Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

La Tristeza de Irazue


( Viñeta LXXIV)

**************************************

*************************************

____________&&__________&&_____________


__ Zue... __

Le hablaba calmo, acariciando su suave cabello, le preocupada de sobremanera su estado anímico. __ Por favor, debes comer algo. __

La mujer se cubrió más con la manta y se hizo un ovillo en el futón. No parecía aquella demonia aguerrida que todo el mundo solía conocer.

__ Soy un demonio, no necesito de ello. __

Inuyasha chasqueó su lengua y se metió dentro de la manta con ella para tomarla entre sus brazos girandola.

Esos hermosos ojos dorados, estaban totalmente, opacados por la tristeza.
Sus parpados hinchados y su nariz roja.

Llevaba una semana llorando.

En el palacio nadie decía absolutamente nada, no volaba una sola mosca. Jamás en los siglos de su vida creyeron ver a la ama en ese deplorable estado pero comprendían que la demonia siempre había tenido una sola debilidad y esa, era su único hijo, con el mismo que habían peleado tan solo, días atrás.

__ No importa lo que sea, necesita comer. __

Ella negó y nuevamente, unas cuantas lágrimas rodaron por sus mejillas.

Extrañaba tanto a su cachorro.
Tuvo la esperanza de que quizás, regresaría a disculparse, más no fue así, aunque ello tampoco la sorprendió, después de todo, lo conocía bien.

Seshomaru era tan altanero, soberbio, orgulloso...

Tan igual a ella , tan suyo.. Su pequeño gruñón que tanto adoraba molestar.

Volvió a romper en llanto, desconsolada, al recordar su pelea con él.

Jamás, se mostró así, mucho menos ante nadie.

Se encontraba destrozada por dentro y vulnerable porque no podía perdonarse así misma por haber golpeado y amenazado a su niño.

__ Creo que a él, se le pasará el enojo. Lo conozco. Con el correr del tiempo aprendí a conocer a Sesshomaru y sé, que en algún momento, recapacitará.  __

__ No lo hará. __

__ Tsk... claro, que lo hará. Podrá ser un imbécil pero usted es su madre y eso no lo puede cambiar nada ni nadie. __

__ Él no me perdonará. __

El platinado, suspiró.

__ No sabe lo que hace. Yo nunca he conocido a mi madre y pese a que soy un adulto hay veces que necesito el consuelo, un consejo o simplemente saber que se siente estar en los brazos de mamá.  __

Tomó el rostro de su mujer. Y besó su luna.

__ Tengo fe en que Kagome lo hará entrar en razón quizás, no ahora pero con el tiempo, lo hará. Uno siempre necesita a su mamá, incluso ese idiota que tiene por hijo. __

__ No lo llames así a mi niño. También he tenido la culpa de esto. Es lógico que se haya enojado. Me he enamorado de su hermano. __

Inuyasha trató de disimular lo que esas palabras provocaban en él, creyendo de algún modo que su mujer se arrepentía de lo que ellos tenían. Sabía que estaba mal. ¿ Pero cómo callar a sus corazones ? Latían juntos con el solo hecho de mirarse.

__ ¿ Se arrepiente? __

Acarició, su varonil rostro.

__ Me vuelves loca, Inuyasha. Me haces muy felíz. __

El hanyo pese a toda la mala situación y sentirse culpable aunque no lo demostrase, solo para no hacer sentir peor a su demonia. La consentía, besando su rostro, lamiendo sus lágrimas, llenándola de besos. Sacandoles por momentos unas hermosas sonrisas entre tanto llanto pero su estado lo preocupaba. Y necesitaba hacer algo al respecto.

__ Quiero hacerla felíz, quiero amarla por el resto de la eternidad. Su sufrimiento es mío. Lo vivo en carne propia. Y me desespero al no poder hacer nada. __ Besó, sus labios.

__ Mantente cerca mío, solo ello. __ pidió , acurrucandose contra su pecho como si fuese una niña pequeña.

El platinado acató aquello besando su cabellera, acogiendola en sus brazos notando que el cansancio la había dejado rápidamente dormida.

( Ese idiota deberá escucharme)

Y con ese último pensamiento se durmió junto a su bella dama.

___________&&___________&&___________

__ Te gusta mucho este árbol ¿ No es así? __

La azabache se sentaba a su lado apoyando su cabeza contra el hombro de su demonio.

__ Ha sido un buen compañero a lo largo de mi vida. __, suspiró.

Veía como sus pequeños corrían alrededor, muy felices, ignorando todo a su alrededor.

Extrañaba aquellos tiempos donde, él, solía ser un cachorro y lo único que importaba era jugar y hacer travesuras quizás,  por ello todas las tardes desde que había peleado con su madre acudía a aquel árbol para meditar.

Kagome comenzó a moverse más, como buscando que la abrazara.

( que cosita más hermosa )

-- Ella es mi vida --

La levantó como si nada, atrayendola, para cubrirla como la joya más preciada, entre sus brazos.

__ Sessh... __

__  Mi humana quería mimos. __ dijo, besando su mejilla, acariciandola con su nariz como un perrito.

Sonrió, dejándose complacer. Pero ello, no quitaba la gran preocupación que sentía por su demonio.

__ He traído comida para que almorcemos juntos. Por favor, necesito que pruebes algo, esta vez. __

__ Sabes que me encuentro inapetente. __

__ Me preocupas, mi amor. Se que eres un demonio y que puedes tolerar mucho más que en un humano sin alimento pero no es el caso de que no pruebes bocado. __

Los ojos de la joven amenazaban con llorar.

( También estoy triste pero te obligo a que recapacites y dejes de hacer preocupar a nuestra hembra. Come algo aunque no tengas hambre. )

Yako tenía toda la razón. No podía seguir haciendo vivir esa preocupación constante a su mujer. Ella admirablemente no preguntó absolutamente, más nada de lo que había ocurrido con su madre y había respetado su postura. Lo acompañó cada día llenandolo de amor y él, lo único que le estaba brindando era preocupación, angustia pero ya no más.

Apartó a un lado sus rizados cabellos y depositó un beso en su nuca.

__ Comeré, solo si tú, eres mi postre. __

No podía evitar que su felicidad reaparecería. Allí estaba su candente demonio que conocía. Solo quería verlo felíz.

Ella se giró, miró esos dorados que tanto amaba y besó sus labios con suma dulzura mientras susurraba palabras cargadas de amor.

__ No sabes cuan felíz soy de tenerte. __

__ Te amo tanto mujer. __

__ También te amo amor mío. __

Toda esa felicidad fue fugaz porque un olor muy conocido para él, llegó a su agudo olfato y se enfureció al instante.

-- ¡ Maldito ! --

__ Oye, Idiota contigo quiero hablar . __

Inuyasha sabía que podía costarle la vida pero no aguantaba ver un solo día más a Irazue en ese deporable estado, si seguía así, sentía que algo malo podría llegar a sucederle y eso, no lo permitiría jamás...

Continuará ...

_____________&&________&&____________


Buen día, mi gente ♥️ 

Espero hayan disfrutado del capítulo. Como verán la suegra está sufriendo del mismo modo que Sessh. Quizás Inu y Kag logren hacer que ellos se reeconcilien o quizás, no.

Veremos que sucede 🙊

Les mando un fuerte abrazo de oso 🐻y sin más, nos leemos mañana 💕

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro