HOOFDSTUK 1 - een-tweetje

Dronken een tong draaien met een fucking knap meisje in een danscafé staat niet heel hoog op de lijst met romantische dingen die mijn hart op wekelijkse basis doen smelten.

Niet dat ik het niet leuk vind. Alles behalve dat. Iets aan naar een danscafé gaan, nodigt me simpelweg uit om op zoek te gaan naar de meest doenbare persoon in de buurt.

Ik kan met zekerheid zeggen dat ik gisteravond, ondanks de alcohol, genoten heb van iedere seconde. Mijn handen op haar borsten, haar vingers niet heel onschuldig tussen mijn benen - huid op stof weliswaar.

De alcohol had een vage filter over het leven gegooid, zorgeloos, mooier dan anders. Zij was even mooi als altijd, er was geen manier waarop ze nog mooier kon zijn dan ze normaal al was.

Misschien ben ik wel een beetje beschaamd dat ik me zo heb laten meeslepen op een publieke plaats. Al was het voor het hogere doel, zijnde een extreem knappe brunette die ik al zo lang wilde binnendoen.

Corona-proof was het ook niet helemaal, maar dat is niet iets waar ik me nu zorgen om wil maken. Ik heb mijn hele eerste jaar aan de unief al in een Covid-vrije kooi doorgebracht en ik was in geen negen lagen van de hel van plan dit jaar op dezelfde manier te laten vergallen.

Dit alles wordt me nog eens pijnlijk duidelijk gemaakt wanneer ik iemand door de gang hoor stampen en ik dingen hoor breken. Mijn arme, bonkende hoofd is niet klaar voor het leven.

Van de vier mensen waarmee ik een huis deel was er gisteren nog maar eentje aangekomen, een nieuwe eerstejaars die gisteren introductie had. Wat ben ik blij dat ik pas deze namiddag moet gaan. Misschien is mijn kater tegen dan verdwenen.

Het lawaai in de gang zet zich voort. Als ik hem of haar nog niet ken van vorig jaar, dan besluit ik nu dat ik hem of haar ook niet ga mogen.

Ik knijp mijn ogen dicht en leg mijn handen in mijn haar.

Hoe laat is het?

Ik doe mijn ogen weer open, gepijnigd door het zonlicht dat zich door mijn gordijnen weet te persen. Negen uur. Mijn wekker gaat pas om elf.

Slapen ga ik niet meer doen, maar toch draai ik me op mijn zij en krul ik me nog even op.

Ik wou dat ik nog in dat café van vannacht was. Mijn vrienden en ik hadden shotjes naar binnen gegooid, daarna appelcider en kasteelbier rouge. Ik kan het nog bijna op mijn tong proeven - dat maakt me misselijk.

Het was ergens tussen mijn derde flesje appelcider en mijn eerste kasteelbier dat ik haar had zien dansen met een paar andere studenten. Ze liet zich gaan, haar ogen twinkelend van het plezier. Haar bewegingen waren minder druk geworden toen haar blik de mijne kruiste en ze haar mondhoek optrok in een uitnodigende grijns.

Toen al was ik verloren.

Ik ben al vaak genoeg teleurgesteld om te weten dat mijn verwachtingen meestal ver boven de realiteit uitsteken. Zo verwachtte ik dat ik nooit aangevallen zou worden door een kat toen ik zeurde om er een te krijgen, ging ik ervan uit dat mijn eerste kus op een speciaal moment zou plaatsvinden en nam ik aan dat het studentenleven een perfecte mix zou zijn tussen nieuwe ervaringen opdoen en effectief studeren.

Wat het eerste betreft heb ik nog een paar littekens op mijn armen van Finns nagels. Ook de schaamte die bij mijn eerste kus kwam kijken kan ik me nog goed herinneren. Misschien was het ergens wel romantisch, maar het enige waar ik aan kan denken is het ongemak waarmee ik mijn handelingen had uitgevoerd - onervaren en absoluut niet goed. Gelukkig is dat alleen maar beter geworden. Oefening baart kunst, zeggen ze dan. Dan blijft het studentenleven nog over en covidgewijs zegt dat al genoeg. Ik had in het afgelopen jaar meer studeerwerk gedaan dan ik had verwacht. Ik had mijn vrienden amper gezien en was de liefde van mijn leven nog niet tegengekomen.

Alhoewel ik moet zeggen dat het meisje van gisteren wel heel dicht in de buurt kwam van mijn ideaalbeeld.

Ik snap het hele 'blond met blauwe ogen'-gebeuren niet, ook al maak ik er zelf op dagelijkse basis gebruik van. Geef mij maar een brunette, met krullen liefst, of een bob cut, en bruine ogen. Blauwe ogen zijn me iets te ijzig en ik moet er in de spiegel al lang genoeg naar staren. Ook het blonde, wat dat betreft. Ik vind mezelf mooi, begrijp me niet verkeerd, maar ik kan niet met mezelf daten.

Na nog wat rondgedraaid te hebben in bed, besluit ik dat ik hier zo niet kan blijven liggen. Het helpt niet dat er overduidelijk twee mensen aan het converseren zijn in de keuken en ik net niet kan opmaken wat ze aan het zeggen zijn. Het nadeel van op het gelijkvloers slapen, recht tegenover de twee plaatsen waar iedereen leeft: de keuken en de woonkamer.

