HOOFDSTUK 12 – blessuretijd

Wanneer Laura roept voor een spoedbijeenkomst, kunnen Ezra en ik niet anders dan tijd vrijmaken om haar te gaan amuseren. Dat is wat echte vrienden doen, als je het mij vraagt. Wat de reden voor zo'n bijeenkomst dan ook is.

Met mijn rugzak al over mijn schouder en mijn schoenen nog in mijn hand, begeef ik me snel naar de keuken. Laura's frisdrank is op, dus heb ik aangeboden een fles ice tea van mij mee te brengen.

Natuurlijk is het Fée die ik zie wanneer ik de keuken binnenkom. Ik verwacht tegenwoordig al niet anders meer. Ik snap niet waarom mijn dagroutine van alle mensen in dit huis het meest overeenkomt met die van haar.

'Hallo hallo,' begroet ik haar.

'Als het niet mijn favoriete kotgenoot is,' antwoordt Fée met een gemaakte glimlach.

'Ik weet het. Ik ben geweldig.'

Ik dump mijn schoenen bij de tafel en loop naar de koelkast. Een nog gesloten fles ice tea, met mijn naam opgeschreven, verdwijnt in mijn rugzak.

'Hoe gaat het met Eden?' vraagt Fée, zodra ik op een stoel ben gaan zitten om mijn schoenen aan te trekken.

Nadat mijn maag een salto heeft gemaakt, besluit ik geen antwoord te geven op haar vraag. Mijn bloed begint al te koken als ik terugdenk aan de vorige keer dat we met z'n drieën in de keuken waren. Ze doet het alleen om me op stang te jagen. Daar ben ik zeker van.

'Oké.' Fée schuift een stoel naar achter aan de andere kant van de tafel en gaat zitten. 'We zijn op verkeerde voet gestart. Kunnen we het niet uitpraten en de rest van het academiejaar beschaafd tegen elkaar zijn?'

Ik snuif en lach vervolgens binnensmonds. 'Jij bent degene die vijandig doet tegen mij, niet omgekeerd.'

'Jij hebt mijn vriendin gestolen,' bijt ze me toe.

'Ik heb helemaal niemand gestolen,' snauw ik terug. Ik steek mijn veter twee keer verkeerd, terwijl ik met trillende vingers mijn veters probeer te binden.

Fée tikt met haar vingers tegen de tafel. 'Oké, oké. Sorry. Ik snap wat je bedoelt. Ik doe vijandig.' Ze lacht me poeslief toe. 'Mag ik je wel wat advies geven over Eden?'

'Nee, dat mag je niet.' Ik vervloek dat ik twee schoenveters moet knopen. Het liefst was ik een half gesprek geleden al naar Laura vertrokken.

'Ik ga het toch doen. Ik vind dat je het moet weten,' besluit mijn kotgenoot. 'Ik wil je gewoon even zeggen dat Eden echt heel slecht is in bed. I mean, ik hield van haar voor ik met haar heb geslapen, dus het was oké voor mij, maar ik denk dat jij iemand bent die veel waarde hecht aan seks, dus ik denk niet dat je iets aan Eden gaat hebben op dat vlak. Ze is heel egocentrisch.'

Ik trek een wenkbrauw naar haar op. 'Dank je wel voor deze overbodige informatie.'

Ze lacht me toe en voor een keer ziet het er oprecht uit. 'Doe ermee wat je wil, maar je moet niet gaan verkondigen dat je niet gewaarschuwd was als het tegen blijkt te vallen.'

Ik rol met mijn ogen en prijs mezelf gelukkig wanneer ik de laatste knoop in mijn veters leg. Zo, hoog tijd om te vertrekken en deze bitch hier achter te laten.

Zodra ik bij de deur van de keuken ben gekomen, draai ik me nog even naar haar om. 'Voor wat het waard is, Fée, Eden en ik hebben al seks gehad en ze was heel vrijgevig, dus ik denk dat het dan toch aan jou lag.'

