"ABİS"

-Süveyda-
II

TANITIM:

Satırlarında, kendini, sevdiği adamın benliğinde boğan kadının hikâyesi.
Adsız'ın Süveyda'sı, Süveyda'nın Deniz'ine..

***

Ruhumun odalarından uçup geldim bu satırlara. Kimsesiz benim kelimelerim. Yetim ve öksüz işaretlerim..

Gökyüzüne anlam katan adama, dalgalarının girdabında beni boğan adama bu satırlarım..

***

Her bir kağıt şahid olurken olanlara, ben her şeyden habersizdim.

O gitmişti, ben kalmıştım.

Yanılmışım!

Bitmemişti, bir rengin âsaletinde koşup durmuş, bir perinin kanadından düşmüştüm.
Ve biliyorum ki, bir yalanın pençesinden kopup geldim bu satırlara.

Biliyorum sen yoksun, yoktun.

Gece, her güneş battığında ise örtmezdi yıldızları. Sana getirirler diye umuyordum.

Beni sana sürüklemediler, kayboldum.

Ruhunu her bir odada aradı satırlarım, 'nerdesin' diye diye utanır oldum.

Oysa bir yıldız kayacak,
Gece kendini yıldızlarla donatacaktı...
Ve biz sevgilim,
Hâyalini kurduğumuz bu ütopyada yıllarımızı devirecek, hiç bir zaman ellerimizi ayırmayacaktık.

Senden gidemeyen ben, benden kaçan sana bu satırlarım.

Bilmiyorsun ki,

Yağmurların altında duyulmaz oldu çığlıklarım.

Gülümseyişlerin anılarıma konuk oluyor. Yıkılıyor unutlarım.

Dalgalanan saçlarından, derin gözlerinden ve adında bulmuştum benliğimi.

Şimdi ise sevgilim,

Sen başka kollarda gülümserken, ben hayalinle uyur oldum.

Ben, sende boğuldum.