sevgilim..
yetişmiyor kalemim,
yetişebildiğim kadar yeter yüreğim.
anlatamayacak karmaşık,
dile gelmeyecek kadar yakıcı.
burası bir Araf.

Süveyda, yatağına uzanmış tavanı izliyordu sessizce. Düşünceleri ise susmuyordu her zamanki gibi. Hep bir karmaşa... Nasıl savrulmuştu bu denli ızdıraplı sevdaya? 

"Başka birini sevebilirdin Süveyda!"  

Aldatmazdı Süveyda, onun için bu aldatmaktı. Düşüncelerini, sevgisini.. karşısındaki insana sunacağı sevgiyi. 

"Şans tanı Süveyda..." 

Yapamadı Süveyda. Bakamadı yabancı gözlere, sarılamadı o güzel sözlere..

Göğe baktı, o.

Aynaya baktı, o.

Kulaklarını tıkamış yalan sevdalara. "Hastasın sen!" demişler Süveyda'ya. 'Hastayım.' demiş, karanlıklara hapsetmiş kendini. 

Bu sefer satırlarına işlemiş kendini, kalemi bitmeye direnmiş...

Sevebilirdik.. kandırabilirdik kendimizi. Yalancıydık. İhanetin adı olmuş anlayışlarımız, yadırgar olmuşuz yabancı olduğumuz sevgileri. Doğruyduk biz, yanlıştı kaçtığımız. 

Sevmek seni sevgilim, uçsuz bucaksız... 

Anlatamayacağım kadar karmaşıktı bazen yaşadıklarımız. Dile getiremeyeceğim kadar yoksundu da kelimelerim. Bitirsem  gibi dursa da cümlelerimi, aslında hep yarımdı. Yarım kalmıştı benim sevgim. Sevememiştim. Dokunmak mıydı sevmek?  Hapsedemedim...

İpi kaçmış bir düzenin içindeki tek gerçeğe tutunmam yanlıştı. Yanlış olan benim sevmemdi onlarca. Hastaydım değil mi ben? Sadece sevmiştim.. kanmıştım.. bir çift mavi göze, süslü cümlelere.

Süveyda, kurduğu ütopyasında gerçeği ağırlamaktan yorulmuş hep. Susmuş o noktada. İnzivaya çekilmiş bir müddet sonra... Esiri olmuş.