Een leugentje om bestwil. Het is waarschijnlijk een understatement als ik zeg dat haar hoofd groen wordt bij mijn woorden. Ik werp haar een grijns toe, voor ik naar buiten loop.

De frisse lucht doet me goed. Terwijl ik mijn fiets uit de stalling haal, herhaal ik in gedachten wat Fée allemaal gezegd heeft. Ik hoop dat ze geen gelijk heeft. Dat zou het beeld van Eden, dat ik zo zorgvuldig heb vervaardigd, verpesten en dat wil ik Fée in geen enkel leven gunnen.

Tijdens mijn rit naar Laura's kot dwalen mijn gedachten bijna non-stop af naar Eden en Elle. Ik heb tegen eerstgenoemde gezegd dat ik zou nadenken over wat we nu precies zijn en over wat ik wil. Ik dacht dat het makkelijk zou zijn. Ik dacht dat het voldoende zou zijn om een lijstje met plus- en minpunten te maken, maar dat heeft alleen maar voor meer verwarring gezorgd.

Elle is de veiligere optie. De optie van wie ik denk dat ze helemaal single is en geen moeilijke vriendschappen te verwerken heeft. De optie die ik regelmatig op de campus kan zien en die naar mijn kot kan komen zonder dat ze moet uitkijken voor één van mijn kotgenoten.

Eden is de optie naar wie mijn hart het meest verlangt. Als iemand me zou vragen wat mijn ideale droomscenario was, dan zou het zijn dat Eden van me houdt, dat ze aandacht en tijd voor me heeft en dat het zou werken. Ik denk ook wel dat het kan werken. Ik denk dat ze van me zou kunnen houden en dat ze me aandacht en tijd zou kunnen geven. Ik weet alleen niet of het daar nu het juiste moment voor is.

Wanneer ik bijna bij Laura ben, zie ik Ezra haar fiets vastmaken aan een fietsenstalling. Ik kom naast haar tot stilstand.

'Je bent eens op tijd,' merkt mijn beste vriendin lachend op.

'Ja, het is een ziekte blijkbaar. Ik zit er al een tijdje mee,' grap ik, terwijl ook ik mijn fiets vastmaak aan de fietsenstalling.

Het is nog een stukje stappen tot aan Laura's kot, maar de frisse lucht doet me goed. Ik weet niet waarom, maar hoe kouder de lucht aanvoelt, hoe fijner mijn longen het vinden. Dan weet ik tenminste dat ik aan het ademen ben en voelt het niet zo zwaar aan.

'Ik heb Eden nog gezien op de training gisteren. Ze zag er moe uit.' Ezra werpt me een plagende grijns toe. 'Jouw schuld?'

Mijn hoofd begint te tintelen en wordt helemaal leeg. Ik open mijn mond, maar er komt niet meteen geluid uit. 'Uiteraard,' glimlach ik uiteindelijk. 'Het is vermoeiend om aan me te denken.'

Ezra kijkt me geamuseerd aan. Haar haar zit leuk vandaag, een beetje opgestoken en een beetje messy, maar cute. Ze heeft donkerbruine lokken die tot de helft van haar nek komen, met een paar stukken opvallend blauw. Niets schreeuwt voor mij meer "Ezra!" dan haar kapsel.

'Nog steeds geen seks gehad? Voel je je wel goed, Isa?'

Ik steek mijn handen in de zakken van mijn broek en kijk naar de grond. 'De omstandigheden zijn gewoon niet ideaal,' antwoord ik schouderophalend.

Ezra trekt een gek gezicht. 'Ik wil wel updates, hè, Izzie. Je zegt veel te weinig de laatste tijd.'

Vroeger was Ezra de enige persoon tegen wie ik alles zei. Alles over mijn ouders. Alles over mijn broer. Alles over mijn onzekerheden. Alles over het leven. Eigenlijk is ze dat nog steeds. De enige tegen wie ik altijd honderd procent eerlijk ben. Geen twijfels, geen misverstanden, één en al liefde en zekerheid.

