Pov Amelia

- Fred! - krzyknęłam budząc się nagle

- Coś się stało? - zapytała zaspana Hermiona - Gadałaś coś o Fredzie przez sen. Może się przyzwyczaiłaś do mieszkania z nim, a teraz tęsknisz co? Po prostu ci go brakuje.

- Hermiona, on jest kilka dormitoriów dalej, nie umarł. - powiedziałam

- No, ale mieszkałaś kilka dni z nim w pokoju, może teraz twój mózg tęskni.. - dodała dziewczyna

- Hermiona to nie to - zaczęłam płakać - Idź po Freda...

- Ale jest czwarta rano, oni napewno jeszcze śpią, a poz... - mówiła

- Powiedziałam, idź po niego i koniec - przerwałam dziewczynie

- Okej - powiedziała i wyszła z dormitorium. Po chwili wróciła, razem z chłopakiem. Ten od razu podbiegł od mnie i uklęknął obok łóżka.

- Co jest? - zapytał i złapał mnie za rękę - Czemu płaczesz? - spojrzał na Hermione, a ta tylko wzruszyła ramionami. Chłopak usiadł obok mnie na łóżku i przytulił.

- To ja idę do chłopaków - powiedziała Hermiona i wyszła. Fred lekko mnie podniósł i posadził tak abym usiadła na nim okrakiem. Wtuliłam się w jego tors i nadal płakałam.

- No mów, co jest? - zapytał chłopak

- Znowu te sny... - wymamrotałam - Ale.. Ten był inny

- Opowiadaj.. - powiedział i mnie przytulił

- Była bitwa.. W Hogwarcie i ty... Ktoś cie zabił... I Remusa i Nimfadore też. - zaczęłam, ale nie za bardzo wiedziałam co mówić

- Jesteś tego pewna? - zapytał

- Tak. Tylko teraz wszystko mi się śniło na raz. Bitwa, Dumbledore, Nora... - mówiłam szybko i bez składu

- Hej, hej. Spokojnie... - uspokajał mnie chłopak

- Za trzy miesiące święta, to się spełni. Nie słyszałeś Klaudii?! - zaczęłam się denerwować

- Słyszałem... Ale wszyscy byli przed domem tak? - zapytał

- Nie mam pojęcia.. - wymamrotałam - Brzuch mnie boli

- Tak szybko... Chyba że to nie to o czym myślę - zaśmiał się chłopak

- Tak, tak. Czekaj tu, zaraz wracam - powiedziałam i weszłam do łazienki. Jak się okazało, tak jak myślał Fred.. Mam okres. Po chwili wyszłam z łazienki i usiadłam na łóżku.

- Nigdzie dzisiaj nie idę.. - wymamrotałam

- Czyli to co myślę... A nie za szybko? - zapytał chłopak

- Ręce opadają... Fred, ja jeszcze nie mam ustabilizowanego. Teraz mogę mieć ósmego, a za miesiąc dwudziestego. Rozumiesz czy za każdym razem będę musiała ci tłumaczyć? - wytłumaczyłam i zapytałam

- Rozumiem - odpowiedział chłopak

- A i już z góry mówie, że jakbym na ciebie krzyczała i wypowiadała nie wiadomo jakie rzeczy to się nie martw. Okej? - powiedziałam lekko się uśmiechając

- Czyli jak się znikąd wkurzysz i powiesz, że ze mną zrywasz to to nie prawda... - skrócił moją wypowiedź

- Tak. - powiedziałam. Nagle obudziła się Monny i zaczęła płakać  - Muszę ją nakarmić.. - dodałam i wzięłam dziewczynkę z łóżeczka i usiadłam, tak aby było mi wygodnie, po czym zaczęłam ją karmić.

- To ja idę się ubrać, bo jak można zauważyć jestem jeszcze w piżamie - powiedział Fred

- Ja też... - wymamrotałam

- Jasne. Zaraz wracam - powiedział i wyszedł

- Hej - powiedziała Hermiona, która właśnie weszła do dormitorium - Oj, sorki - dodała gdy mnie zobaczyła

- Nic nie szkodzi. Gdzie byłaś? - zapytałam

- U George'a - powiedziała, a ja szczerze mówiąc się zdziwiłam

- Uuuuhuhuhuhuhu.... U George'a! - krzyknęłam

- Taak. Krzycz, krzycz, jeszcze biblioteka cie nie słyszała...

