"Rüzgârı saçlarında dolaştır Süveyda, kaçma!"

Kaybolduğu zamanların birindeydi Süveyda. Sevdiği adamın kollarında, huzuru hissediyordu.

Gökyüzü dizilmiş bulutların ahenkli danslarıyla devinirken, Süveyda, sevdiği adamın kirpiklerine konduruyordu sevgi ilmeklerini.

Zaman durabilir, saatlerce izleyebilirdi gözlerini.

Bir yalanın pençesine dolanmış oysaki karşısına sunulan sevgi.
Bir umuda salınmıştı bir zehir, kanserdi. Haberi yoktu, yok oluyordu.

"Sana sunamam kelimelerimi, ama ayırma beni gökyüzünden!"

Sevginin sarhoşluğunda boğulan Süveyda, kalbine hançerlerini dizerken kaybolacağı gökyüzünden, mektuplarında boğulacağı aklına gelmiyordu. Gelmezdi de!

Boyanmıştı gözleri, sızlamıştı yüreği.

"Seni seviyorum." dedi adam, sevgi kirletti.

"Seni seviyorum!" diye bağırdı kadın, kendini duvarlara mühürledi..

Masallarda kaybolan Süveyda, gerçeklerle aylar sonra yüzleşmiş yıllar kovalasa da tepinse de kendine gelememişti.

Sevmişti.

Çünküsü yoktu.

Yanıp giden fotoğraflar, kulak çınlatan anılar.. birkaç göz yaşı ile başlayan o sonu bitmeyen anılar...

Hepsi birbirini uçurumdan sallandırvermişti.

Umudunu yeşertememişti bir kadın o gece, umudunu çalıp gitmişti bir adam yıllar önce...

Biri vardı, biri yoktu.

Belki de hiç yoktu.

Bir söz doğdu bir acıdan, yenilmiş her kelime kanattı boğazları. Bir şarkı doğdu bir aldatılıştan, bedenler aldatıldı anılar kaldı. Susuldu, gıcırdadı tüm plaklar. Düştü kalemler, dile geldi tüm şiirler..

Süveyda ağladı.

Yalana bürünmüş adam arkasına bakmadan kaçtı.

Süveyda ağladı.

Adsız, Süveyda'nın herbir gözyaşını silmeye çalıştı uzaklardan.

İzledi, ağladı.

Yalana bürünmüş adam, unuttu bir saniyede. Gitti yâd ellere.

Adsız ağladı, çaresizliğine.

Süveyda ağladı,

Sevilemeyişine..