Ik lach. 'Ik weet het. Ik heb gewoon veel aan mijn hoofd.' Mijn lach verandert in een halve zucht, waarna ik aan mijn armband begint te prutsen. 'Het begint allemaal een beetje te veel te worden.'

Ezra legt haar hoofd tegen mijn schouder en slaat haar arm om me heen. Ik leun wat tegen haar aan. Iemand die achter ons liep, steekt ons voorbij.

'Zolang je maar weet dat je altijd met ons kan praten. Over alles. Als je dat wil.'

'Ik weet het.' Ik por haar in haar zij, net daar waar ik weet dat ze het het ergst vindt. 'Het is alleen dat ik altijd denk dat ik overdrijf of dat het wel beter zal worden of dat ik te veel klaag. Ik weet het niet. Ik krop te veel op.'

'Geloof me, je klaagt echt niet te veel en je mag alles voelen wat je voelt, je overdrijft niet. Oké? So what als andere mensen anders omgaan met dezelfde situatie? Jij bent super geweldige Isa en dat gaat niet veranderen omdat je er even doorheen zit.'

Mijn mondhoeken gaan weer omhoog, terwijl mijn ogen vollopen met tranen. Ik veeg ze weg en reik vervolgens naar de bel van Laura's huis.

'Dank je wel.'

'Anytime, Izzie.'

Laura komt de deur opendoen in een giraffenonesie.

Ezra en ik wisselen blikken, voor we naar haar glimlachen.

'Ik had ketchup gemorst op mijn t-shirt en ik heb te weinig kleren meegebracht van thuis, dus hij steekt in de wasmachine nu,' verklaart ze lachend. 'Laat me zijn.'

'Het is schattig,' knik ik.

'Ik ben altijd schattig,' grapt Laura. Ze trekt haar kap over haar hoofd om haar outfit helemaal af te maken.

Ezra fluit tussen haar tanden, terwijl Laura poseert. 'Sexy,' lacht eerstgenoemde.

Wanneer we in de juiste kamer beland zijn, laat ik me vallen in de kleine zetel, gaat Ezra op het bed zitten en Laura op de bureaustoel.

'Ik dacht aan Monopoly, maar dat is misschien wat lang, dus we kunnen ook wat anders doen. Ik heb nog Uno liggen, of Gubs.'

'Gubs!' roep ik al, voor ze het hele woord heeft uitgesproken.

Ezra rolt lachend met haar ogen. 'Wie had dat verwacht?'

Gubs is een spel dat, bij mijn weten, niet veel mensen kennen. Ik heb het ontdekt toen ik klein was, door mijn toenmalige beste vriendin. Het is een zalig spel, gemakkelijk, leuk getekend en je moet er niet te veel bij nadenken. Ideaal voor momenten waarop je gewoon even wil ontspannen en alles liever wil vergeten.

Mijn vriendinnen weten ook dat ze me met Gubs altijd kunnen verleiden. Dat en Cards Against Humanity, maar na mijn gesprek met Fée is vandaag één van de uitzonderlijke dagen waarop ik niet in een vulgaire mood ben.

We zijn klaar met ons eerste potje, wanneer Ezra Laura met een ernstige expressie aankijkt en vraagt of er een dieperliggende reden is voor deze spoedbijeenkomst.

Laura schudt met haar hoofd, glimlachend. 'Nee hoor, ik miste jullie gewoon.'

Vervolgens kijkt Ezra naar mij, alsof ze wil zeggen dat ik mijn problemen wel kwijt kan, als we hier niet zijn om naar die van iemand anders te luisteren.

Ik haal mijn schouders op en laat het daarbij.

We spelen nog een potje. Daarna haalt Laura chips en gieten Ezra en ik wat frisdrank in glazen.

Wanneer we aan het derde rondje Gubs beginnen, trek ik mijn mond open, mijn maag tintelend, en zeg ik: 'Oké, ik kan maar niet stoppen met aan iets te denken en ik word er een klein beetje misselijk van.'

Dat levert me een paar fronsen op en een blik op de achterkant van mijn kaarten.

