Brian Walker
Ik loop weg van die nieuwe. Zomaar met haar tengels aan mijn graffiti zitten. Ik heb daar fucking lang aan gewerkt. 'Jezus Man, waarom duurde het zo lang' Zegt Damon. 'Ze bleef maar zeiken over dat dit openbaar terrein is' zeg ik zuchtend en ga dan weer op het muurtje zitten.

2 uur later beginnen de eersten te vertrekken. Daardoor blijf ik nog over met Sebas en Sam ,de tweeling. Normaal ga ik niet zo vaak met ze om, maar ze lijken me wel oké. Ineens begint de telefoon van Sam te trillen. Hij staat op en loopt een eindje weg. Ik kijk Sebas vragend aan, maar hij haalt zijn schouders op. Mijn gedachten gaan naar het meisje van eerder. Ik hoop dat ze naar dezelfde school gaat als ik. Dit skatepark ligt namelijk in een villawijk. Dus moet ze eigenlijk wel naar Ashtor prep academy gaan. Deze villawijk is namelijk goed beveiligd en je komt er alleen in als je hier woont of een bezoekers pas hebt.

Ik heb nu al zin in morgen. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Ondertussen komt Sam teruglopen. 'Sebas we moeten naar huis, Mam moet eerder naar haar werk en pap is later' Zegt Sam en steekt zijn IPhone X in zijn broekzak.

De ouders van de tweeling werken allebei bij Apple en hebben een best wel hoge functie. Ze hebben altijd de nieuwste snufjes voordat je ze kunt kopen. Mijn iPhone X is nog onder weg. Ik had hem namelijk zo snel mogelijk besteld.

Sebas staat op en loopt samen met Sam richting het bospad. Ze hebben een villa in een open plek in het bos. Met een grote tuin zodat hun jongere zusje lekker kan spelen. Ik weet eigenlijk best veel van de tweeling. Ik focus me op de graffiti muur en er komen meerdere ideeën bij me op.

Na nog een uurtje te hebben gezeten ga ik ook maar naar huis. Thuis aangekomen loop ik rechtstreeks naar mijn kamer. Daar schop ik mijn schoenen uit en gooi mijn jas ergens in een hoekje.

Brian's kamer

Ik ga op mijn bed liggen en sluit mijn ogen. Ik denk aan Demi en aan het ongeluk. Brian daar mag je niet aan denken. Sinds dat ongeluk is onze hele familie niet meer hetzelfde. Pap verliet ons en mam raakte depressief. En juist nu ik mijn leven weer een beetje op orde heb komt die nieuwe meid in beeld. Waarom besteed ik mijn gedachten aan haar?. Ze is het niet waard.

Er word zachtjes op de deur geklopt. 'Binnen' roep ik. Langzaam gaat de deur open. Ik zie een stukje wiel en sprint naar de deur. Snel open ik heel de deur zodat Demi naar binnen kan. 'Dank je wel Bri' zegt ze en rijd naar binnen. Ik sluit de deur achter haar en ga op mijn bank zitten. Het blijft een lange tijd stil. 'Brian' begint ze dan. 'Ik weet niet of ik dit nog veel langer volhoud' zegt ze en begint te snikken. Even kan ik me niet bewegen. Die kwam hard aan.  Ga dan naar haar toe sukkel. Snel sta ik op en trek haar in  een knuffel. 'Demi, Natuurlijk kun jij dit volhouden je bent de dapperste meid die ik ken' zeg ik en kan het niet laten om zelf ook een traantje te laten. Ik veeg hem snel weg en wrijf met mijn hand over haar rug.

'Het is gewoon dat pap is weggegaan vanwege mij, En dat mama depressief is geraakt-' ze stopt midden in haar zin. Ik kijk haar recht in haar rode ogen aan. 'Jij kunt hier helemaal niks aan doen, Je moet jezelf niet de schuld geven'. 'Dat papa weg is gegaan was een laffe actie, En wat mam betreft-' ik stop even en slik. Snel verban het beeld van mijn moeder voordat ze haar polsen wilde doorsnijden. 'Dat is nu over, Toch?' Zeg ik en plak een glimlach op mijn gezicht. 'Gelukkig wel ja' zegt Demi en rijd richting de deur. 'Dank je grote broer van me. Ik voel me al een stuk beter'. Ze kijk nog 1 keer achterom en rijd dan de deur uit.

Ik laat me weer zakken in de bank en zucht diep. Ik wist dat dit moment er zou komen. Vermoeid sta ik op en loop naar mijn kledingkast. Daar pak ik mijn sportkleren en strek ze snel aan. Ik zet wat muziek aan en haast me naar buiten. Daar aangekomen begin ik te rennen. Zo hard als ik kan. Ik ren wat lanen rechtdoor en sla dan rechtsaf. Ik ren langs het skatepark en zie dat die meid er weer is. Langzaam minder ik vaart en loop op haar af. Als ze me in de gaten krijgt gaat ze gelijk in de aanval. 'Deze keer was ik eerder, Dus houd je mond alsjeblieft' zegt ze op haar kakkerige manier. Volgens mij komt ze ergens anders vandaag, Zo aan haar accent te horen. En zeker aan haar manieren. Een gemiddelde Amerikaanse tiener geeft geen ene fuck om beleefdheid. 'Rustig maar Prinses, Ik kwam alleen maar hallo zeggen' zeg ik en steek mijn handen omhoog. 'Waarom nu weer het woord prinses als ik vragen mag?' zegt ze en doet een stap achteruit. 'Je manieren en accent deden me daar aan denken, Prima voor een bijnaam' zeg ik en haal mijn schouders op. 'Ik hoef geen bijnaam van jou' zegt ze en loopt weg. 'Daar heb jij helemaal niks over te zeggen' Roep ik haar nog na. Ze negeert me en loopt gewoon door. Whatever ik ga geen aandacht aan haar besteden.

Wanneer ik weer thuis aankom is het al donker aan het worden. Ik zie dat Demi voor de televisie zit. Mijn moeder is nergens te bekennen. Ik zucht diep. Die vrouw heeft verantwoordelijkheden. Demi had al lang in bed moeten liggen. Ik snel naar haar toe en zet de televisie uit. 'Kom D we gaan naar bed' zeg ik en duw haar naar haar kamer. Daar help ik haar uit haar rolstoel en til haar op bed. Snel pak ik haar pyjama en doe die bij haar aan. Daarna stop ik haar in bed en geef haar een nachtkus. 

Als ik dan eindelijk zelf in bed lig val ik als een blok in slaap.

----------------------------------------------------------

Jaa. Weer een nieuw hoofdstuk. Zijn jullie al een beetje benieuwd wat er met het zusje van Brian is gebeurd? Ik heb momenteel veel inspiratie dus ik ga vandaag lekker schrijven

love y'all

vote

follow

comment

~Norah