Op één of andere manier had ik me in mijn dronken staat vannacht toch nog in een joggingbroek en een losse top weten te krijgen. Misschien niet de beste kledingkeuze voor het ontmoeten van je mogelijke nieuwe huisgenoten, maar ze moesten het er maar mee doen. Ik weiger me te schamen voor comfortabele kleding.

Ik bekijk mezelf even in de spiegel. De wallen vallen best mee en die werk ik na mijn bezoekje aan de keuken wel weg met make-up. Ik zie er ook niet ziek uit, ondanks het overhoop-gehalte van mijn maag en het bonken van mijn hoofd. Niemand die hoeft te weten dat ik een stevige kater heb.

Ik haal toch nog snel een borstel door mijn haar en zoek een pijnstiller, voor ik me op mijn huissokken de gang in waag.

Twee mensen in de keuken. De deur is open. Geen wonder dat ik ze tot in mijn bed kon horen.

'Niet doen alsof ik zin heb om mijn tong nog in je mond te steken na dat spektakel dat ik gisteren heb mogen waarnemen,' hoor ik één van de twee zeggen.

'Ha ha,' reageert de tweede persoon droog, 'precies alsof ik jou nog nooit zo'n "spektakel" heb zien opvoeren met iemand anders.' Een bekende stem, al klikken de puzzelstukjes nog niet meteen in elkaar.

Wanneer ik door de deuropening loop, kan ik meisje nummer één op het aanrecht zien zitten - alsof ze zich hier al helemaal thuis voelt - en meisje nummer twee staat bij de vensterbank, volledig naar haar vriendin gedraaid.

'O, fantastisch, de tweede helft van het spektakel,' zegt meisje nummer één, nadat ze me van top tot teen heeft bekeken.

Ik haal mijn schouders op. Waar ze het ook over hebben, ik wil me er niet mee bemoeien. Ik loop langs haar naar de koelkast, om een pot yoghurt en een fles bruiswater te pakken.

Pas wanneer meisje nummer twee nieuwsgierig mijn kant op kijkt, kijk ik niet meer zo onverschillig en pompt de adrenaline door mijn lichaam. Het eerste wat ik denk is: 'hoofdpijn!', dus zeg ik niets en loop ik nog een keer langs meisje nummer één om een glas uit de kast te kunnen pakken.

Ook al heb ik maar een glimp van haar opgevangen, ik kan me zo nog voorstellen hoe ze eruitziet. Armen gekruist. Ogen ondeugend twinkelend. Neus een beetje opgetrokken, een tikje verwaand maar tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Nog steeds zo knap als gisterenavond, dat zeker. Het bewijs dat alcohol niet alles mooier hoeft te maken.

'Heeft de tweede helft van het spektakel ook een naam?' vraagt meisje nummer één, wanneer ik haar passeer.

'Hangt ervan af welk spektakel je bedoelt,' antwoord ik, terwijl ik mijn schouders nog een keer ophaal.

Ik moet op mijn tippen gaan staan om goed bij de glazenkast te kunnen. Normaal vind ik dat geen probleem, maar in de aanwezigheid van de vreemdeling en het toonbeeld van perfectie voel ik me toch een tikje ongemakkelijk. Het duurt tergend lang voor mijn vingers zich om een glas sluiten en ik er weer mee naar de tafel kan lopen.

'Isa, toch?'

Ze heeft een nieuwsgierige toon in haar stem. Net een enthousiast vogeltje. Ik weet niet wat voor vogel ze zou zijn, maar in ieder geval de mooiste van allemaal.

Ik knik, terwijl ik de pijnstiller uit zijn verpakking duw en hem met wat bruiswater naar binnen werk. In één keer leeg ik dan ook maar het glas, om het meteen weer bij te vullen.

Ik grijns klein. 'Eden, toch?'

'O, wat romantisch. Is dit een echte meet cute?' vraagt de tot nu toe nog onbekende vriendin met een sarcastische ondertoon.

'Fée, hou je fucking mond. Ik heb nu al spijt dat ik mijn hulp heb aangeboden bij het verhuizen.'

Ik weet niet in welke vreemde situatie ik me nu weer gewerkt heb, maar ik weet wel dat het hier nog veel te vroeg voor is. Die andere nieuwe, Jonas ofzo, maakte veel minder problemen dan deze Fée persoon.

'Als jullie iets minder hard zouden willen kibbelen zou dat heel fijn zijn, dank je wel. Ik wil nog wat gedaan krijgen voor ik weg moet straks,' zeg ik, nadat ik cornflakes en yoghurt in een kom heb gegooid en ik volledig klaar ben om deze gebeurtenis snel achter me te laten.

'Komt voor de bakker, Isa. Ik zal Eden langs sturen wanneer we klaar zijn, dan kan je nog wat doen vandaag.'

Ik rol met mijn ogen en open mijn mond al, maar Eden steekt haar hand op om me het zwijgen op te leggen.

'Doe maar niet. Ze verdient het niet.' Ze schenkt me een kleine glimlach - met honderd procent kans om me te doen smelten en me achter te laten als een hopeloos plasje aanbidding. 'Het was leuk gisterenavond. Moeten we nog eens doen.'

Ik knik en glimlach lief en onschuldig. 'Zeker.'

Fée maakt een kokhalsbeweging. Dat levert haar een dodelijke blik op van Eden.

Ik rol simpelweg met mijn ogen en neem mijn ontbijt mee terug naar mijn kamer.

Als dit een indicatie geeft voor de rest van het jaar dan gaat het nog een rollercoaster worden.