijna een jaar verstreken. Een jaar. Ik loop naar mijn kleine bureautje in de hoek van mijn slaapkamer. Van de weinige persoonlijke bezittingen die ik mocht houden, heb ik wat brein spelletjes meegenomen, zodat ik niet gek zou worden hier, en een bruine knuffelbeer, die ik toen ik vier was van mijn ouders heb gekregen. Ik wilde ook graag mijn dagboeken meenemen die ik in mijn jeugd had bijgehouden, maar die mocht ik niet meenemen. Ze wilden me geen mogelijkheid meer geven om terug te denken aan mijn vorige bestaan. Het bestaan waar ik ook zeggenschap in had. Nee, mijn levenskeuzes zijn niet altijd slim geweest. En zeker ook niet altijd dom. Ik zet gauw mijn gedachten op wat anders. Dit is precies wat ze wilden voorkomen door mijn dagboeken letterlijk voor mijn ogen te verbranden. En ik geef ze groot gelijk.

Veel mensen zullen zeggen dat de Onbekenden onmenselijk zijn door andere mensen op te sluiten. Dat dacht ik vroeger ook, maar nu denk ik daar anders over. Ik ben gekozen. En tot op de dag van vandaag ben ik daar trots op.