Well, hello there!

Πώς μου είστε; Τι μου κάνετε;

Σας έχω νεάκια!

Κουρεύτηκα!

(Αν αναρωτηθήκατε για το κατά πόσον αυτά είναι νέα, δίκιο έχετε. Αλλά ξέρετε, τα δικά μου μαλλιά δεν είναι να τα κόβεις κοντά, γιατί μετά φουντώνουν. Σγουρά όπως είναι, ψιλο-γίνονται άφρο αλλά όχι το ωραίο.)

Τέλος πάντων. 

Πήγα στην κομμώτρια να μου κόψει λίγο τις άκρες γιατί η τελευταία φορά που κουρεύτηκα ήταν πριν περίπου 2 χρόνια και χρειάζονταν λίγο ανανέωση για να δυναμώσουν. Το καλοκαίρι, δηλαδή, όταν τα έκανα πλεξούδες το έβλεπα κι εγώ ότι οι άκρες είχαν αδυνατίσει τόσο που φαινόταν λες και ήταν διαφορετική τρίχα, διαφορετικό μαλλί. 

Και η κομμώτρια το είδε αυτό προφανώς και μου λέει "Θα σου τα καθαρίσω, αλλά φοβάμαι επειδή είναι σγουρά, μην μαζέψουν μετά και φουντώσουν προς τα πάνω". Και της είπα "Κάνε το και άμα φουντώσουν, φούντωσαν."

Ε και τώρα εννοείται πως μάζεψαν. 

Και μου μοιάζει λες και είμαι με φουντωτό περουκίνι των playmobil (not sponsored).

Ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τρίχες, όμως...

Θα δούμε πώς θα τα φέρω βόλτα. Και θα έρθω την επόμενη εβδομάδα με update σχετικό.

Προχωρώντας στο επόμενο θέμα μου (λες και είναι δελτίο ειδήσεων ξέρω γω) να σας αναφέρω μια ιστορία από τα γενέθλια του πατέρα μου.

Μέσα στην βδομάδα, που λέτε, είχε γενέθλια ο πατέρας μου. Το βράδυ που γυρίσαμε από την δουλειά αποφασίσαμε με την μαμά να του πάρουμε μια τούρτα για να του κάνουμε "έκπληξη".

Αφού την αγοράσαμε περιμέναμε να επιστρέψει κι εκείνος για να του την εμφανίσουμε. Αλλιώς πώς θα γινόταν σωστά η έκπληξη;

Δεν μπορούσαμε να την βάλουμε στο ψυγείο, γιατί το πρώτο πράγμα που κάνει ο πατέρας μου με το που γυρνάει στο σπίτι είναι να ανοίξει το ψυγείο για να πιει νερό. Οπότε για να την κρύψουμε (και να μην την αφήσουμε σε κάποιο δωμάτιο με τον κίνδυνο να λιώσει), αποφασίσαμε να την βάλουμε στην κατάψυξη. 

Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι...

Συνήθως ο μπαμπάς έρχεται γύρω στις 10:30 το βράδυ. Έλα που όμως εκείνη την συγκεκριμένη μέρα άργησε. Και μιλάμε άργησε υπερβολικά πολύ.

Στις 11:30 κι ενώ εμείς ήμασταν ήδη ξαπλωμένοι με το ένα μάτι κλειστό από την νύστα, επέστρεψε και ο εορτάζων. 

Και μέχρι τότε η τούρτα στην κατάψυξη κανονικά.

Οπότε, καταλαβαίνετε, είχε παγώσει τόσο κι είχε γίνει παγάκι.

(Εν τέλει όλα καλά, το κεράκι στάθηκε και εμείς δοκιμάσαμε το επόμενο πρωί που ήταν μια χαρά).

Επίσης, ξεκινήσαμε χορό την προηγούμενη εβδομάδα!

Δηλαδή, την Παρασκευή ήταν η πρώτη μέρα. Αλλά εντάξει, δεν υπάρχουν πολλά τμήματα γιατί δεν συμπληρώνονται τα άτομα. Σχεδόν πάντα οι περισσότεροι δεν αρχίζουν τον Σεπτέμβριο, αλλά τον Οκτώβριο, γιατί και γλιτώνουν να πληρώσουν τον μισό μήνα και έχουν να φτιάξουν το πρόγραμμα της χρονιάς με άλλες δραστηριότητες και φροντιστήρια.

Δεν πειράζει. Να μπαίνουμε σιγά - σιγά στους (χειμερινούς) ρυθμούς μας. 

