Obudziłam się rano na łóżku mojego chłopaka. Chciałam wstać ale coś mi to uniemożliwiło. Odwróciłam wzrok i zobaczyłam Freda, który trzymał mnie w talii. Spojrzałam na zegarek, okazało się że jest 10.00. George również jeszcze spał.

- Fred, wstawaj. - zaczęłam szturchać chłopaka, a ten się po chwili obudził

- Hmm, jeszcze pięć minut - powiedział zaspanym głosem

- Fred... Jest dziesiąta. Pora wstać! - krzyknęłam na tyle głośno że George się obudził

- Co się dzieje? - zapytał drugi z bliźniaków

- Jest dziesiąta, a my jeszcze w łóżku to się dzieje. - powiedziałam i wyzwoliłam się z objęcia chłopaka po czym skierowałam się do wyjścia - Zaraz wracam.

Poszłam do pokoju mojego i Ginny. Wzięłam jakieś randomowe ciuchy z szafy. Padło na szarą bluzę z kapturem i czarne jeansy. Weszłam do łazienki i zaczęłam się ubierać. Gdy wyszłam zobaczyłam Ginny siedzącą na łóżku.

- I jak, już lepiej? - zapytałam

- Tak, o wiele - odpowiedziała. Rozmawialiśmy jeszcze przez chwilę, aż z dołu rozbiegł się hałas.

- Pewnie Nimfadora... - powiedziałam do dziewczyny

- Na sto procent... Tylko niech się ten obraz nie obu.... - nie dokończyła bo z pół półpiętra dobiegły nas krzyki matki Syriusza

- Szlamy! wilkołaki! zdrajcy krwi w moim domu! - można było słyszeć kroki, któregoś z domowników, prawdopodobnie usiłującego uciszyć portret. Zeszłam na dół, byli tam już bliźniacy, państwo Weasley, Nimfadora oraz Syriusz i Remus uciszający obraz.

°°°°°UWAGA ZMIANA CZASU I MIEJSCA°°°°°

Siedziałam na starym placu zabaw z Fredem i Georgem. Rozmawialiśmy o różnych sprawach. Chwilę później usłyszałam jakiś szelest w krzakach za nami.

- Amelia... Hej... - powiedział do mnie George

- Słyszałam coś. - powiedziałam ale gdy się odwróciłam, uderzyło we mnie jakieś nieznane mi zaklęcie.

Pov George

- Amelia... Hej... - powiedziałem do dziewczyny 

- Słyszałam coś. - powiedziała. Gdy się odwróciła, uderzyło w nią  jakieś nieznane mi zaklęcie. Z krzaków było tylko słychać dźwięk teleportacji. Fred od razu wziął Amelie na ręce i poszliśmy do kwatery.

- Mamo! - krzyknąłem, a kobieta szybko zjawiła się w korytarzu

- Merlinie! Co jej się stało?! - krzyknęła Molly

- Dostała jakimś zaklęciem. - zaczął Fred

- Trzeba ją zabrać do Munga. - dokończyłem - I to jak najszybciej. - powiedziałem, a mama kiwnęła głową i chwilę później byliśmy w szpitalu. Poszliśmy do recepcji.

- Dzień dobry. Moja synowa - zdziwiło mnie, zresztą Freda też, że tak powiedziała - oberwała jakimś zaklęciem. Nie wiemy jakim, a od jakiejś półgodziny się nie budzi. - dokończyła, a recepcjonistka zaprowadziła nas do pustej sali. Fred położył Amelie na łóżku. Po chwili przyszedł lekarz.

- Proszę wyjść! - powiedział dość głośno.

- Poczekam na korytarzu - powiedziała mama i wyszła

- Ja też idę. Trzeba trochę uspokoić mame. - powiedziałem do brata i wyszedłem z sali

Pov Fred

Mama i George wyszli z sali, ale ja nie miałem zamiaru. Musiałem skłamać że Amelia to moja żona, inaczej by mnie wywalili.

- A ty na co czekasz. Wychodź chyba że jesteś mężem lub najbliższą rodziną! - krzyknął oburzony lekarz

- Jestem mężem... - powiedziałem bez zastanowienia

- Dobrze. Może Pan zostać, wiem pan może jakim zaklęciem dostała? - zapytał lekarz

- niestety nie..

- Yhmm. To może trochę utrudnić sytuację. Pańska żona jest w bardzo ciężkim stanie - dziwnie było słuchać jak mówi o Amelii, ja o mojej żonie, ale nie przeszkadzało mi to. Wręcz przeciwnie fajnie to brzmi, jednakże nadal bardzo się o nią martwię.

- Proszę powiedzieć jakieś podstawowe informacje na temat żony. - powiedziała uzdrowicielka

- Ma 15 lat. Proszę nie pytać o to jakim cudem jesteśmy małżeństwem. Jest Animagiem... - nie dokończyłem bo lekarz mi przerwał

- Dobrze to wystarczy. Mam do Pana ważne pytania.

- Słucham - powiedziałem

- Czy możemy podać jej eliksir dzięki któremu będzie zdrowa, jednak nie będzie już mogla się zmieniać w zwierzę?

- Jeśli dzięki temu będzie zdrowa, to tak. - podkreśliłem ostatnie słowo

- Dobrze

°°°°°ileś tam minut później°°°°°

Amelia już dostała eliksir. Siedzę przy niej i czekam aż się obudzi. Powoli zaczynam tracić nadzieję. Spojrzałem jeszcze raz na moją dziewczynę. Uśmiechnąłem się, gdy zaczęła otwierać powieki.

- Gdzie?.. Gdzie ja jestem?

- W szpitalu, kochanie - odpowiedziałem i złapałem ją za rękę

- C..Co dlaczego? - chciała usiąść ale ją powstrzymałem

- Leż, musisz odpoczywać. Dostałaś jakimś zaklęciem. Lekarze padali ci jakiś eliksir, dzięki niemu jesteś zdrowa ale....

- Ale co?

- Niestety skutkiem ubocznym jest to że..... Nie jesteś już animagiem. - powiedziałem ze smutkiem

- Żartujesz tak? To jest kolejny żart. Nie j..ja nie wierzę. Nie mogę.. Nie! - rozpłakała się, a ja ją przytuliłem i pocałowałem w czubek głowy.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Chyba powoli zamieniam się w Polsat

Jestem ciekawa czy rozdział wam się spodobał?

Swoje opinie możecie wyrażać w komentarzu.

Możecie również zostawić gwiazdkę.

Do następnego! 💖