'Het gaat niet over het spel,' voeg ik toe, met een halve lach. 'Het gaat over Eden en iemand genaamd Elle.' Ik leg mijn kaarten met de achterkant omhoog op het bed en trek mijn knieën tegen mijn borstkas aan. 'Ik heb die laatste gekust, een tijdje terug, ik weet niet eens meer waar, maar het was iets vóór mijn milkshakedate met Eden, denk ik.' Ik speel wat met mijn vingers, plooi ze over elkaar en maak ze weer los. 'Ik dacht dat het niet erg was, want ik heb al zoveel mensen gekust toen ik te veel gedronken had. Het is als een automatisme ofzo, ik weet het niet. Maar goed. Eden heeft haar situatie met Fée en ik heb haar verteld over Elle en nu heeft ze gezegd dat ik moet nadenken over wat ik wil en ik het dan maar moet laten weten, maar ik weet niet wat ik wil.'

'En nu loop je erover te piekeren,' zegt Ezra.

Ik haal mijn schouders op. 'Elle is cute en we hebben afgesproken om iets te gaan drinken volgende maandag en ik denk dat er potentieel in zit, als dat ook is wat zij wil.'

Laura prikt wat met haar gesokte tenen tegen mijn onderbeen. 'Maar je vindt Eden al zo lang leuk en dat zit je dwars?'

'Ik wil Eden. Ik wil Eden al sinds die eerste keer dat ik haar zag en ik niet eens wist of ze gay was. Het is alleen... ik weet niet hoelang het nog gaat duren voor ze oké is met de hele Fée situatie en wie weet vindt ze me niet meer leuk tegen de tijd dat ze klaar is voor een nieuwe relatie, of omgekeerd. Ik weet niet of het wat kan worden met Elle, maar ik weet ook niet of het wat kan worden met Eden.'

Ezra begint ook met haar tenen tegen me aan te prikken. Ik lach erom. 'Ik denk dat je altijd wel goed zit als je je hart volgt.' Ze steekt haar vinger in de lucht. 'Oh, en communicatie. Communicatie is key!'

Ik lach nog iets harder. 'Ik dacht dat ik hier de hopeloze romanticus was.' Vervolgens word ik even stil en staar ik wat naar mijn eigen kleurrijke sokken. Het zijn zwarte sokken met een hoop streepjes in vrolijke kleuren. Meestal word ik er meteen al een heel stuk opgewekter van als mijn voeten gehuld gaan in toffe patroontjes.

'Ik vind Eden leuk,' zeg ik langzaam. 'Ik vind Eden leuk en ik denk dat dat voorlopig niet gaat veranderen, dus ik ga met Elle afspreken, kijken of het klikt en dan ga ik beslissen wie ik nu het leukst vind en dat mijn keuze laten bepalen.' Ik vouw mijn handen samen. 'Geen beslissingen met het oog op de toekomst. Ik ben veel te jong om grijs te worden door al dat gepieker.'

'Wijze woorden,' glimlacht Laura.

'En weet je wat, meid,' zegt Ezra, 'je hebt al meer dan een jaar een crush op Eden. Wat je uiteindelijk ook beslist, ik denk niet dat je bang moet zijn dat je haar niet leuk meer gaat vinden wanneer ze er klaar voor is.' Ze werpt me een samenzweerderige blik toe. 'Trouwens, ik ken haar ondertussen best goed en ik kan je met 99 procent zekerheid zeggen dat ze jou ook nog wel een tijdje leuk zal blijven vinden.'

Mijn mondhoeken krullen omhoog, terwijl ik mijn twee beste vriendinnen een knuffel in trek. De kaarten verschuiven alle kanten op, maar dat trek ik me niet aan. 'Dank je wel. Ik weet echt niet wat ik zonder jullie zou doen.'

'De rest van je leven single blijven,' biedt Laura aan.

'Onbekende meisjes blijven binnendoen na een jenever te veel,' voegt Ezra toe.

Ik lach. 'Oké, ik heb het begrepen.'