Aline’s POV

I got home. It was already 9 pm when I checked my wristwatch. Hinubad ko ang blazer ko at nagpalit ng pambahay na damit. Tahimik pa rin ang paligid. Nasaan na naman kaya si Felix? Paglabas ko sa dressing room, napansin kong isa na lang ang unan sa kama. Nasaan ang isa? Di ba dito matutulog si Felix? Ano naman kaya ang pinaggagawa niya? As much as I wanted to, I didn’t bother about it any longer. Humiga ako sa kama and set the lampshade to dim, para hindi masyadong maliwanag. That way, unti-unti akong makakatulog.

Pero kahit ano ang gagawin ko, di ako makatulog. Tumayo ako at pumunta sa balcony baka nandun si Felix. Pero wala. Tanging nakikita ko lang ay yung sofa na kadalasan hinihigaan niya hanggang sa makatulog siya. Dito rin siya natulog the past few days. Pero wala na siya dito. Haii. Di bale na. Bahala siya. Bakit ko pa siya hinahanap? I walked back to bed and lied down.

Tinitignan ko ang dingding kung saan nandun ang malaking picture frame. Picture ito ng kasal namin. All these time, kahit gaano ako ka-stress, pag tinitignan ko ang picture, nawawala lahat ng pagod ko. Pero ewan ko ba kahit ano gagawin ko habang tinitignan ko ito ay napapagod pa rin ako. Para sa akin, hindi na ako masaya habang tinitignan ko ang picture, di tulad nung dati na feeling ko masaya ako tuwing nakikita ko ang picture. Ngayon wala na.

Is this a sign of something that should not have happened? Come on! I should not feel this way.

Dala ng kainisan ko sa mga naiisip ko, tumayo ako. Maaga pa naman para matulog. Di bale nang ma-late ako bukas. I need to chill out.

I went down towards the kitchen. Pagbukas ko sa fridge, napansin ko na hindi kumain si Felix dahil nandun pa rin ang mga pagkain na pwede sana niyang lutuin for the day. Loko ‘to ah. Siya na nga ang tinitirhan ng makakain nang sa makakain siya, siya pa ang hindi kumain. Ano to? Ginagawa pa niya ang nagawa ko the previous days. Bahala siya.

I took a cup of yoghurt nang sa marinig kong bumukas ang pintuan sa kabilang kwarto. Si Felix. Nandun pala siya sa kabilang kwarto tumatambay buong araw. I just went to the dining table so I can eat my yoghurt. Pumasok rin siya sa dining room and that’s where he saw me. Wala siyang kibo habang nakikita niya ako. Kahit ako naninibaguhan ako sa kanya. He just went to the fridge and took a bottle of water and drank it right then and there. Pero I cannot stand the feeling of being ignored.

“Hey, napansin kong sa kabilang kwarto ka ngayon planong matutulog dahil wala ang unan mo dun sa kama. Baka may ginagawa ka na namang di ko alam.” I mocked him. He stood right there in the fridge; the mocking worked at napansin na rin niya ako.

“I just decided to sleep on that room. I cannot sleep with you grumbling about what is happening,” he replied dryly.

I stared at him in anger. I think I was humiliated with what he just said. Nais ko sanang sumubo ng isa pang kutsara ng yoghurt but di ko na tinuloy. “Whatever. But take note, kapag nalalaman kong niloloko mo talaga ako, mananagot ka talaga.” I threatened him.

But he doesn’t look like being threatened. Still the same, he responded dryly, “You can do whatever you want, Aline. I’ll just leave you to it. I can also do what I want.”

Do what he wants? His answers are getting more frustrating. “So you mean gusto mo pa ring makipagkita sa babaeng yun? Gusto mo ata lalong magiging mahirap ang sitwasyon ah.”

He didn’t face me. He just stood there facing the walkway towards the living room. He leaned on the column and answered, “Sino ba may gusto na lalong magiging mahirap itong sitwasyon natin? Diba ikaw rin naman?” I gulped at what he said. Is he accusing me? Siya nga itong gumawa ng kalokohan? “And besides, ikaw ang ayaw maniwala na di kita niloloko. Di ako ganung klaseng tao, Aline. At kung lolokohin man lang kita, e di sana wala ako dito ngayon at dun ako sa taong sasamahan ko para lokohin ka.”

My feelings are boiling and about to explode in rage. Nawalan na ako ng gana para ubusin ang yoghurt na kinain ko. Muntik ko nang matapon ito sa kanya pati ang silver spoon na siguradong masasaktan siya kapag natamaan nito. “So totoo pala ang hinahala ko na talagang niloloko mo ako, ganon?”

