♦ 5 weken later ♦

De bel aan de deur klingelde toen ik het café binnenliep. Het was vijf weken geleden toen ik daar voor het eerst kwam, maar ondertussen was ik er een stuk vaker geweest. Café Nimmerzoet was voor mij een plek geworden om uit te rusten, na te denken en iets lekkers te eten.

In kleermakerszit ging ik op de stoel bij het tafeltje bij het raam zitten. Buiten was het rustig. De meeste mensen waren op het werk of hadden waarschijnlijk school, maar mijn school had een studiedag. Uit de tas die ik had meegenomen haalde ik het stapeltje brieven die ik van Niko had gekregen. Ik had na zijn brief een terug gestuurd en zo was het verder gegaan.

Ik wist het eind nog niet. Eigenlijk hoopte ik dat uit deze ervaring weer inspiratie zou komen, maar tot nu toe zijn we nog niet verder dan het verhaal. Misschien kun jij het afschrijven? Bedenk zelf een eind en stuur het naar me op. Ik ben benieuwd wat jouw ideeën zijn.

Ik pakte mijn notitieboekje er weer bij. Aan de ene kant had ik duizenden ideeën, maar geen van hen vond ik goed genoeg. Ik was bang Niko's idee te verpesten, maar dan bedacht ik weer dat hij zelf dit aan me had gevraagd. Nog steeds was er niks op papier gekomen.

Het meest voor de hand liggende om te schrijven was wat er zou gaan gebeuren. Of we voor altijd brieven blijven schrijven, of elkaar vergeten. Misschien zouden we vrienden worden en elkaar vaker in het echt​ zien. In principe kon ik het zelf kiezen, maar ik wist niet wat goed was.

Klaas vertelde me over je zoektocht, dat is waarschijnlijk wat je me aan het vertellen was. Het is vreemd voor me hoeveel moeite je hebt gedaan. Dat is me lang niet overkomen.

Die woorden raakten me. Keer op keer las ik ze en dacht ik terug aan mijn zoektocht. Hij had gelijk, ik hád veel moeite gedaan, en daar was ik blij om.

Een serveerster vroeg me of ik wat wilde bestellen en ik bestelde zoals altijd hetzelfde; appelgebak. Net als de eerste keer dat ik in het café was.