"Ben kendimi bir ruha bağladım, o ruhun olmayışında kayboldum."

Ben kendimle kavgaya girdiğim o saatteyim. O günün evvelinde. Aynı yerde. Birkaç saniye sonra akar gözyaşlarım. Arkana bakmadan çekip gittiğin o yerdeyim. Sokaktan duyduğum sesine gelir birazdan ayaklarım. Gelmiyorsun ama. Saatler geçiyor. Geçti. Usanmam. Gittim. Bir apartmanın zemin katında demirlemiş yüreğin. Ellerin, güneşten işlenmiş saç tellerinde dolaşırken sızladı parmaklarım. Açık unutmuşsunuz pencereyi. Konuk oldum. Gizlice..
Kahkahalarınızla vuruldum duvara. İnce bir ses geldi. Anladım kızın olduğunu. Sordum kendime adı ne diye, o sırada ilişti sesiniz. Süveyda diye dolandı. Kalkamadım.
Fark ettim ki. Gülmemişsin sen bana. Duymamışım hiç seni. Gelmemişsin...
Adım, ağzından dökülmemiş. Silinmiş varlığım. Sarılmamışsın mesela. Dokunmamışsın.
Ben sende kaybolmuşum, tutmamışsın beni. Düşmüşüm.
Bir perdenin arasından şahit oldum varlığına.
Bir perdenin arasında..
En mutlu anılarında.

...

Kelimelerim hep sensiz eksikti. Sanırım aslı, oluşlarına yakına yakına çoğalmışlardı.
'Bir sevgiyi nasıl kirletebilir bir insan!' deyişlerinde, kendi suçluluğunu arar oldum. Suçlusun. Bir sevgiyi kirlettin. Bir şiiri katlettin. Sen, gökyüzünü eşsiz yapan o güzel dediğim adam. Gökyüzümü sildin.