He moved to the walkway towards the living room and leaned with his back on the wall. He looked at me. His face is indefinite. Parang wala lang sa kanya habang ako naman ay malapit nang pumutok sa kainisan. “You have definitely changed, Aline. And this change only brought about this – misunderstanding. I –“

I quickly stood up and gave him an angry look. “So am I to blame?” I yelled. “Simpleng kahilingan ko lang di mo maibigay, and now, you have cheated me. And ako pa ang may kasalanan nito lahat?”

“You said so. I have done nothing wrong. I just told you that I will not be able to join the wedding and may not become the Photographer for Justine’s wedding. But you have gone beyond the limit that’s why umabot tayo sa ganito. And I have never ever cheated on you.”

I walked towards him. My footsteps are quick, as quick as my heartbeat. I am beginning to feel sweat on my forehead kahit malamig ang buong bahay. I made sure the AC units are turned on. Pero I am still sweating. “Pambihira! Ang galing mo gumawa ng kwento. Alam mo bang muntik akong mapaniwala sa sinabi mong may nangyaring aksidente dito habang wala ako?” my voice is already loud enough to fill the entire room. “Siguro maganda nga ang naidulot ng pagiging writer mo at marunong kanang gumawa ng mga kwento para matago mo ang kalokohang ginagawa mo!”

He looked at me. This time, his face changed. I can sense his anger and resentment on me. But I didn’t mind. “Wow!” he jerked with sarcasm, “tignan mo nga ano? Ako pa nga ang binibintangan ng mali, ako pa ang sinasabihan na marunong raw ako gumawa ng kwento?” I can sense his rage as well.

I was about to lift my hands on him habang malapit ako sa harap niya. Napupuno ako sa kainisan sa kanya. “The reason I transferred is because I cannot live with you always nagging about this.”

What the?! “Nagging?! I am not like any other women out there who are good at nagging for no reason. I have a reason why I did this!” I yelled at him. I begin to feel tears gather in my eyes. “I have a reason since you are the one who is now cheating on me. You have me filled up to the brink.”

“Aline, I don’t want to be mad about you. Kahit kinuha mo na halos lahat sa akin, di ko pa rin magawang kalabanin ka.” He still showed his nice-guy routine which really insulted me.

“At bakit? Dahil tama ako, diba? Na niloloko mo nga ako,” I exclaimed. Every mockery is in there. I have him right at the corner and about to get the truth na niloloko nga niya ako.

“Whatever you have come to believe in, bahala ka.” His voice is now beginning to get louder. “If you want to know the truth, then the truth is that we are just friends who had just met –“

Di ko siya pinatapos. I don’t want to hear any of his made-up stories anymore. “The hell with that! I don’t want to hear your lies –“

His eyes grew wider this time. I have already made him pissed off. “Lies! So you call me a liar?!”

I put my hands on my waist and gave him an angry look. Then he started to shout that really took me in a complete surprise. “How come I get respect wherever I went except in this house?! And you, among all others, don’t give me the respect I deserve?!”

I laughed, “Respect? Do you think you are worthy of one when you are the one cheating?”

“Shut up!” I stopped at his shout. This time, he planted firmly on the floor and then walked provokingly towards me. “I’ve had enough of this! You constantly nag me and it drains the life out of me!”

I was held aback by him. He still continued walking towards me and finally showed his masculinity. I was forced to walk back until I was now leaning with my back on the wall opposite him. “You are disrespectful! Puro ka na lang bentang sa akin kahit di ko naman ginagawa!”

I fought back, “Di mo ba ginawa? E bakit di mo magawang ipakilala sa akin nang sa malalaman natin ang buong katotohanan?!” My feelings within me raged and already exploded. I was about to burst in tears, but I cannot show it to him, baka lalabas pa na ako ang mali sa mga binibintang ko.

“If you really want me to suffer, and if you really keep on accusing me, then I cannot live this kind of life!” I would like to give him my reply but di ako makasalita nang sumigaw na naman siya, “And if you want to keep doing this, then what’s the POINT of this MARRIAGE?!”

This time, di ko na mapigilan ang lumuha sa harapan niya. He had said enough that really broke me. I want to answer him again, nang sa binuksan ko na ang bibig ko, sumigaw na naman siya, “I don’t have time for this nonsense!”

He then walked out and left me there hanging. His steps on the stairs were thundering as if gusto niyang masira ang hagdanan. Narinig kong lumakad siya papunta sa kabilang kwarto kung saan siya galing, then closed the door with the big WHAM! Nguminig ang buong bahay.

