Twee Maanden Later

P.o.v Bella

Ik zit hier nu al twee maanden en Julian heeft me nog niet gevonden. Hij gaat me ook nooit vinden hier. Hij geeft niet om me. Zijn vader zei dat hij hem met een blond meisje had gezien. Ik weet wel dat ik hem niet moet geloven, maar het zou best kunnen dat Eleanor haar zin heeft gekregen. Mijn gevoel is weg. Ik huil niet meer, want dat is een teken van zwakte dus daar doe ik niet meer aan. Ik lach niet meer, er valt nergens om te lachen. Ik ben niet boos, want daar bereik ik niks mee. Ik ben compleet gevoelloos. De deur van mijn kamer gaat open. "Je moet boodschappen doen en waag het niet om te ontsnappen. Ik heb overal mensen." Ik knik. Ik loop naar de winkel. Ik pak wat dingen en kruis het af op het lijstje.

P.o.v Julian

"Julian wil je alsjebliefd even boodschappen doen?" Vraagt mijn moeder en ik zucht. Dan moet ik uit mijn kamer komen. "Ja, is goed." Mijn moeder geeft me een knuffel en loopt de kamer uit. Ik loop naar de winkel en koop wat dingen. Dan zie ik een meisje bij het pizza schap staan. Ze draait zich om. Ik zie haar gezicht. Het is Bella. Ik ren naar haar toe. "BELLA!" Ze draait zich om. Haar blik is anders. Haar ogen staan dof. Ze glimlacht niet eens als ze mij ziet. Ze draait zich weer om en gaat verder. Ik draai haar om en kijk haar aan. Ik geef haar een knuffel. Ze duwd me weg. "Bella? Wat heeft hij met je gedaan?" Haar blik veranderd niet. "Ga weg en laat me met rust. Ga gezellig met Eleanor verder." Waar heeft ze het over. "Ik heb niks met haar. Dat heeft mijn vader gezegt of niet." Ze knikt en lacht. $Zo grappig dat ik dacht dat er ook maar iemand van me hield. Nee, iedereen is hier om me pijn te doen. Ik ben er klaar mee Julian. Rot een end op en ga lekker naar bed met Eleanor. Ik zit wel vast aan je vader en zijn vrienden. Ik wil je niet meer zien. De volgende keer dat je me ziet zal ik wel dood zijn." Ik schrik ervan. Ik krijg tranen in mijn ogen en ze rollen eruit. "Huilen is een teken van zwakte dus kap daar maar mee." Zegt ze. Wat is er met haar gebeurd? Ik herken haar zo niet. Is ze al haar gevoel verloren of zo? "En waag het niet om achter me aan te komen." Waarschuwt ze me. Ze draait zich om en loopt weg. Ik reken af en wacht buiten op haar. Reken maar dat ik achter haar aan ga. Als ze naar buiten loopt loop ik achter haar aan. Ze doet haar oortjes in, dus ze zal me niet opmerken. Dan komen we bij een huis diep in het bos. Pelgenlaan 34. Ik sla dat op en zie hoe ze naar binnen gaat en hoe in vader haar zoent. Ik voel woede in me op komen. Ik kan hem wel vermoorden. Ik loop snel naar huis en vertel mijn moeder alles. "We moeten de politie er heen sturen." Ik knik. "Maar ik haal haar daar weg. Hij heeft al haar gevoel uitgewist en haar leugens vertelt." Ik ga haar daar weg halen. Al is het het laatste wat ik doe.