- Co robiliście? - zapytałam

- Siedzieliśmy, gadaliśmy - zaczęła

- Masz w połowie rozpiętą koszule, to jest rozmowa? - przerwała jej, że śmiechem

- No... nie. Nie. - zmieszała się

- Spokojnie.. Jaki jest? - zapytałam nie myśląc co mówię

- Co?.. Dobry.. - wymamrotała dziewczyna

- Okej... - odpowiedziałam

- Jestem - odezwał się Fred

- Super - powiedziałam i spojrzałam na Hermione. Ta chyba wiedziała o co mi chodzi, bo pokręciła głową - Twój brat na nową dziewczynę.. - uśmiechnęłam się

- Który? - zapytał chłopak

- George - odpowiedziałam

- Kogo?

- Hermione - spojrzał na dziewczynę

- Serio? - zapytał

- No nie wiem.... - wymamrotała dziewczyna

- Przeleciał ją - wyszeptałam chłopakowi na ucho

- Żartujesz?! - krzyknął chłopak, a ja zaprzeczyłam pokręceniem głowy

- Ty - wskazał na Hermione - Z moim bliźniakiem. Co się tam stało?

- Wiesz, wnioskując po twojej reakcji, raczej już wiesz. - powiedziała i podeszła do szafy - Poza tym, to raczej był pierwszy i ostatni raz.... - dodała wybierając ciuchy

- Jasne.. - zaśmiałam się...

...

W końcu przyszedł ten przez wszystkich wyczekiwany dzień, święta. Właśnie kończę pakować ostatnie rzeczy i zaraz wyjeżdżamy..

- Okej, wszystko mam... Chyba. - dodałam - Monny.. Co tam masz? - podeszłam do dziewczynki i wzięłam to co trzymała. Był to naszyjnik, który dostałam rok temu na święta od Freda. - Kompletnie o nim zapomniałam

- O kim? - zapytał Fred, który wszedł do dormitorium

- O czym.. - pokazałam mu naszyjnik - Pamiętasz go jeszcze?

- To było rok temu, jasne że pamiętam - podszedł do mnie, wziął wisiorek i zapiął mi go na szyi.

- Dziękuję - powiedziałam i pocałowałam chłopaka, a ten pogłębił pocałunek, który stawał się coraz bardziej zachłanny.

- Nie ma za co.. Idziemy? Zaraz pociąg - powiedział chłopak

- Jasne - spojrzałam na zegar wiszący na ścianie - Już 10.50..

- No tak. Bierz Monny, a ja wezmę rzeczy. - powiedział i wziął mój kufer

- Torbę wezmę, tam są tylko rzeczy dla Monny, na drogę - powiedziałam i zawiesiłam torbę na ramię... Wyszliśmy z zamku i skierowaliśmy się w stronę wyjścia, wszyscy już tam na nas czekali. - Gdzie Klaudia?

- Tam - Ginny wskazała na miejsce, gdzie stała większość Ślizgonów

- Jasne - powiedziałam - Hermiona, jedziesz do Nory?

- Tak.. Molly wspominała coś o jakimś przyjęciu, z okazji tego, że zostaliśmy z Ronem prefektami. - powiedziała dziewczyna

- To świetnie, nic o tym nie wspominaliście, ale gratuluję - dodałam i przytuliłam Hermione - Tobie oczywiście też - zwróciłam się do Rona

- Dzięki - wymamrotał... Niedługo potem byliśmy już w pociągu. Na stacji czekali na nas Remus i Dora oraz pan Weasley.

- Cześć - powiedziałam

- Hej - odpowiedziała Nimfadora i mnie przytuliła

- Nowy wygląd? - zapytałam, chodź znałam odpowiedź

- Niestety tak. Mi też się nie za bardzo podoba - drugie zdanie Remus powiedział mi szeptem

- Idziemy do domu? - zapytał Ron

- Proszę - dodał Harry

- Jasne - powiedział Artur, po czym deportowaliśmy się do Nory. - Jesteśmy! - krzyknął mężczyzna, a po chwili w salonie zjawiła się Molly

- Część.. Amelia, Hermiona, Harry. Ale zmizerniałeś... - przytuliła naszą trójkę - I Monny, ale jest już duża

- Tak, sześć miesięcy, to całkiem sporo - zaśmiałam się

- A z własną rodziną - zaczął Fred

- Już się nie przywitasz - dokończył George

- Oj no już - powiedziała i wszystkich po kolei wyściskała...