Εσείς έχετε εξωσχολικές δραστηριότητες;

Άλλα φροντιστήρια;

Εγώ από τον Οκτώβριο θα ξεκινήσω και τον 2ο χρόνο Ισπανικών.

Τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να τα κάνω κι αυτά επανάληψη. Χθες ξεκίνησα να αντιγράφω τις λέξεις που μάθαμε, αλλά δεν έφτασα να τελειώσω ούτε τον πρώτο μήνα. Έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου.

Και τώρα που δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο μυαλό να σας αναφέρω, περνάμε στις ερωτήσεις αυτής της εβδομάδας!

|Ερώτηση 92|

Πες έναν γρίφο, μια σπαζοκεφαλιά και ένα αίνιγμα που ξέρεις.

Η απάντησή μου

Που λέτε για σπαζοκεφαλιά θα πω το κλασικό με το "Πόσα τρίγωνα βλέπεις στην εικόνα;"

Τώρα για γρίφο - αίνιγμα...

Δεν ξέρω αν θυμάστε (αν όχι, τότε είμαι αρκετά μεγάλη, κλαψ) αλλά στην τηλεόραση έπαιζε κάποτε το τηλεπαιχνίδι Fort Boyard και το παρουσίαζε (ποιος άλλος;) ο Φερεντίνος.

Δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία, αλλά γενικά ήταν δύο ομάδες που περνούσαν διάφορες δοκιμασίες και μόλις μία από αυτές έφτανε στον τελικό ή ημιτελικό, αν θυμάμαι καλά, αναγκαζόταν να λύσει ένα γρίφο από τον "Σοφό".

Το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν, λοιπόν, τότε. 

Τότε που έπρεπε να λύσουν τον γρίφο, μανιωδώς προσπαθούσα να βρίσκω κι εγώ την σωστή απάντηση πριν μας αποκαλυφθεί.

Όλη αυτήν την ιστορία σας την είπα για να σας ενημερώσω για την αγάπη μου για τους γρίφους.

Οπότε είναι αρκετά δύσκολο να διαλέξω έναν.

Αλλά "Πότε η Παρασκευή είναι πριν την Πέμπτη;"

Εσείς ποιον γρίφο και σπαζοκεφαλιά ξέρετε;

|Ερώτηση 93|

Τι κάνεις για να σου περάσει ο λόξιγκας;

Η απάντησή μου

Αχ! Βάσανο!

Την προηγούμενη Κυριακή είχα πάθει και ήταν τρομερό. Κι αυτό γιατί συνήθως δεν με ταλαιπωρεί. Ξεχνιέμαι και ξεχνιέται κι ο λόξιγκας. Και μου περνάει.

Γενικά όταν έχω λόξιγκα, προσπαθώ να το αγνοήσω, αλλά την συγκεκριμένη μέρα επειδή έκανα δουλειές (έφτιαχνα την βιβλιοθήκη του αδερφού μου που είπαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, θυμάστε;) δεν γινόταν. 

Δεν ξέρω τι ήταν που μου έφταιγε, αλλά ήταν πολύ σπαστικό.

Οπότε, η λύση μου "Αγνόησέ το, θα περάσει", δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.

Δοκίμασα να πιω πολύ νερό απότομα και τελικά δούλεψε! 

Μου πέρασε! 

Μόνο για να καταλάβω πως έπειτα από λίγο μου ξαναήρθε ο λόξιγκας... Και την δεύτερη φορά ήταν και πιο επίμονος. Δεν περνούσε με τίποτα!

Εν τέλει μάλλον το ξέχασα. Το έβγαλα από το μυαλό μου κι ας είχα και τον αδερφό μου να κοροϊδεύει γιατί, κατά έναν περίεργο τρόπο, του φαίνεται πολύ παράξενο να έχει κάποιος λόξιγκα.

Ήπια ξανά πολύ νερό (δεν φαντάζεστε πόσες φορές πήγα κι ήρθα στην τουαλέτα αργότερα) και μετά πέρασε!

Εσείς τι κάνετε για να περάσει ο λόξιγκας;

|Ερώτηση 94|

Ποια εφεύρεση έχει βελτιώσει κατά πολύ τον κόσμο, αλλά δεν έχει πάρει την αναγνώριση που της αξίζει;

Η απάντησή μου

Αχ δεν ξέρω αν έχει βελτιώσει τον κόσμο, αλλά σίγουρα θα βελτίωνε την ψυχική μου υγεία και θα αύξανε την ψυχική μου ηρεμία.

