Przygotujcie się na sporo emocji!

Oboje przepchnęliśmy samochód na pobocze. Obie przednie opony to flaki. Dobrze, że Max zawsze kazał wozić zapasowe koła i sprzęt w bagażniku. 

— Skąd ci ludzie się wogóle wzięli w tej ciężarówce? — Zaczął myśleć, kiedy pompował lewarek. 

— Ja ci na to nie odpowiem, bo nawet nie zauważyłam jak tam wchodzili... — Przyglądałam się temu co robił, ale odrazu odwróciłam wzrok, kiedy na mnie spojrzał. 

— Zadzwoń do Maxa... — Powiedział, a ja kopnęłam obcasem w nóżkę lewarka. 

— A ty najpierw poluzuj śruby, bo inaczej koła nie odkręcisz... — Odeszłam kawałek, a on parsknął śmiechem. 

Wybrałam numer Maxa i wcisnęłam go, aby zadzwonić. Odebrał po pierwszym sygnale. 

— Jak się sprawy mają? — Zapytał odrazu. 

— Jednym słowem: Chujowo... — Powiedziałam odrazu. 

— Co się stało? — Zadał kolejne pytanie. 

— Miał ochronę na pace i trochę nas ostrzelali... Nam nic nie jest, ale ładunek przepadł... — Usłyszałam jak w coś uderzył. 

— Cholera... — Przeklnął. — To był jedyny trop, jaki mieliśmy... — Założę się z kimś, że właśnie przetarł sobie twarz dłonią. 

— Co teraz? — Zapytałam, choć doskonale zdawałam sobie sprawę, że jesteśmy w czarnej dupie. 

— Wracajcie do domu... — Powiedział po chwili ciszy. 

— Trochę nam to zejdzie, bo mamy przebite opony... — Znowu usłyszałam przekleństwo po drugiej stronie. — Widzimy się w domu... — Powiedziałam i się rozłączyłam. 

Spojrzałam w kierunku Heaven'a, który właśnie zakładał koło na obręcz. Podeszłam do niego. Po jakiejś półtorej godzinie w końcu mogliśmy ruszyć w kierunku domu. Jechaliśmy dobrą godzinę jak nie lepiej, a po drodzę nie zamieniliśmy ani jednego słowa. Spojrzałam na niego kątem oka, kiedy byliśmy jakieś dziesięć minut drogi od domu. Po prostu się odezwij, przecież cię nie ugryzie. Chyba... 

— Dziękuję, że mnie obroniłeś... — Powiedziałam i poczułam na sobie jego wzrok. 

— Nie ma za co... — Odpowiedział. 

— Jest... — Nagle się zatrzymał na poboczu. 

— Na serio, to nic takiego... X chce dorwać ciebie, a ja mu na to nie pozwolę... — Spojrzałam na niego zaskoczona. 

— Dlaczego tak bardzo ci zależy? — Zdziwił się moim pytaniem, po czym odwrócił wzrok. 

— Nie wiem o co ci chodzi... — Odpowiedział, po czym ponownie włączył się do ruchu. 

Powoli zaczyna wschodzić słońce. Cało nocna akcja. Wczorajsza noc nieprzespana, dzisiejsza tak samo. Czy ja w tym tygodniu wogóle prześpię się o dobrej godzinie? Czytaj, jakiejś może wieczornej? Kto to wie? Chyba tylko ten na górze, który grzeje tyłek na swoim tronie wśród trójcy świętej. Po kilku minutach znaleźliśmy się w domu. Odrazu ruszyliśmy w kierunku przejścia na parter. 

Sądząc po ilości samochodów w garażu, wszyscy już wrócili. Weszliśmy po schodach, a tam natychmiast dało się wyczuć napiętą atmosferę. Zmarszczyłam brwi. 

— Coś się stało? — Zapytał Heaven, kiedy znaleźliśmy się przy kanapach. 

— Fernandes nie żyje... — Oboje się zdziwiliśmy. — Dostał kulkę w łeb... — Spojrzał na mnie. — Bernie go sprawdził... Strzelano do niego z pistoletu o kalibrze czterdzieści pięć... — Opuścił wzrok. — Stepha... Jesteś jedyną osobą w domu, której pistolet ma taki kaliber... — Zauważył. 

— Chyba mnie nie podejrzewasz... — Nie wierzę. — Przecież ci obiecałam, że go nie zabiję... — On mi nie wierzy. 

— Daj swój pistolet... — Wyciągnął rękę w moim kierunku. 

Sięgnęłam po swoją broń, a następnie mu ją podałam. Nie wymieniałam ostatnio magazynka, więc cały czas jest ten sam. Max o tym wie. 

— Brakuje jednego naboju... — Powiedział, gdy wyjął magazynek. 

— Nie zabiłam go... — Zabrałam swój pistolet. 

— Przepraszam Stepha, ale... Nie wierzę ci... Ty i Heaven jako ostatni wyjeżdżaliście z domu... A jeśli dobrze pamiętam, to jeszcze się po coś wracałaś... — Przecież go nie zabiłam. — Dom był zabezpieczony do naszego powrotu, więc nikt by się tutaj nie włamał... Stepha, przykro mi, ale jesteś jedyną... — Już nie wytrzymałam. 

— Nie zabiłam go! — Wydarłam się na całe gardło, a mój głos stał się tak piskliwy, jakbym zmieniła się w małą dziewczynkę. 

Wszystkich zaskoczyłam swoją reakcją. No tak, nie ma innych podejrzanych. Jestem jedyna. I jak zawsze sama niczym palec. 

