Şiirleri ruhuna işlediğim insandan, şiirlerimi kanatacak cümleler işitti kulaklarım.

Bir gece vaktiydi Süveyda'nın mırıldışlarına konuk olan. Yıkılmış sevgisine inat, yeşertiyordu şarkılarını.

Bir gece vaktiydi bir umudun çürüyüşü, kadehlerdi ortak olan.

Bir gece vaktiydi bir sevdanın düğümlenişi, çözülmez olmuştu anılar.

Bir gece vaktiydi çaresizliği sunan, dudakları titretici bir soğuktu.

"Kilitli kaldım mahsenlerinde. Duygusuzluğunla beraberim. Hissetmez kalbimi asla kalbin. Biliyor musun? Denedim bir ümit gelirsin diye. Saatleri devirdim. Kapı başına sindi bedenim, gitmez oldu ellerim. Anlamıyor musun? Silinmezdi benden kelimelerin. Gitmezdi gözlerin. Ben senden sakınırken, sen nefretini ilmek ilmek işlerken bedenime, göz yaşlarım susarak dinledi seni. Sayıkladı rüyalarım sendeki beni. Hiç varolmamış beni.. Çıkıp gelsen, affederim seni. Hiçbir şey olmamış gibi. Özür diledim kendimden, affedemediğin için beni."

'neden affetmeye meyilliyim ben?' diye geçirdi kelimelerini zihninden Süveyda.

Neden affedemiyorum seni?

"Sen söyle güzel gülüm, sapındaki dikenleri nasıl gözardı edebiliyorsun?"

"Ben onsuz bir hiçim." dedi gül dilegelerek. "Ne o bensiz ne de ben onsuz."

"Ben onsuz olamam, o bensiz mutlu. Duyuyorsun değil mi beni? O, bensiz mutlu. Onu mutlu edenin yanında."

Siz kelimelerin acı sızısını hissettiniz mi hiç ard arda?

Kelimelerim yakıyor canımı.

"Kalbim acıyor.."

Cümlesini yarıda kesip, yavaşça duvarlarda gezdirdi elini Süveyda. Derin bir iç çekti, onu ararmışcasına.

"Anılarımız sinmişken herbir köşeye, evsizim gibi hisseder oldum kendi evimde." Diye döküldü kelimeleri sızlarcasına.

Gülümseyişleri ara ara yollarken, hüzün sarmakta meyilliydi. Süveyda, kendini bulmak isterce dolanıyordu koridorları.

"Bak şimdi, gözlerini kapat ve say. Ama sakın açma."

Kadın belli belirsiz kahkasını sunarken adama, başını salladı.

"Açarsam?"

Sinsi gülümsemesini konuk etmeye çekinmiyordu adam. Kullanmaktan korkmuyordu o narin bedeni.

"Şimdi açabilirsin!"

Sunduğu yemek, bir göz boyamasından ibaretti. Yemeğin tam ortasında işinden telefon gelmiş gibi açacak ve aslında aranmayan kendisini, sevdiği kadının kollarında hapsetmek üzere sunduğu planda bulacaktı.

"Biliyor musun? Seni seviyorum."

Kadın hayranlığını belirtirken, seçemiyordu bile cümlelerini.

"Belki de sevmiyorsun? İnanayım mı?" Kendisine duyduğu sevgiden o kadar emindi ki, bu kadar göz boyayabiliyordu. Ama her yanıt, onun ruhunu okşatmaktan başka bir şey değildi. Kalbini bile sızlatmıyordu.
Sâhi, Süveyda bunları hakedecek ne yapmıştı?

Sevginin serabında kaybolmuştu.

Süveyda, sadece sevmişti.

Güvenmişti.