Δυστυχώς δεν έχω βρει να πωλείται στην Ελλάδα, οπότε μάλλον πρέπει να την παραγγείλουμε από το εξωτερικό.

Μικρό το τίμημα, θεωρώ.

Πείτε μου ότι δεν είμαι η μόνη που θέλει το σωληνάριο της οδοντόκρεμας τέρμα λείο και πατημένο από το τέλος προς την αρχή. 

Ενώ υπάρχουν και κάποιοι, οι οποίοι κυκλοφορούν και μέσα στο σπίτι μου, που δεν ενδιαφέρονται για την ομοιομορφία του σωληναρίου και το πιέζουν από την μέση!

Γι' αυτό από τότε που είδα αυτό το θαυμαστό αντικείμενο, όλο λέω να το παραγγείλω κι όλο το ξεχνάω!

Το συγκεκριμένο είναι για να κρεμάς την οδοντόκρεμα στον τοίχο, αλλά έχει κι άλλα αποσπώμενα κι άλλα για να στέκεται σε τραπέζι, νιπτήρα κλπ.

Μα δεν είναι τέλειο;;

Εσείς ποια εφεύρεση θα λέγατε;

|Ερώτηση 95|

Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον κτήριο που έχεις δει ή επισκεφθεί;

Η απάντησή μου

Χμ...

Όταν ήμουν δευτέρα λυκείου είχα κερδίσει σε έναν διαγωνισμό σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το δώρο ήταν ένα ταξίδι στο Στρασβούργο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο και επισκεφθήκαμε. Εκεί είχαν μαζευτεί παιδιά από όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης που κέρδισαν στον αντίστοιχο διαγωνισμό στις χώρες τους. Παρακολουθήσαμε, λοιπόν, όλοι μαζί διάφορες ομιλίες (μπήκαμε ουσιαστικά εμείς στην θέση των "μεγάλων"), κάναμε συζητήσεις σχετικές και συμμετείχαμε σε ένα σωρό δραστηριότητες.

Ήταν συνολικά μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία καθώς ήταν και το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Και το κτήριο ήταν μεγαλοπρεπές και μαγευτικό, όπως και η επίσκεψή του.

Εσείς ποιο κτήριο θα λέγατε;

|Ερώτηση 96|

Ποιο μυθικό πλάσμα εύχεσαι να υπήρχε στ' αλήθεια;

Η απάντησή μου

Οι νεράιδες.

Ή τα ξωτικά.

Αν και φαντάζομαι πως θα δημιουργούσε πρόβλημα γιατί θα υπήρχαν κάποια με καλούς αλλά και με κακούς σκοπούς.

Αχ να πω κι άλλα;

Θα πω.

Θέλω και γοργόνες.

Και μονόκερους.

Αυτά.

Εσείς ποιο μυθικό πλάσμα θέλετε να υπήρχε στ' αλήθεια;

|Ερώτηση 97|

Ποιοι είναι οι πιο σημαντικοί σου κανόνες όταν βγαίνεις ραντεβού;

Η απάντησή μου

Να είμαι ειλικρινής. Και με το άτομο με το οποίο βγαίνω ραντεβού, αλλά και με τον εαυτό μου.

Να είμαι αυθόρμητη. Να μην περιορίσω τον εαυτό μου με το πως και τι θα έπρεπε ή δεν θα έπρεπε. Επίσης, να μην έχω προετοιμάσει και το παραμικρό, γιατί είναι γεγονός πως τίποτα δεν πάει όπως το προγραμματίζεις. Και μετά συνήθως υπάρχουν αρνητικά συναισθήματα: θλίψη, απογοήτευση, στεναχώρια, ίσως και θυμός.

Και τέλος να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. (Κάτι που προσπαθώ να κάνω πάντα, άσχετα με το αν είμαι σε ραντεβού).

Οι δικοί σας πιο σημαντικοί κανόνες;

|Ερώτηση 98|

Με ποια κριτήρια ασκείς κριτική ή κρίνεις κάποιον;

Η απάντησή μου

Λοιπόν, για να δούμε...

Νομίζω τα κριτήρια είναι λίγο πολύ τα ίδια σε όλους τους ανθρώπους πάνω κάτω.

Δηλαδή, ανάλογα με το πώς έχεις μεγαλώσει, τι ανατροφή και παιδεία έχεις πάρει από τους γονείς, τους συγγενείς και το σχολείο, από τις παρέες αλλά και ίσως από την εκκλησία διαμορφώνεις κάπως τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία κρίνεις κάποιον. 