I just stood there, napaiyak ako. Ano na ba ito? Napakalaking problema na. Di ko na kaya ang pangyayari. I just cried at napaupo ako sa sahig. Mabilis ang tibok ng puso ko at paulit-ulit na yumayanig sa isipan ko ang nakakabinging mga sigaw ni Felix sa akin. Grabe! Ako na nga ang sinasaktan niya, siya pa ‘tong may ganang sumigaw at magbentang na ako raw ang nagpasimula ng lahat.

I cannot bear this. I stood up and sped to my bedroom. ‘My bedroom’ dahil hindi na dito matutulog si Felix. Tinapon ko ang bedsheet cover at muntik ko na ring matapon ang lampshade na nasa tabi ko. Pero di ko tinuloy. Medyo mamahalin ang pagkakabili ko nito. Sobrang nainis ako. Humiga na lang ako at umiyak. Dad, help me.

I shouldn’t have married him.

==============

Felix’ POV

Malakas ang pagkatulak ko sa pintuan at ito’y malakas na bumangga sa dingding. Never in my whole life na nagawa ko ito dala ng matinding galit at inis. Grabe siya. Ayaw ko sanang sumigaw sa harap niya, pero napilitan akong gawin iyon dahil sa mga maling paratang niya sa akin.

Kahit ano ang pagpapaliwanag ko kay Aline ay ayaw naman niyang maniwala, in the end, ako pa ang binibentangan niyang nagloloko sa kanya. Humiga ako sa katre at tinapon ko sa dingding ang unan ko. Binabalewala ko na kahit wala akong unan. I placed my arms in front of my closed eyes. Eyes full of tears. I held fast on the bedsheet cover.

Naalala ko ang sinabi ni Malcom. “I cannot do it anymore, dude. We have come to the point of no return.” Sabi ko sa sarili ko. Sana nandito si Malcom. Haii. Napakahirap talaga nito!

Bakit ba nasabi ko yun? Di ko dapat yun sinabi. Napabigla talaga ako sa pangyayari. This is not us. We sound like an old couple. Mabilis ang pagtibok ng puso ko. Kahit lumipas na ang ilang minuto, di pa rin ito bumabagal. Mabilis at malalim rin ang paghinga ko. Naghihingahos. Para akong tumatakbo. I cannot sleep dahil maraming pumapasok sa isipan ko. Maraming katanungan na gusto ko ng kasagutan. Unang-una sa lahat ay, dapat pa bang ipagpatuloy namin ito?

Nakikita ko si Malcom na siguradong pagsasabihan ako, "Give what your wife wanted. Don’t let this misunderstanding break the bondage you both share.”

But I’m sorry, Malcom. Kapag hahantong talaga kami dun, ay wala na akong magagawa pa.

I stood up. Tinitignan ko ang buong kuwarto ko. Everything here will be gone. If ever na mangyari at magkakahiwalay kami, I guess I will leave this place. Siguro hihingi lang ako ng kahit one month kay Malcom na makitira sa bahay niya, bago ako lilipat sa ibang lugar.

I grabbed my cellphone. Then I saw at the time that it’s almost 10. Gusto ko sanang kausapin si Malcom, pero baka matutulog na yun. I guess I’ll just text him.

To: Malcom

Re: Dude, I guess I need to let you know

Dude, it has gone much worse than expected. Instead na makapag-usap ako sa kanya, nauwi lang sa sigawan at awayan. I yelled at her dahil sobra ang paratang niya. Ako ang pinapalabas niyang may kasalanan ng lahat. I wanted to call you, pero wag na lang, baka natulog ka na. So by the time you read this message, expect that the situation is not the one we had hoped to be.

Sent.

==============

I returned the phone sa desk katabi ng laptop ko. Binuksan ko ang laptop at tinitigan na lang ang picture naming dalawa ni Aline na masaya pa. Iyan kasi ang ginawa kong desktop wallpaper. God I missed her smiling face. Right now, wala na akong nakikitang ganyan sa kanya. She is completely unknown to me. But as I stared at our picture, as usual, napapawi ang galit at inis ko sa kanya. I opened up Microsoft Word, dahil maraming pumapasok sa isipan ko nang bigla. I typed everything that just popped out of my mind.

Not long, it was a page full of brainstormed words. So I decided to arrange it properly para mas magandang basahin. Nasa isip ko si Aline habang ginagawa ko ito.

This is something about what I am seeing right in front of me.