bir ritim..
sol yanında, sol yanımda.
bu bir haykırış, sağ yanımda.

***

"Seveceğim." diye söylenerek devam etti Süveyda, "Korkmuyorum."

Korkuyordu.

Gözleri, insanların hararetli konuşmalarında takılı kaldı bir saniye.

Ömrü uzadı.

Bir saniye.

Ayaklarına dalgalar çarparken iç sesinin ona engel olmasını diledi. Yoktu gelen giden. O da gitmişti.

Aylar, yıllar tepe oldu. Sanrılarla kandırmak da istemiyordu kendini.

Ona bahşedilen sevgi onu küle çevirdiği gibi diriltir miydi?

Taşlar ayak tabanlarına batarken süzgeçten geçirdi anılarını, her zaman yaptığı gibi. Farklı bir şey yapamıyordu. Rutiniydi.

Son kez.

Rüzgâr bedenini sararken dolandı saçları boğazına. Esti, savurdu yüzüne bu sefer. Kapattı gözlerini.

Ben, bugünde kaldım.
Ne yarınım var ne dünüm.

Adımlarını dalgalar engellerken örtüyordu bir anne misâli deniz.

İki deniz.

Tebessüm oluştu Süveyda'nın yüzünde. Küllerinden doğamamış, en son şıkkı işaretlemişti yanlış olduğunu bile bile.

Bu bir intihar değildi.

Bu bir kaçış değildi.

Bu silinmekti.

Bir kadın vardı, bir adamı sevdi.

Yeşerdi, yeşerdi...

Mavi gözlü bir adamdı o adam.

Boğulurdu kadın o gözlerde sonra dirilirdi. Büyürdü kadın her nefesini hissettiğinde. Titrerdi kirpikleri teni tenine değdiğinde.

Bir kadın vardı, Deniz olan adamdan yedi sevda hançerini.

Sevdi kadın. Çok sevdi. Sevgisi tuttu. Yumdu gözlerini. Kanadı yarası oluk oluk, mühürlendi dili.

Bir kadın vardı, Deniz olan adam gitti.

Kadın soldu. Yitirdi benliğini.

Oysaki hiç kimse, birini, benliğini yitirecek kadar sevmemeliydi.

Bir kadın vardı. Adı Süveyda. Deniz adlı adamda yok oldu. Bir denizde silindi.