— Stepha, nie zachowuj się jak dziecko... — Dodał jeszcze Max. 

— Nigdy nim nie byłam... — Powiedziałam cicho, a wzrok wszystkich padł na mnie. 

— Co? — Zaskoczyłam go. 

— Nigdy nie byłam zwyczajnym dzieckiem... Nigdy nie miałam normalnego dzieciństwa, a wiesz czemu? — Podniosłam na niego wzrok, a on zdziwił się kiedy zobaczył w moich oczach czysty ból. — Bo moi „rodzice”, nigdy nie byli moimi prawdziwymi rodzicami... — Wszyscy szeroko otworzyli oczy. — To przez nich jestem, jaka jestem. Jestem popierdoloną dziewczyną, która zabija z uśmiechem na twarzy... To oni doprowadzili do tego, że mam tak nagiętą psychikę. Ja się nie potrafię zachowywać jak dziecko. Zapomniałam o takim zachowaniu, kiedy mój „ojciec” postanowił mnie zgwałcić, bo chciałam jakoś znaleźć swoich prawdziwych rodziców... Ty i reszta byliście jedynymi osobami, które kiedykolwiek uważałam za rodzinę, ale aktualnie jedyne co zrobiliście, to wbicie mi noża prosto w serce... Może rzeczywiście kiedyś powinnam była sobie strzelić kulkę w łeb, żeby w końcu przestać być raniona przez wszystkich wokół... — Odwróciłam się i ruszyłam w kierunku swojego pokoju. 

— Stepha! — Zawołał za mną, ale nie zwróciłam na niego uwagi. 

— Stepha! — Zawołali za mną jeszcze pozostali, ale skręciłam i wbiegłam po schodach. 

Weszłam do siebie, po czym zamknęłam zamki przy obu parach drzwi. Zasoniłam rolety, aby nie musieć na nikogo patrzeć, a następnie zdjęłam kurtkę i położyłam się na łóżku. Ktoś chciał wejść do mojego pokoju, ale to zignorowałam. 

— Stepha, proszę... Otwórz drzwi... — Usłyszałam głos Maxa, dlatego sięgnęłam po słuchawki. — Stepha... — Odezwał się jeszcze, ale ja zaczęłam słuchać muzyki. 

Zakryłam swoje czoło prawym przedramieniem i gapiłam się w sufit. W jednej chwili wróciły mi wspomnienia z czasów, kiedy to poznałam Maxa. 

Jestem tu już drugi dzień, ale nadal nie wiem co powinnam ze sobą zrobić. W tej chwili usłyszałam, że ktoś wszedł w kałuże, która powstała przez padający deszcz. Złapałam za nóż, który miałam w kieszeni, po czym zwolniłam kroku. Gdy tylko chciał mnie złapać za ramię, odwróciłam się, przy okazji zostawiając na jego dłoni szramę. 

— Spokojnie, nic ci nie zrobię... — Powiedział odrazu, kiedy od niego odskoczyłam. 

W jego brązowych oczach dostrzegłam, że mówi prawdę. Nie chciał mnie skrzywdzić. Widać, że on chce innym pomagać. 

Zamknęłam oczy i położyłam się na boku. Nie zamierzam z nikim o tym rozmawiać. Wbili mi nóż w plecy. Obudziłam się kilka godzin później. Nadal miałam w uszach słuchawki, ale nie leciała już w nich muzyka. Wyjęłam je z uszu, po czym wstałam i podeszłam do szafy. Wcześniej gotowałam się ze złości, a teraz jestem tylko smutna. Przebrałam się w białe jeansy, szarą, o wiele za dużą bluzę kangurka i najzwyklejsze Vansy w szachownice. 

Odblokowałam drzwi na balkon, po czym cicho wyszłam ze swojego pokoju. Zeszłam ze schodów, ale zatrzymałam się przy ścianie, kiedy usłyszałam jak reszta ze sobą rozmawia. 

— Może jednak to nie była ona? — Zaproponował Ashley. 

— Wszystko wskazuje na nią... — Powiedział Max, a mi zrobiło się naprawdę smutno. — ...ale oczy kłamać nie umieją... — Zaskoczył mnie. 

— Co masz na myśli? — Usłyszałam Ivy. 

— Znam Stephę od trzech lat, ale ani razu nie widziałem, aby w jej oczach było aż tyle bólu... — Wszyscy zamilkli. 

— To nie Stepha... — Powiedział nagle Luka. 

— Skąd wiesz? Przecież ona jest zdolna do wszystkiego... — Dodał Tobias. 

— Wiem to, bo... Bo to ja go zabiłem... — Wszyscy ucichli, a ja poczułam jak moje serce zakłuło. 

— Luka, o czym ty mówisz? — Zapytała po chwili Roonie. 

Chwilę trwała tam cisza, którą przerwał Max. 

— X cię szantażował? — Zapytał. 

— Powiedział, że jeśli Fernandes nie zginie, to on zabije Roonie... Co miałem niby zrobić? — Wyjęłam nóż z kieszeni, który natychmiast rozłożyłam. 

Wyszłam zza ściany, a następnie rzuciłam nim w kierunku Luki. Nóż trafił prosto w... 

Ile osób mnie zabije tym razem?
Pewnie wszyscy...

*Szybka zmiana tematu*

Mam nadzieję, że rozdział się podobał!
😅😅

Stepha się wkurzyła, co raczej nie wróży nic dobrego.
Jutro przygotujcie się na szok!
Ponieważ stanie się coś, czego pewnie nikt się nie będzie spodziewać!