Brian Walker
Ik loop het huis van Kaylee uit. Hoe kon ik nu zo stom zijn. Natuurlijk reageert ze dan zo. Boos trap ik tegen een muurtje aan. Ik denk terug en verlang weer naar haar lippen. Brian stop!. Als je zo blijft denken word je alleen maar verdrietiger. Ik wil net naar mijn auto lopen als ik Kaylee zie lopen. Ik wil naar haar roepen maar realiseer me dat dat geen goed idee is. Wat is wel doe is haar volgen.

Mijn auto parkeer ik bij een dierenasiel. Kaylee loopt gewoon rustig naar binnen. Ik blijf in mijn auto zitten. Wat mijn plan is?. Wachten totdat ze weer naar buiten komt.

Mijn bloed begint te koken als ik Zack de hoek om zie lopen en ook het dierenasiel binnen loopt.

Lucinthia devina
Zack komt nu ook binnengelopen. Ik laat de kitten die ik vast heb los en sta op. 'Zack' begin ik. Hij kijkt me schuldig aan. 'Ik meende niet wat ik zei' zegt hij en wilt me een knuffel geven. 'Weet ik toch' zeg ik en geef hem een knuffel. 'Zijn we nu weer... oke?' vraag ik voorzichtig. 'Zeker' zegt hij. Hij heeft een blik op zijn gezicht die ik niet kan plaatsten. Ik zie een grijns maar ook een kwade blik in zijn ogen.

Zack en ik hebben afgesproken dat ik de katten verzorg en hij de honden doet. Dat komt meer omdat ik een kattenmens ben. Fluitend loop ik naar het voer en vul een voor een de bakjes van de katten. Als ze eten hebben vul ik ook een kan met water die ik weer verdeel over de drinkbakjes.

Nadat ik nog even met de kittens heb gespeeld is het tijd voor mij om te gaan. Alleen Zack is nog bezig met wat honden borstelen en daarna is hij ook klaar. Ik zeg gedag tegen Zack en Natascha en loop dan naar buiten.

Wanneer ik buiten de SUV van Brian zie loop ik ongezien de andere kant op. Ik wil hem nu even niet spreken. Ook al loop ik nu juist van mijn huis af. Ik weet niet zeker of Brian me heeft gezien dus loop ik maar snel door. Ineens voel ik spetters. Het begint te regenen. Ik vervloek de regen en loop mokkend door. Bij een café stop ik en loop naar binnen. Zit ik ten minste nog droog.

Ik bestel thee en begin alles van vandaag op een rijtje te zetten. Want jeez, het leven van een tiener is hectisch. De regendruppels tikken tegen het raam en het geeft me een rustgevend gevoel. Een jongen brengt me mijn thee. Ik kijk hem dankbaar aan en geeft me een knipoog. Als ik weer terug kijk naar mijn thee zie ik dat er een telefoonnummer op het servetje is geschreven. In mijn leven als prinses hebben er nog nooit zo veel jongens interesse in me getoond. Ik voel me gevleid en zet het nummer in mijn contacten. Ook stuur ik de jongen meteen een berichtje.

Binnen een paar minuten krijg ik een berichtje terug.

Thanks voor de kans, moet nog even werken maar ben rond 7 uur klaar ~Damian 

Ik zet zijn naam bij het nummer en stuur terug dat ik wel blijf wachten tot 7 uur. Iets beters heb ik toch niet te doen. Voorzichtig drink ik van mijn hete thee. Damian zie ik nog vaak voorbij lopen. Hij is best een knappe jongen.

Het café loopt langzaam leeg en op een duur zit ik nog maar in mn eentje. Ik wil net opstaan en naar de kassa lopen als Damian door de deur komt lopen. 'En waar dacht jij heen te gaan?' vraagt hij en maakt een snelle beweging waardoor hij in een keer wel heel dicht bij mij is. 'Kijken waar jij bleef' zeg ik en prik in zijn borst.

'Nou hier ben ik, dus waar wil je naar toe?' vraagt hij en slaat een arm om me heen. Wanneer zijn huid de mijne aanraakt schrik ik even. Ongemakkelijk kuch ik even. Damian haalt snel zijn hand van mijn schouders af. 'Sorry, ik ben een beetje enthousiast' hij lacht en loopt naar de deur. Daar houd hij de deur voor me open.

ik begin te blozen en loop naar buiten. Damian roept nog iets naar binnen en komt me dan achterna. 'Wat als we naar jou huis gaan?' vraag ik en kijk iets omhoog aangezien Damian iets langer is dan ik. 'A-angezien het heeft geregend en we daarom niet naar het park kunnen' leg ik uit als ik zijn blik zie.

Als ik ben uitgepraat begint hij hard te lachen. 'Natuurlijk, volg mij maar' zegt hij en loopt de hoek om. 'Spring maar achterop mijn superdure fiets' zegt hij en haalt een mat zwarte fiets van het slot. Hij rijd zijn fiets naar de weg en staat dan stil.

'Stap maar op' zegt hij en klopt op de bagagedrager. Even vraag ik me af of het wel stevig genoeg is ,  maar stap dan toch op. In het begin wiebelen we even maar daarna gaat het vlekkeloos.

Aangekomen bij een rijtjeshuis stopt Damian met fietsen. Wat onhandig stap ik af. Even uit balans val ik om. Ik beland hard op de stoep. Damian begint hard te lachen. 'Kom je me nog helpen?' vraag ik verontwaardigd. Het gelach stopt en binnen een paar seconden word ik omhoog geholpen. 'Zo prinses, ik ben even mijn fiets in de schuur zetten'. Hij loopt weer terug naar zijn fiets. 'Ik doe dan daarna de voordeur open' vult hij er aan toe. Daarna loopt hij door een houten deur en is hij verdwenen.

Prinses.. ligt nog steeds wat gevoelig. Niet alleen om dat ik ook echt een prinses ben maar ook omdat Brian me al prinses noemt. Wat is er toch mis met Brian en ik. Het ene moment zijn we oke en het andere moment haten we elkaar. Ik zou het liefst gewoon willen toegeven aan mijn gevoelens voor hem. Maar een ander deel van mij zegt dat dat niet verantwoord is tegenover mijn koninkrijk.

'Kaylee, kom je naar binnen het begint weer te regenen' Damian haalt me uit mijn gedachten. Hij staat in de deuropening en steekt een arm naar me uit. 'Oh ja sorry' zeg ik en pak zijn hand vast. Hij trekt me naar binnen ne doet de deur achter me dicht.

-----------------------------------------------------

Sorry dat het zo lang duurde voor dit deel. Laatste tijd ben ik best wel druk geweest. Ook met de schrijfwedstrijd waar ik aan mee doe. Hopelijk zijn jullie niet boos.

love y'all

vote

follow

comment

~Norah