Siedzieliśmy na dywanie w moim pokoju i graliśmy na konsoli jedząc lody. To dość częsty scenariusz, bo jego związki zdecydowanie bardzo często się kończą tak szybko jak się zaczęły i w dodatku tak samo spontanicznie. Zawsze myślałem, że tylko w telewizji przewija się wątek zapachania jedzeniem kiedy ukochany, bądź ukochana wystawia do wiatru daną osobę. Tak zakładałem do momentu gdy po raz pierwszy pojawił się w moich drzwiach z kilkoma paczkami chipsów, pudełkiem waniliowych lodów i kilkoma swoimi grami.

Teraz siedzi i narzeka, że wszyscy ludzie są tacy sami i nie można im ufać.

Nie odzywałem się, bo wiem, że mógłbym go tym urazić, ale myślę trochę inaczej.

Bo tak się składa, że wszyscy byli dla mnie sami, dopóki pewnego dnia z tłumu wyróżnił się pewnien chłopak.