Επίσης σημαντικό ρόλο παίζουν και τα πρότυπα διάσημων ατόμων που μπορεί κάποιος να θαυμάζει, αλλά και ο βαθμός που επηρεάζεται από την τηλεόραση και τα social media.

Με βάση όλα αυτά διαμορφώνεται η προσωπικότητα κάποιου σύμφωνα με την οποία εκείνος ασκεί κριτική.

Με ποια κριτήρια ασκείτε εσείς κριτική;

That's all!

Και αφού ένιωσα πως έγραφα έκθεση για πανελλήνιες στην τελευταία ερώτηση, τελείωσε κι αυτό το κεφάλαιο! 

Προχωράμε με γρήγορους ρυθμούς στην ερώτηση 100! Τρέχουμε, δηλαδή, κατοστάρι! Χα χα χα

(Ήταν πολύ dad joke; Δεν γνωρίζω).

Κάτι άσχετο.

Πήγαμε το Σάββατο να ψωνίσουμε σχολικά για τον αδερφό μου και θυμήθηκα για μια ακόμα χρονιά, γιατί αυτή είναι η αγαπημένη μου περίοδος.

Για την αγάπη μου για τα σχολικά. Τα είδη γραφής, τα τετράδια, τα είδη οργάνωσης, όλα!

Εσείς έχετε τέτοια τρέλα με αυτά ή εγώ είμαι η μόνη τρελή εδώ πέρα;

Α! Πριν το ξεχάσω!

Ένα χειροκρότημα παρακαλώ γιατί χθες απάντησα σε όλα τα σχόλια τούτου εδώ του βιβλίου! Και είχαν μείνει πολλά χωρίς απάντηση γιατί έλειψα αρκετό καιρό από το wattpad.

Και έτσι όπως απαντούσα, διάβαζα και το κάθε κεφάλαιο, τις απαντήσεις μου στις ερωτήσεις και τέτοια... 

Και συνειδητοποίησα πως την είχα δει και πολύ life coach όσων διαβάζουν τις αρλούμπες που γράφω πριν και μετά τις ερωταπαντήσεις. 

Επηρεασμένη από καραντίνες και γεγονότα που μου συνέβαιναν (δηλαδή κυρίως εξεταστικές), έγραφα πολλές φορές διάφορες συμβουλές. Που ναι, μπορεί να μην σας ένοιαζαν ή να μην χρειάστηκαν.

Έρχομαι, όμως, εδώ να ρωτήσω: Τα διάβαζε κανείς; Κι αν ναι, σας άρεσαν; Να το συνεχίσω ή όχι;

Και παρακαλώ να απαντήσετε ειλικρινά. 

Δεν πρόκειται να πιεστώ να γράψω συμβουλές, αλλά θέλω να νιώθετε ότι μπορείτε να ρωτήσετε και να συζητήσετε τα πάντα στα σχόλια!

Ουσιαστικά, να μην ντρέπεστε να γράψετε κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, γιατί κι εγώ εδώ που τα λέμε, στην αρχή ντρεπόμουν και δεν μοιραζόμουν σχεδόν τίποτα. Μετά, όμως, με την στήριξη που δείχνατε και που συνεχίζετε να δείχνετε σε αυτό το βιβλίο ακόμα κι όταν έλειψα από το wattpad, ένιωσα πως πλέον είμαστε μια μεγάλη παρέα!

Και πως περνάμε καλά, συζητώντας στα σχόλια μεταξύ μας!

Και τώρα ας πάρω τα δάκρυά μου και ας πάω παραπέρα να συγκινηθώ με το πάσο μου...

Ελπίζω να μην βάρυνα υπερβολικά το κλίμα και να διασκεδάσατε διαβάζοντας αυτό το κεφάλαιο.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ερώτηση;

(Η δική μου ήταν η 94, γιατί η συγκεκριμένη εφεύρεση μου χαρίζει γαλήνη και ηρεμία).

Μην ξεχάσετε να μου πείτε να νέα σας!

Θέλω να μάθω τι κάνετε και πώς τα περνάτε.

Και μην ξεχάσετε να χαμογελάτε!

Προσπαθήστε και σας υπόσχομαι, θα βρείτε έναν λόγο να χαμογελάσετε έστω και τοσοδούλι.

Ευχαριστώ πολύ για την παρέα σας!

Τα λέμε την επόμενη Δευτέρα!